امام جواد علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''امام جواد:''' [[نهمین امام]] و پیشوای [[شیعه]]، [[فرزند]] [[امام رضا]]{{ع}} که نامش [[محمد]] و لقبش جواد و [[تقی]] بود. وی در سال ۱۹۵ هجری در [[مدینه]] متولد شد. هشت ساله بود که پدرش [[شهید]] شد و او در سال ۲۰۳ هجری به [[امامت]] رسد. [[مأمون]]، [[خلیفه عباسی]] چون از نفوذ [[باطنی]] و [[معنوی]] او در میان [[مردم]] بیمناک بود، آن [[حضرت]] را تحت [[مراقبت]] خویش گرفت و از همین رو دخترش را به [[ازدواج حضرت]] جواد{{ع}} درآورد، تا یک مراقب دائمی و خانگی نسبت به او داشته باشد. [[علم]] و [[فضیلت]] [[جوادالائمه]]{{ع}} نیز همچون پدرش، فراوان بود و در مجالس بحثی که [[خلیفه]] ترتیب می‌‌داد تا از موقعیت [[اجتماعی]] او بکاهد، [[حضرت جواد]]{{ع}} با آنکه کم سن و سال و [[جوان]] بود، ولی همه را مغلوب می‌‌کرد و در همه [[علوم]] و [[فنون]]، سرآمد بود. مدت امامتش ۱۷ سال بود و در همین مدت، [[شاگردان]] برجسته‌ای [[تربیت]] کرد، همچون: [[محمد بن سنان]]، [[فضل بن شاذان]]، [[ابن ابی عمیر]]، [[علی بن مهزیار]]، [[ابو تمام طایی]]. پس از [[مأمون]]، [[معتصم]] [[خلیفه]] شد و [[همسر]] [[امام]] را تحریک کرد تا [[حضرت جواد]]{{ع}} را [[مسموم]] کند. [[همسر]] [[امام]]، [[ام الفضل]]، به [[وسوسه]] او شوهر جوانش را با انگور [[مسموم]] به [[شهادت]] رساند. [[حضرت جواد]]{{ع}} جوان‌ترین [[امام]] [[شیعه]] بود و هنگام [[شهادت]] ۲۵ سال داشت. روز آخر [[ذی قعده]] سال ۲۲۰ هجری، روز [[شهادت]] اوست. [[قبر]] مطهرش در [[کاظمین]]، از شهرهای [[عراق]]، [[زیارتگاه]] [[شیعیان]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۰۳.</ref>.

==مقدمه==

*[[امام جواد]]{{ع}} [[محمد بن علی بن موسی]]، نهمین پیشوای [[شیعیان]] در پانزدهم [[رمضان]] سال ۱۹۵ هجری در [[شهر]] [[مدینه]] دیده به [[جهان]] گشود<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۱، ص۴۹۲؛ مفید، محمد بن نعمان، ارشاد، ص۲۹۵؛ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۹۰.</ref> و در آخر [[ذی قعده]] سال ۲۲۰هجری در حدود ۲۵سالگی به [[شهادت]] رسید و در [[قبرستان]] [[قریش]] در [[بغداد]] در کنار [[قبر]] جدش به [[خاک]] سپرده شد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۱، ص۴۹۷؛ نوبختی، ابومحمد حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص۱۰۰.</ref>.

*نام [[مادر]] آن [[حضرت]] [[سبیکه]] نوبیه بوده که از نظر [[فضایل اخلاقی]] در درجه والایی قرار داشت و از [[برترین]] [[زنان]] زمان خود بوده<ref>مسعودی، علی بن الحسین، اثبات الوصیة، ص۲۰۹.</ref> و [[امام رضا]]{{ع}} او را بانوی منزه و پاکدامن و با [[فضیلت]] نامیده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۱، ص۴۹۲؛ مفید، محمد بن نعمان، ارشاد، ص۳۱۶.</ref> [[امام جواد]]{{ع}} در ۸ سالگی به [[امامت]] رسید و مدت [[امامت]] او حدود ۱۷ سال بوده است<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[امامت امام جواد (مقاله)|امامت امام جواد]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۲۳-۴۲۴.</ref>.

