|
|
| خط ۲۹۹: |
خط ۲۹۹: |
|
| |
|
| [[شکست]] مسلمانان در جنگ احد، موجب گستاخی طوایف اطراف [[مدینه]] شد و آنان تحرکاتی بر ضد مسلمانان آغاز کردند. [[طایفه بنی اسد]] سه ماه پس از جنگ احد، [[تصمیم]] گرفت به مدینه بیاید و [[اموال مسلمانان]] را [[غارت]] کند <ref>واقدی، ج۱، ص۳۴۰.</ref> که رسول خدا{{صل}}، [[ابوسلمه]] را همراه عده‌ای به سوی ایشان گسیل کرد. حادثه [[رجیع]] و بئر معونه نیز که در آن تعدادی از [[مبلغان]] [[اسلام]] به شهادت رسیدند، نشان از گستاخی [[قبایل]] اطراف مدینه پس از شکست بود. به احتمال این اقدامات به تحریک قریش، یا برای جلب [[رضایت]] آنان انجام می‌شد.<ref>[[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۶۱.</ref> | | [[شکست]] مسلمانان در جنگ احد، موجب گستاخی طوایف اطراف [[مدینه]] شد و آنان تحرکاتی بر ضد مسلمانان آغاز کردند. [[طایفه بنی اسد]] سه ماه پس از جنگ احد، [[تصمیم]] گرفت به مدینه بیاید و [[اموال مسلمانان]] را [[غارت]] کند <ref>واقدی، ج۱، ص۳۴۰.</ref> که رسول خدا{{صل}}، [[ابوسلمه]] را همراه عده‌ای به سوی ایشان گسیل کرد. حادثه [[رجیع]] و بئر معونه نیز که در آن تعدادی از [[مبلغان]] [[اسلام]] به شهادت رسیدند، نشان از گستاخی [[قبایل]] اطراف مدینه پس از شکست بود. به احتمال این اقدامات به تحریک قریش، یا برای جلب [[رضایت]] آنان انجام می‌شد.<ref>[[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۶۱.</ref> |
|
| |
| ==[[جنگ بنی نضیر]]==
| |
| پس از جنگ احد، [[منافقان]] و [[یهودیان]] نیز بر پیامبر و مسلمانان جرأت یافتند و قریش نیز ایشان را به [[ترور رسول خدا]]{{صل}} تحریک کرد<ref>شامی، ج۴، ص۳۳۱.</ref>. آن [[حضرت]] پس از واقعه بئر معونه، برای دریافت کمک در پرداخت خون‌بهای دو مرد عامری که به [[اشتباه]] به وسیله [[عمرو بن امیه ضمری]] کشته شده بودند، به [[قلعه]] [[بنی نضیر]] رفت. یهودیان تصمیم گرفتند با انداختن سنگی از بالای بام، آن حضرت را ترور کنند که رسول خدا{{صل}} [[آگاه]] و به سرعت از قلعه خارج شد. در پی این حادثه، رسول خدا{{صل}} به ایشان [[فرمان]] داد از مدینه خارج شوند، ولی [[عبدالله بن ابی]] آنان را به ماندن و [[مقاومت]] [[تشویق]] کرد. [[رسول خدا]]{{صل}} آنان را محاصره نمود و چون محاصره طول کشید و [[یهودیان]] [[تسلیم]] نمی‌شدند، [[پیامبر]] برای جلوگیری از [[خونریزی]]، [[دستور]] داد نخل‌های آنان را [[قطع]] کنند. در این شرایط، یهودیان به [[امید]] بازگشت دوباره به [[مدینه]] [[تسلیم]] شدند و رسول خدا{{صل}} آنان را از مدینه [[اخراج]] کرد. اخراج [[بنی نضیر]]، حتی برای برخی از [[مسلمانان]] هم‌پیمان آنان نیز خوشایند نبود، تا آنجا که افرادی چون [[حسان بن ثابت]] از رفتن آنان [[تأسف]] خوردند<ref>واقدی، ج۱، ص۳۷۵.</ref>.
| |
|
| |
| آیاتی از [[سوره حشر]] درباره [[جنگ بنی نضیر]] نازل شد. ترجمه [[آیه]] دوم این [[سوره]] چنین است: "اوست آن خدایی که نخستین بار کسانی از [[اهل کتاب]] را که [[کافر]] بودند. از خانه‌هایشان بیرون راند و شما نمی‌پنداشتید که بیرون روند، آنها نیز می‌پنداشتند حصارهاشان را توان آن هست که در برابر [[خدا]] نگهدارشان باشد. خدا از سویی که گمانش را نمی‌کردند بر آنها تاخت آورد و در دلشان [[وحشت]] افکند، چنان که خانه‌های خود را به دست خود و به دست [[مؤمنان]] خراب می‌کردند. پس ای [[اهل]] [[بصیرت]] [[عبرت]] بگیرید".<ref>[[منصور داداش نژاد|داداش نژاد، منصور]]، [[دانشنامه سیره نبوی (کتاب)|مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۶۱.</ref>
| |
|
| |
|
| ==[[جنگ بنی نضیر]]== | | ==[[جنگ بنی نضیر]]== |
