حوا: تفاوت میان نسخه‌ها
←هبوط حوا
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
==[[هبوط]] [[حوا]]== | ==[[هبوط]] [[حوا]]== | ||
[[آدم]] و حوّا به دنبال نادیده گرفتن [[نهی الهی]]، از بهشت [[رانده شده]] و ناگزیر روی [[زمین]] فرود آمدند: | [[آدم]] و حوّا به دنبال نادیده گرفتن [[نهی الهی]]، از بهشت [[رانده شده]] و ناگزیر روی [[زمین]] فرود آمدند: {{متن قرآن|قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِيعًا فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَايَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«گفتیم: همه از آن (بهشت فرازین) فرود آیید، آنگاه اگر از من به شما رهنمودی رسید، کسانی که از رهنمود من پیروی کنند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره بقره، آیه ۳۸.</ref> در مکان فرود آمدن آنها [[اختلاف]] هست: برپایه [[حدیثی]] از [[امام صادق]]{{ع}} حوّا بر کوهی در [[مکه]] فرود آمد، که به سبب فرود مرأة ([[زن]]) بر آن، "[[مروه]]" نام گرفت. <ref>قصص الانبیاء، راوندی، ص ۴۵. </ref> براساس حدیثی، از [[امام باقر]]{{ع}} آدم{{ع}} پس از فرود آمدن بر [[کوه صفا]] و برای [[دیدار]] حوّا به سوی [[کوه]] مروه رفت و بار دیگر به [[صفا]] برگشت. این کار، سه بار تکرار شد که سپس به عنوان سعی میان [[صفا و مروه]]، جزو [[اعمال]] [[حج]] شد. <ref>تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۵ - ۳۸. </ref> [[ابن عباس]]، مکان فرود حوّاء را جدّه و نامیده شدن مکان‌هایی مانند مزدلفه، [[عرفه]] و جمع به این نام‌ها را در [[ارتباط]] با به هم رسیدن، شناختن و [[اجتماع]] وی با آدم پس از هبوط دانسته است. <ref>الطبقات، ج ۱، ص ۳۰ - ۳۱؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۷۹؛ الدر المنثور، ج ۱، ص ۱۳۵. </ref> رشیدرضا بی‌ذکر دلیل، [[اخبار]] [[تعیین]] کننده مکان [[هبوط]] [[آدم]] و حوّا را از [[اسرائیلیات]] می‌داند. <ref> المنار، ج ۱، ص ۲۷۹. </ref> | ||
==[[ایمان]] [[حوا]]== | ==[[ایمان]] [[حوا]]== | ||
در [[آیات]] ۱۸۹ - ۱۹۰ [[اعراف]] / ۷ پس از اشاره به پیدایی [[انسان‌ها]] از یک نفر و [[آفرینش]] همسری برای او، سخن آن دو خطاب به [[خدا]] چنین گزارش شده است که اگر فرزند صالحی به آنان دهد، سپاسگزار وی خواهند شد؛ اما آن دو پس از [[تولد]] فرزند و با [[اعتقاد]] به تأثیر موجوداتی دیگر در این [[موهبت]]، برای خدا [[شریک]] و انبازی [[معتقد]] شدند: «هُوَ الَّذی خَلَقَکُم مِن نَفسٍ واحِدَةٍ وجَعَلَ مِنها زَوجَها لِیسکُنَ اِلَیها فَلَمّا تَغَشـّها حَمَلَت حَملاً خَفِیفـًا فَمَرَّت بِهِ فَلَمّا اَثقَلَت دَعَوُا اللّهَ رَبَّهُما لـَن ءاتَیتَنا صــلِحـًا لَنَکونَنَّ مِنَ الشّـکِرین * فَلَمّا ءاتـهُما صــلِحـًا جَعَلا لَهُ شُرَکاءَ فیما ءاتـهُما فَتَعــلَی اللّهُ عَمّا یشرِکون». (اعراف / ۷، ۱۸۹ ـ ۱۹۰) [[مفسران]] در تعیین افراد مورد اشاره [[آیه]] به اختلاف‌گراییده‌اند: گروهی آنها را آدم و حوّا{{ع}} و آیه را مربوط به داستان [[نامگذاری]]فرزند از سوی آنان و در مقابل، دسته‌ای به سبب [[پیراستگی]] [[ساحت]] [[پیامبران]] از [[شرک]]، افراد مورد اشاره را کسان دیگری دانسته‌اند. | در [[آیات]] ۱۸۹ - ۱۹۰ [[اعراف]] / ۷ پس از اشاره به پیدایی [[انسان‌ها]] از یک نفر و [[آفرینش]] همسری برای او، سخن آن دو خطاب به [[خدا]] چنین گزارش شده است که اگر فرزند صالحی به آنان دهد، سپاسگزار وی خواهند شد؛ اما آن دو پس از [[تولد]] فرزند و با [[اعتقاد]] به تأثیر موجوداتی دیگر در این [[موهبت]]، برای خدا [[شریک]] و انبازی [[معتقد]] شدند: «هُوَ الَّذی خَلَقَکُم مِن نَفسٍ واحِدَةٍ وجَعَلَ مِنها زَوجَها لِیسکُنَ اِلَیها فَلَمّا تَغَشـّها حَمَلَت حَملاً خَفِیفـًا فَمَرَّت بِهِ فَلَمّا اَثقَلَت دَعَوُا اللّهَ رَبَّهُما لـَن ءاتَیتَنا صــلِحـًا لَنَکونَنَّ مِنَ الشّـکِرین * فَلَمّا ءاتـهُما صــلِحـًا جَعَلا لَهُ شُرَکاءَ فیما ءاتـهُما فَتَعــلَی اللّهُ عَمّا یشرِکون». (اعراف / ۷، ۱۸۹ ـ ۱۹۰) [[مفسران]] در تعیین افراد مورد اشاره [[آیه]] به اختلاف‌گراییده‌اند: گروهی آنها را آدم و حوّا{{ع}} و آیه را مربوط به داستان [[نامگذاری]]فرزند از سوی آنان و در مقابل، دسته‌ای به سبب [[پیراستگی]] [[ساحت]] [[پیامبران]] از [[شرک]]، افراد مورد اشاره را کسان دیگری دانسته‌اند. | ||