همراهی با نیکان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

[[قرآن کریم]] در برخی [[آیات]] به ملازمت و همراهی نیکان توصیه کرده است. همراهی آگاهانه با یک گروه، دلیل گویایی بر پذیرش، همسویی، [[همدلی]]، اشتراک، تشابه و اقتداست. [[علامه طباطبایی]] در توضیح نقش [[دوستی]] می‌نویسد: این [[محبت]] است که باعث می‌شود [[دوست]] هر قومی جزء آن [[قوم]] شود، و به آن قوم ملحق گردد، به‌طوری که گفته‌اند: هر کس قومی را دوست بدارد، از آن قوم است یا فرموده‌اند: هر کسی با آن شخصی است که دوستش دارد<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۶۰۹.</ref>. به همین دلیل، قرآن کریم در آیات متعدد از دوستی [[مشرکان]] و [[کفار]] هرچند جزو أقارب باشند، [[نهی]] کرده است. از برخی [[روایات]] چنین برمی‌آید که [[گزینش]] دوست خوب مقدمه‌ای است برای بزرگ شمردن [[گناه]] و سرانجام [[اجتناب از گناه]]؛ و [[انتخاب]] [[دوست بد]] مقدمه‌ای است برای [[آلودگی]] هرچه بیشتر به [[گناهان]]. دوست خوب می‌تواند منبع بسیاری از [[خیرات]] و [[برکات]] باشد؛ چنانکه دوست بد عامل بسیاری از [[انحراف‌ها]] و [[مفاسد]] است<ref>محمدتقی مصباح یزدی، ره‌توشه، ج۱، ص۹۵.</ref>.