کاربر:Puranzab/صفحه تمرین3: تفاوت میان نسخهها
←اهداف نبوت (فلسفه بعثت)
خط ۱۴۱: | خط ۱۴۱: | ||
8. نجات از تاریکیها و هدایت مردم: يكي ديگر از آثاری كه قرآن كريم براي پيامبر اكرم (ص) و برخي پيامبران برميشمارد، نجات مردم از تاريكيهاست كه به گونهاي تمام اهداف آنان را دربرميگيرد. خداوند به پيامبر اسلام (ص) ميفرمايد: «كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَي صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»<ref>. سورۀ ابراهيم، آیۀ 1.</ref>. مراد از ظلمات در اين آيه، گمراهيها و مراد از نور، هدايت است كه مصاديق مختلفي دارد. آيه گوياي آن است كه مصداق خارج كردن از ظلمات به نور، هدايت به راه خداست. در آيات ديگري نيز به اين هدف اشاره شده است. «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَي بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ»<ref>. سورۀ ابراهيم، آیۀ 5.</ref>؛ «وَيا قَوْمِ ما لِي أَدْعُوكُمْ إِلَي النَّجاةِ وَتَدْعُونَنِي إِلَي النّارِ»<ref>. سورۀ غافر، آیۀ 41.</ref>؛ «قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَيُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ بِإِذْنِهِ وَيَهْدِيهِمْ إِلَي صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ»<ref>. سورۀ مائده، 15ـ16.</ref>؛ از مجموع اين آيات برميآيد كه با هدايت پيامبران، انسانها از هر نوع تاريكي خارج ميشوند و به وادي نور و روشنايي گام مينهند<ref>. ر.ک: جوادی آملی، عبدالله، وحی ونبوت در قرآن، ص 175؛ مصباح یزدی، محمد تقی، راه و راهنماشناسی، ص 138.</ref>. | 8. نجات از تاریکیها و هدایت مردم: يكي ديگر از آثاری كه قرآن كريم براي پيامبر اكرم (ص) و برخي پيامبران برميشمارد، نجات مردم از تاريكيهاست كه به گونهاي تمام اهداف آنان را دربرميگيرد. خداوند به پيامبر اسلام (ص) ميفرمايد: «كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَي صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»<ref>. سورۀ ابراهيم، آیۀ 1.</ref>. مراد از ظلمات در اين آيه، گمراهيها و مراد از نور، هدايت است كه مصاديق مختلفي دارد. آيه گوياي آن است كه مصداق خارج كردن از ظلمات به نور، هدايت به راه خداست. در آيات ديگري نيز به اين هدف اشاره شده است. «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَي بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ»<ref>. سورۀ ابراهيم، آیۀ 5.</ref>؛ «وَيا قَوْمِ ما لِي أَدْعُوكُمْ إِلَي النَّجاةِ وَتَدْعُونَنِي إِلَي النّارِ»<ref>. سورۀ غافر، آیۀ 41.</ref>؛ «قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَيُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّورِ بِإِذْنِهِ وَيَهْدِيهِمْ إِلَي صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ»<ref>. سورۀ مائده، 15ـ16.</ref>؛ از مجموع اين آيات برميآيد كه با هدايت پيامبران، انسانها از هر نوع تاريكي خارج ميشوند و به وادي نور و روشنايي گام مينهند<ref>. ر.ک: جوادی آملی، عبدالله، وحی ونبوت در قرآن، ص 175؛ مصباح یزدی، محمد تقی، راه و راهنماشناسی، ص 138.</ref>. | ||
9. بشارت و انذار: «کانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ...»<ref>. سورۀ بقره، آیۀ 213.</ref>؛ از آيات قرآن استفاده می شود كه گاهي انسان با وجود آگاهي از چيزي و حتي توجه به آن، انگيزۀ عمل بر اساس آنرا ندارد. در چنين حالتي بايد انگيزهاي در انسان پديد آيد تا او را به حركت درآورد. انبيا در جايگاه «مُنذِر و مبشّر»، اين وظيفه را به عهده دارند؛ آنان در مردم انگيزۀ عمل به وجود ميآورند و گرايشهاي خفتۀ آنان را بيدار ميكنند. گرچه هر انساني از عذاب ميترسد و حتي احتمال ضعيف آن هم بايد در وي مؤثر باشد، در عمل چنين تأثيري را در مردم دیده نمی شود. پيامبران عذابهاي اخروي و نعمتهاي بهشتي را براي انسانها توصيف ميكنند و با انذار و تبشير، گرايشها را به كنش و علمها را به آگاهي تبديل ميكنند<ref>. علم، اکتسابات بشر براساس قوای ادراکی و تحلیلی بشر است که میتواند نواقص و اشتباهات زیادی داشته باشد، زیرا انسان دارای خطاهای ادراکی و شناختی بسیاری است؛ اما آگاهی، دانش واقعی حاکم بر جهان در سطح دنیوی و ماورائی است که همیشه درست است، زیرا از علم پروردگار نشات میگیرد؛ آگاهی جایگاهش در دل پاک است؛ اما علم جایگاهش در مغز بشر (هر بشر خوب یا بد) است.