اختلاف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

گروهی از [[انسان‌ها]] به رغم پذیرش [[ضرورت]] وجود آفریننده [[حکیم]]، [[وحدانیّت]] او را در مرحله اصل [[آفرینش]] یا [[تدبیر]] هستی، [[انکار]] می‌کنند. از این دسته در اصطلاح قرآن با عنوان مشرکان یاد‌شده است. گروهی از مشرکان به دو مبدأ در اصل آفرینش قائل بوده،<ref>تاریخ جامع ادیان، ص۴۴۹‌ـ‌۴۸۴؛ اغاثة اللهفان، ج۲، ص‌۲۹۶‌ـ‌۳۰۰.</ref> و گروهی نیز چون [[بت‌پرستان]]، به نیروهای طبیعی و [[غیبی]] متعدّدی از قبیل [[فرشتگان]]، [[خورشید]]، [[ستارگان]]، ماه و‌... [[گرایش]] یافته‌اند.<ref> المیزان، ج۷، ص۱۷۳، ۱۸۷ و۲۳۶‌ـ‌۲۴۰ و ج۱۰، ص۲۷۸‌ـ‌۲۷۹؛ اغاثة‌اللهفان، ج۲، ص۲۵۲‌ـ‌۳۰۰.</ref> [[قرآن کریم]] [[عقاید]] آنان را با براهینی مانند: «لَوْ کانَ فیهِما آلِهَة اِلاَّ [[اللّه]] لَفَسَدَتا» ([[انبیاء]] / ۲۱، ۲۲) و [[برهان]] [[حضرت ابراهیم]]: (انعام / ۶، ۷۶‌ـ‌۷۸)، تخطئه کرده و [[روز قیامت]] را [[روز]] فیصله و روز [[کیفر]] سخت مشرکان دانسته است: «اِنَّ الَّذینَ ءامَنوا والَّذینَ هادوا والصّـبِـینَ والنَّصـری والمَجوسَ والَّذینَ اَشرَکوا اِنَّ اللّهَ یَفصِلُ بَینَهُم یَومَ القِیـمَةِ اِنَّ اللّهَ عَلی کُلِّ شَیء شَهِید». ([[حج]] / ۲۲، ۱۷) [[اختلاف]] [[دینی]] میان [[ادیان]] نیز یکی دیگر از موارد اختلاف عقیدتی است. همه [[ادیان آسمانی]] بر اصل [[پرستش]] [[خداوند]] در جای‌گاه یگانه آفریننده هستی و مدبّر آن اتّفاق نظر دارند. آن‌چه بیش‌تر میان ایشان جدایی انداخته، نوع [[اعتقاد]] به [[رسالت]] [[پیامبران]] است؛ زیرا براساس [[سنّت الهی]] [[پیروان]] هر [[پیامبر]] آسمانی موظّف بوده‌اند به استناد [[بشارت پیامبر]] خود مبنی بر آمدن [[پیامبر جدید]] و ارائه [[معجزه]] از سوی او، به [[آیین]] وی تن دهند؛ امّا از میان پیروان برخی از پیامبران گروهی که [[منافع]] خود را در خطر می‌دیدند، از روی [[ستم]] و [[طغیان]]، همه [[بشارت‌ها]] را نادیده انگاشته به [[مخالفت با پیامبر]] نوظهور برمی‌خاستند؛ به‌طور مثال، [[یهود]] * با آمدن [[عیسی]]{{ع}} به [[آیین مسیحیت]] تن ندادند؛ چنان‌که بسیاری از [[یهودیان]] و [[مسیحیان]] با آمدن [[پیامبر اسلام]]{{صل}} از روی [[تعصّب]] * و [[دشمنی]]، هم‌چنان بر [[عقاید]] گذشته خود [[ثابت]] ماندند <ref> مجمع‌البیان، ج۱، ص۳۱۱ وج۲، ص‌۷۷۲؛ المیزان، ج۱، ص۲۲۳ و ج۵، ص‌۲۴۳؛ الملل والنحل، شهرستانی، ج۱، ص‌۲۰۹‌ـ‌۲۱۰.</ref> و بدین ترتیب، [[اختلاف]] [[دینی]] میان [[پیروان ادیان آسمانی]] پدیدار شد.