*نام مبارکش [[علی]] و یازدهمین تن از [[چهارده معصوم]] {{ع}} است. به سال ۱۹۵ ه. در [[مدینه]] زاده شد و در بیست و پنج سالگی به [[شهادت]] رسید. [[پدر]] ارجمندش [[امام رضا]] {{ع}} [[هشتمین امام]] [[معصوم]] و مادرش خیزران (سَبیکه) است. از لقب‌های مشهور او است: جواد و [[تقی]] و [[کنیه]] گرامی‌اش [[ابو جعفر ثانی]] است<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۲۷۳؛ الانوار البهیة، ۲۲۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۸.</ref>.

*[[امام]] [[محمد]] [[تقی]] همانند دیگر [[امامان معصوم]] {{عم}} در خصال [[نیک]] و [[اخلاق پسندیده]] همچون جد خویش، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} بود. در [[عبادت]] و [[طاعت]] شهرتی تمام داشت و بیش‌تر روزها در [[روزه]] بود و شب‌ها به [[عبادت]] و [[راز]] و نیاز. پیوسته این [[حدیث]] [[پیامبر]] {{صل}} را بر زبان داشت که "هر کس [[نماز شب]] بگزارد، چهره‌اش در روز زیبا و [[نورانی]] گردد"<ref>علل الشرائع‌، ۲/ ۳۶۳.</ref>. [[فروتنی]] [[امام]] [[محمد]] [[تقی]] {{ع}} از صفات برجسته او است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۸.</ref>.

*در [[برخورد با مردم]] بسیار [[متواضع]] و [[مهربان]] بود و می‌فرمود: "[[فروتنی]]، زینت و [[شرافت]] حسب و [[نسب]] است"<ref>بحارالانوار، ۷۷/ ۱۳۳.</ref>. [[جود]] و [[بخشش]] او زبانزد همه بود و امروزه نیز آن [[امام]] {{ع}} را بدین صفت می‌شناسند و بدین روی از [[القاب]] مشهورش "[[جواد الائمه]]" است. هر کس نیازی بدو می‌آورد، [[حاجت]] روا بازمی‌گشت<ref>بحارالانوار، ۵۰/ ۱۰۲ و ۱۰۳.</ref>. آنچه از موقوفات [[بنی‌هاشم]] و [[پدران]] معصومش به دست می‌آورد، میان [[نیازمندان]] تقسیم می‌کرد<ref>زندگانی امام جواد، ۴۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۹.</ref>.

*[[ابو هاشم جعفری]] گوید: "در [[مسجد]] مسیّب به [[امامت]] [[حضرت]] [[نماز]] گزاردیم...، آن‌گاه یادآور شد که در [[مسجد]] درخت سدر خشک و بی‌برگ و بار بود، [[حضرت]] زیر آن درخت وضو گرفت، پس آن درخت تازه شد و برگ در آورد و در همان سال میوه داد"<ref>کافی، ج۲، ص۴۱۳.</ref><ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۰۶.</ref>.

==[[امامت]]==

*[[شیخ مفید]] نوشته است که [[حضرت رضا]] {{ع}} از [[دنیا]] رفت و سراغ نداریم فرزندی از او مانده باشد جز پسر ارجمندش، [[ابوجعفر]] [[محمد]] {{ع}} که پس از او [[امامت]] را به دست گرفت<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۲۷۱.</ref>. همچنین، از [[امام رضا]] {{ع}} [[نقل]] کرده‌اند که به صراحت [[فرزند]] گرامی خویش [[حضرت محمد]] [[تقی]] {{ع}} را به [[وصایت]] و [[امامت]] خوانده است<ref>الاصول من الکافی‌، ۱/ ۳۲۲؛ عیون اخبار الرضا، ۲/ ۲۴۲.</ref>. افزون بر این، [[برتری]] آشکار [[امام]] [[محمد]] [[تقی]] {{ع}} بر [[مردم]] روزگار خویش دلیلی دیگر بر [[امامت]] او است<ref>اعلام الوری‌، ۳۳۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۹.</ref>.

==روزگار [[امامت]]==

*[[امام]] [[محمد]] [[تقی]] {{ع}} از سال ۲۰۳ تا ۲۲۰ ه. [[امامت]] کرد. خلفای معاصر آن [[امام همام]] {{ع}} عبارت‌اند از: [[مأمون]] و [[معتصم]]<ref>اعیان الشیعه‌، ۲/ ۳۲.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۹.</ref>.