</ref> در واقع پيامبران افزون بر اينكه بينش مردم را بالا ميبرند، با ترساندن از عذابهاي الهي و بشارت به نعمتهاي الهي، گرايشهاي انسان را نيز بهسوي فعليت ميرانند. | 9. بشارت و انذار: «کانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ...»<ref>. سورۀ بقره، آیۀ 213.</ref>؛ از آيات قرآن استفاده می شود كه گاهي انسان با وجود آگاهي از چيزي و حتي توجه به آن، انگيزۀ عمل بر اساس آنرا ندارد. در چنين حالتي بايد انگيزهاي در انسان پديد آيد تا او را به حركت درآورد. انبيا در جايگاه «مُنذِر و مبشّر»، اين وظيفه را به عهده دارند؛ آنان در مردم انگيزۀ عمل به وجود ميآورند و گرايشهاي خفتۀ آنان را بيدار ميكنند. گرچه هر انساني از عذاب ميترسد و حتي احتمال ضعيف آن هم بايد در وي مؤثر باشد، در عمل چنين تأثيري را در مردم دیده نمی شود. پيامبران عذابهاي اخروي و نعمتهاي بهشتي را براي انسانها توصيف ميكنند و با انذار و تبشير، گرايشها را به كنش و علمها را به آگاهي تبديل ميكنند<ref>. علم، اکتسابات بشر براساس قوای ادراکی و تحلیلی بشر است که میتواند نواقص و اشتباهات زیادی داشته باشد، زیرا انسان دارای خطاهای ادراکی و شناختی بسیاری است؛ اما آگاهی، دانش واقعی حاکم بر جهان در سطح دنیوی و ماورائی است که همیشه درست است، زیرا از علم پروردگار نشات میگیرد؛ آگاهی جایگاهش در دل پاک است؛ اما علم جایگاهش در مغز بشر (هر بشر خوب یا بد) است.</ref> در واقع پيامبران افزون بر اينكه بينش مردم را بالا ميبرند، با ترساندن از عذابهاي الهي و بشارت به نعمتهاي الهي، گرايشهاي انسان را نيز بهسوي فعليت ميرانند. بررسي آيات قرآن كريم نشان ميدهد بخش عظيمي از آيات در خصوص انذار و تبشير از سوي پيامبران است كه پيوسته به بيان نعمتهاي بهشتي و عذابهاي الهي مشغول بودند. اين مسائل در قرآن به قدري مهم است كه گاهي پيامبران را با عنوان «نذير» ميخواند: «وَإِنْ مِن أُمَّةٍ إِلاّ خَلا فِيها نَذِيرٌ»<ref>. سورۀ فاطر، آیۀ 24.</ref>؛ بيم دادن بارزترين صفت پيامبران است و ضرورتش هم كاملاً احساس ميشود؛ زيرا كسي بايد در جامعه باشد تا مردم را از خطرات پيش رو آگاه كند. قرآن كريم، در چند آيۀ مختلف پيامبر اسلام(ص) را نيز با واژگان «بشير» و «نذير» توصيف ميفرمايد؛ از جمله: «إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا...»<ref>. سورۀ بقره، آیۀ 119.</ref>.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، راه و راهنماشناسی، ص 138.</ref> | ||
بررسي آيات قرآن كريم نشان ميدهد بخش عظيمي از آيات در خصوص انذار و تبشير از سوي پيامبران است كه پيوسته به بيان نعمتهاي بهشتي و عذابهاي الهي مشغول بودند. اين مسائل در قرآن به قدري مهم است كه گاهي پيامبران را با عنوان «نذير» ميخواند: «وَإِنْ مِن أُمَّةٍ إِلاّ خَلا فِيها نَذِيرٌ»<ref>. سورۀ فاطر، آیۀ 24.</ref>؛ بيم دادن بارزترين صفت پيامبران است و ضرورتش هم كاملاً احساس ميشود؛ زيرا كسي بايد در جامعه باشد تا مردم را از خطرات پيش رو آگاه كند. قرآن كريم، در چند آيۀ مختلف پيامبر اسلام(ص) را نيز با واژگان «بشير» و «نذير» توصيف ميفرمايد؛ از جمله: «إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا...»<ref>. سورۀ بقره، آیۀ 119.</ref>. | |||
==آثار و فواید نبوت (کارکردهای نبوت)== | ==آثار و فواید نبوت (کارکردهای نبوت)== |