بخش قابل توجّهی از [[آیات قرآن]] که پیروان ادیان آسمانی به‌ویژه یهود و [[نصارا]] را خطاب کرده و از آنان خواسته تا به [[اسلام]] بگروند: «یـاَیُّهَا الَّذینَ اُوتوا الکِتـبَ ءامِنوا بِما نَزَّلنا مُصَدِّقـًا لِما مَعَکُم» (نساء۴، ۴۷)، و از عقاید [[باطل]] خود همچون [[تثلیث]] ([[نساء]] / ۴، ۱۷۱) و فرزند و [[محبوب]] [[خدا]] بودن: «وقالَتِ الیَهودُ والنَّصـری نَحنُ اَبنـؤُا اللّهِ واَحِبّـؤُهُ‌.».. ([[مائده]] / ۵، ۱۸) [[دست]] برداشته یا دست کم بر محور اصول مشترک با [[مسلمانان]] هم‌صدا شوند ([[آل عمران]] / ۳، ۶۴)، به این نوع [[اختلاف]] ناظر است. برای [[پرهیز]] مسلمانان از چنین اختلافی، از آنان خواسته شده که به رسالت تمام پیامبران و آسمانی بودن کتاب‌هایشان [[ایمان]] آورده، میانشان جدایی نیندازند. (بقره / ۲، ۲۸۵) گاهی به رغم برخورداری پیروان یک [[دین]] * از عقاید مشترک، در اثر گذشت [[زمان]] و [[ظهور]] [[شبهات]] نوپدید، برخورد با فرهنگ‌های متفاوت و‌... شکاف‌های مذهبی میان پیروان یک دین رخ‌نُموده که باعث ظهور فرقه‌های گوناگون درون دینی می‌شود؛ چنان‌که به‌سبب نوع [[تفسیر]] از تثلیث و چگونگی [[حلول]] [[الهی]] در [[عیسی]]{{ع}} فرقه‌های گوناگونی هم‌چون: ملکانیّه، نسطوریّه، [[یعقوبیّه]] و‌... میان [[مسیحیان]] ایجاد شده است.<ref>الملل والنحل، شهرستانی، ج‌۱، ص‌۲۲۰‌ـ‌۲۲۸.</ref> بر این اساس، [[قرآن]] از [[مسلمانان]] خواسته است به سان [[یهود]] و [[نصارا]] دچار [[تفرقه]] [[دینی]] نشوند: «و‌لاتَکونوا کالَّذینَ تَفَرَّقوا واختَلَفوا مِن بَعدِ ما‌جاءَهُمُ البَیِّنـتُ‌.»... (آل‌عمران / ۳، ۱۰۵) عموم [[مفسّران]]، تفرقه یهود و نصارا * و دسته‌دسته شدنشان را انشعاب مذهبی و پیدایش فرقه‌های گوناگون دانسته‌اند.<ref>التبیان، ج‌۲، ص‌۹۳؛ الدر‌المنثور، ج‌۲، ص‌۲۸۹‌ـ‌۲۹۰.</ref> قرآن، در کنار [[دعوت]] اکید مسلمانان به [[اتّحاد]] * و [[همبستگی]] و چنگ زدن به [[ریسمان الهی]]: «واعتَصِموا بِحَبلِ اللّهِ جَمیعـًا و لاتَفَرَّقوا» (آل‌عمران / ۳، ۱۰۳)، از آنان خواسته شده تا به‌سان [[پیروان ادیان]] پیشین که به پراکندگی فرقه‌ای دچار شده‌اند، پراکنده‌نشوند ([[آل عمران]] / ۳، ۱۰۵).

این امر نشان می‌دهد که [[قرآن کریم]]، [[ظهور]] چنین پراکندگی را [[پیش‌بینی]] کرده و به‌سبب خطرآفرینی، به شدّت درباره آن هشدار داده است. [[علامه طباطبایی]] (رحمه [[الله]]) [[معتقد]] است: تأکید قرآن بر اتّحاد و [[پرهیز]] از [[اختلاف]] به‌سبب پیش‌بینی وقوع اختلاف در [[امّت]] * [[اسلامی]] است؛ چنان‌که شیوه قرآن در مواردی از این دست، همین است.<ref>المیزان، ج‌۳، ص‌۳۷۴.</ref> بیش‌تر مفسّران، ذیل این دسته از [[آیات]] [[روایت]] مشهوری از [[پیامبراکرم]]{{صل}} را آورده‌اند <ref>کشف‌الاسرار، ج‌۲، ص‌۵۵۶؛ التفسیرالکبیر، ج‌۸‌، ص‌۱۷۴؛ تفسیر قرطبی، ج‌۴، ص‌۱۰۳.</ref> که در آن آمده است: یهود به ۷۱ [[فرقه]]، و نصارا به ۷۲ فرقه پراکنده شدند، و امّت من به ۷۳ فرقه پراکنده خواهند شد و همه آنان از بین می‌روند، به استثنای یک فرقه که [[رهایی]] خواهند یافت.<ref>المستدرک، ج۱، ص۴۷؛ الامالی، ص‌۵۲۳‌ـ‌۵۲۴؛ بحارالانوار، ج۲۸، ص۴.</ref> درباره مضمون این روایت و اینکه یگانه فرقه [[نجات یافته]] کدام است، [[محدّثان]] و [[متکلّمان]] [[اختلاف]] دارند.