*مهم‌ترین برنامه [[امامت]] [[امام]] [[محمد]] [[تقی]] {{ع}} ادامه راه [[پدر]] و پی جستن برنامه‌های ایشان برای گسترش [[مذهب تشیع]] و [[هدایت]] [[امت]] بود. نخستین گام [[امام]] {{ع}} در این راه آن بود که پایتخت [[عباسیان]] را ترک جست و به [[مدینه]] رفت. این کار به معنای رد [[مشروعیت حکومت]] [[عباسی]] و گونه‌ای مقابله با آن تلقی می‌گشت. با [[حضور امام]] {{ع}} در [[مدینه]]، [[فقیهان]] و [[عالمان]] بسیاری پیرامونش گرد آمدند و از محضرش کسب [[فیض]] کردند. [[امام]] {{ع}} برای پیگیری برنامه‌های خود، دانشمندانی را به [[بلاد اسلامی]] گسیل کرد که با عنوان "ثقات" مشهورند. آنان [[وظیفه]] داشتند [[مردم]] را از [[علوم آل محمد]] {{ع}} بهره‌مند سازند و [[تعالیم]] اصیل [[دینی]] را بگسترانند<ref>مسند الامام الجواد، ۴۳، ۸۸ و ۸۹.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۱۹.</ref>.

*[[امام]] {{ع}} خود در [[مدینه]] و مدتی نیز در [[بغداد]] به [[ارشاد]] [[مردم]] پرداخت و به امور آنان رسیدگی کرد<ref>سیره چهارده معصوم‌، ۷۹۱.</ref>. گاه در جلسه‌های [[علمی]] با [[مخالفان]] مباحثه می‌کرد و به شبهه‌های آنان پاسخ می‌گفت و از [[حقانیت]] [[شیعه]] پرده بر می‌داشت<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۲۸۴- ۲۸۲.</ref>. [[امام]] [[محمد]] [[تقی]] {{ع}} پیوسته بر افشای ستمکاری‌ها و جفاکاری‌های [[حکومت عباسی]] پای می‌فشرد و [[پیروان]] خویش را [[تشویق]] می‌کرد که در برابر [[بدعت‌ها]] و کژ روی‌های [[عباسیان]] به مقابله برخیزند<ref>الفصول المهمة، ۲۷۴؛ مسند الامام الجواد، ۵۶؛ مُحَج الدعوات‌، ۵۹.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۲۰.</ref>.

*امام جواد{{ع}} نخستین تن از [[دوازده امام]] [[شیعه]] بود که در خردسالی به [[امامت]] رسید. پس از ایشان، [[امام هادی]] {{ع}} و [[امام مهدی]] {{ع}} نیز در خردسالی به [[امامت]] رسیدند. برخی این موضوع را به عنوان [[شبهه]] مطرح ساخته و کوشیده‌اند مسئله [[امامت]] ایشان را به ابهام کشانند. هر چند در [[تاریخ]] [[بشر]]، کسانی را می‌توان یافت که در [[کودکی]] از نبوغ ذاتی فوق العاده‌ای بهره‌مند بوده‌اند و بدین روی، نمی‌توان خردسالی [[امام]] {{ع}} را دلیلی بر رد [[امامت]] ایشان به شمار آورد، اما [[شیعیان]] دلایلی دیگر نیز بر این افزوده‌اند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۲۰.</ref>:

#چنان که‌ از [[تاریخ]] نیز بر می‌آید، [[امامت]] [[حضرت جواد]] {{ع}} در خردسالی آزمایشی سخت برای [[شیعیان]] بود تا [[مؤمنان راستین]] خویش را نشان دهند و به مقامی والاتر رسند. در این ماجرا، برخی کسان- که [[سست ایمان]] و مردد بودند- از راه به در رفتند و بازشناخته گشتند<ref>الملل و النحل‌، ۱/ ۱۶۹.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۲۰-۱۲۱.</ref>.

*[[امام]] [[محمد تقی]] {{ع}} در [[جوانی]] به [[شهادت]] رسید. چون [[معتصم عباسی]]، فعالیت‌های [[امام]] {{ع}} را برای [[حکومت]] خویش خطرساز یافت، به سال ۲۲۰ ه. طرح [[قتل]] [[امام]] {{ع}} را عملی ساخت و با [[زهری]] کشنده ایشان را به [[شهادت]] رساند و [[امام]] {{ع}} در این هنگام بیست و پنج سال بیش نداشت. [[مرقد]] [[مقدس]] [[امام]] [[محمد]] [[تقی]]، کنار جد گرامی‌اش [[حضرت موسی بن جعفر]] {{ع}} در [[کاظمین]] [[عراق]] جای دارد<ref>مناقب آل ابی‌طالب/ ۴/ ۴۱۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۲۱.</ref>.

 

*در دوران [[امامت امام رضا]]{{ع}} [[شیعه]] [[توانایی]] تجربه [[قدرت سیاسی]] را به دست آورده بود و همین امر [[مأمون]] را مجبور کرد که [[حضرت]] را به [[اجبار]] وارد دستگاه [[حکومت]] کند؛ ولی موفّق نشد و [[رفتار]] [[امام]] طوری بود که حتّی برگزاری یک [[نماز]] از سوی [[حضرت]] را بر نتافت؛ از این پس این موضع [[قدرت]] توسّط [[ائمه]] بعدی [[حفظ]] شد. [[امام]] [[محمد جواد]]{{ع}} مواضع [[پدر]] خود را ادامه داد. [[مأمون]] نیز [[توطئه]] خود را برای از بین بردن [[شیعه]] همچنان ادامه داد. او می‌خواست [[امام]] را از پایگاه‌های مردمی خود جدا کند و این [[توطئه]] را طوری [[اجرا]] کند که [[مردم]] تحریک نشوند؛ بنابراین دختر خود [[ام الفضل]] را به [[ازدواج حضرت]] درآورد تا به این ترتیب توسّط یک جاسوس خانگی همیشه مراقب [[امام]] باشد.

*در [[آغاز امامت]] [[حضرت جواد]]{{ع}}، [[مأمون]] تشکیل مجالس [[مناظره]] را - که در دوره [[امام رضا]] همگی به نفع [[اهل بیت]] تمام شد - دوباره تجربه کرد، به این [[دلیل]] که [[امام نهم]] خردسال است و تجربه [[پدر]] را ندارد بلکه بتواند به موقعیّت [[علمی]] او لطمه وارد کند؛ ولی نتیجه برعکس شد. در [[مجلسی]] که بزرگان علمای [[اهل سنت]] از جمله [[یحیی بن اکثم]] - [[قاضی]] القضاة - حضور داشتند، [[امام جواد]] را به [[مناظره]] فرا خواند؛ امّا [[شکست]] و [[انقطاع]] همگی، باعث ناکامی [[مأمون]] شد. به [[نقل]] [[مجلسی]] در فصل [[حجّ]] [[فقیهان]] [[بغداد]] و شهرهای دیگر و سایر [[دانشمندان]] بلاد که هشتاد تن بودند، به [[حجّ]] رفتند و سپس برای [[دیدار با امام]] راهی [[مدینه]] شدند<ref>بحار الانوار، ج۵، ص۱۰.</ref>.

*[[شاگردان]] و [[اصحاب]] [[عظیم]] الشأنی همچون: [[ابن ابی عمیر بغدادی]]، [[ابوجعفر محمد بن سنان زاهری]]، [[احمد بن ابی نصر برنظی کوفی]]، [[ابوتمام حبیب بن اوس طائی]]، [[علی بن مهزیار اهوازی]] و [[فضل بن شاذان نیشابوری]] از جمله دست پروردگان [[حضرت]] [[ابوجعفر]] [[امام جواد]]{{ع}} هستند. این [[شاگردان]] نیز همچون [[امام]] خود تحت تعقیب و گرفتاری بودند.

*علاوه بر موضع علنی، [[حضرت]] در بعد [[سیاسی]] نیز به [[مبارزات]] خود ادامه میداد و طرح [[مأمون]] برای سکونت در [[بغداد]] و دربار در جهت [[مشروعیّت]] بخشیدن به [[حکومت]] خود را نپذیرفت و این [[توطئه]] را خنثی نمود.

*[[امام]] در [[مدینه]] علاوه بر فعالیت‌های [[علمی]] [[ارتباط]] خود را با پایگاه‌های مردمی گسترش می‌داد و این امر به [[گوش]] [[معتصم]] رسید و او [[حضرت]] را به [[جبر]] به [[بغداد]] منتقل نمود و به [[شهادت]] رساند<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۴۶-۱۴۷.</ref>.