<ref>الملل والنحل، سبحانی، ج‌۱، ص‌۲۷‌ـ‌۳۰.</ref> [[عالمان شیعه]] معتقدند: پیامبراکرم{{صل}} پس از بیان این جمله، بر شانه [[امیرمؤمنان]]{{ع}} [[دست]] گذاشت و او و پیروانش را مصداق فرقه نجات یافته دانست.<ref>کتاب سلیم‌بن قیس، ص‌۴۳۳‌ـ‌۴۳۴.</ref> پیدا است که [[عصمت اهل‌بیت]] با استناد به [[آیه تطهیر]] ([[احزاب]] / ۳۳، ۳۳) و نیز یاد‌کرد آنان با عنوان [[ثقل اصغر]] در کنار [[قرآن]] که مانع [[گمراهی]] امّتند، در [[حدیث ثقلین]] که از‌جمله [[احادیث متواتر]] نزد [[فریقین]] است،<ref> کنزالعمال، ج‌۱، ص‌۱۷۲‌ـ‌۱۷۳؛ مسند احمد، ج‌۶‌، ص‌۲۳۲‌ـ‌۲۴۴؛ المستدرک، ج‌۳، ص‌۱۶۱؛ کتاب سلیم‌بن قیس، ص‌۲۰۱.</ref> دیدگاه [[عالمان شیعه]] را تقویت می‌کند. گروهی از محقّقان چون [[ابن‌حزم]] و [[شهرستانی]] کوشیده‌اند با برشمردن فرقه‌های [[مسلمانان]]، شمار آنان را به ۷۳ [[فرقه]] رسانده،<ref>الملل و النحل، شهرستانی، ج‌۱، ص‌۱۳.</ref> [[عقاید]] اختصاصی هر یک از آنان را مشخّص سازند. صرف نظر از این دیدگاه‌ها، وجود [[اختلاف]] میان مسلمانان و پیدایش [[فرقه‌های کلامی]] چون اهلِ [[حدیث]]، [[مرجئه]]، [[خوارج]]، [[اشاعره]]، [[معتزله]]، مجسّمه و‌... و نیز پیدایش فرقه‌های [[فقهی]] مانند [[شافعی]]، [[حنبلی]]، [[مالکی]] و‌... از واقعیّت‌های انکارناپذیر [[تاریخ]] مسلمانان است که همچنان به‌صورت چالشی جان‌کاه، مانع [[یگانگی]] همه جانبه آنان شده و نتایج تلخی چون [[سیطره]] [[بیگانگان]] بر آنان را به همراه داشته است.<ref>المنار، ج‌۳، ص‌۱۰‌ـ‌۱۱.</ref> گذشته از انواع [[اختلافات]] [[دینی]] که از نگاه قرآن، امری [[نکوهیده]] تلقّی شده است، قرآن تفاوت [[شریعت‌ها]] و [[قوانین]] هر یک از [[ادیان]] را به [[خداوند]] نسبت داده است. ([[مائده]] / ۵، ۴۸)<ref>جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۶‌، ص‌۳۶۸؛ تفسیر قرطبی، ج‌۶‌، ص‌۱۳۷.</ref>؛ البتّه از نگاه قرآن فقط یک [[دین]] وجود دارد: «اِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الاِسلـمُ» (آل‌عمران / ۳، ۱۹ نیز [[شوری]] / ۴۲، ۱۳) و یگانه دین پذیرفته شده نزد خداوند همان است: «و‌مَن یَبتَغِ غَیرَ الاِسلـمِ دینـًا فَلَن یُقبَلَ مِنهُ» (آل‌عمران / ۳، ۸۵)؛ امّا به‌سبب مقتضیات هر عصر، و تعالی تدریجی [[اندیشه‌ها]] همگام با گذر [[زمان]]، متناسب با هر عصر و سطح نیازهای [[مردم]] همان دوران، شرایعی [[پیش‌بینی]] شده: «لِکُلّ جَعَلنا مِنکُم شِرعَةً و مِنهاجـًا» (مائده / ۵، ۴۸)، و با آمدن دورانی جدید [[شریعت]] پیشین [[نسخ]] می‌شده است؛<ref>المیزان، ج۳، ص۱۲۰ـ۱۲۱ و ج۵، ص۳۵۱ـ۳۵۳؛ المنار، ج‌۲، ص‌۲۸۳‌ـ‌۲۸۴.</ref> با آمدن [[اسلام]] و گام نهادن [[بشر]] در واپسین پلّکان [[رشد]] و تعالی، [[آخرین شریعت آسمانی]] و [[کامل‌ترین]] آنها بر [[مردم]] عرضه شد ([[مائده]] / ۵، ۳)، و با [[رسالت]] پیامبر‌اسلام، [[نبوّت]] نیز خاتمه یافت.([[احزاب]] / ۳۳، ۴۰)<ref>المیزان، ج‌۵، ص‌۱۷۱‌ـ‌۱۸۲؛ نمونه، ج‌۱۷، ص‌۳۳۷‌ـ‌۳۵۰.</ref><ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[ اختلاف - نصیری (مقاله)|مقاله «اختلاف»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۲ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۲.</ref>