ابن ام‌مکتوم در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[غزوه احد]]:''' در [[سال سوم هجری]]، [[قریش]] و هم پیمانان آنها برای [[نبرد]] با [[مسلمانان]] از [[مکه]] بیرون آمدند و [[زنان]] را نیز برای جلوگیری از فرار مردان به همراه خود آوردند. بعد از این که [[پیامبر]]{{صل}} با [[اصحاب]] خود [[مشورت]] کرد، [[تصمیم]] گرفته شد که در بیرون [[مدینه]] با [[قریش]] بجنگند. آن [[حضرت]] [[ابن ام مکتوم]] را در [[مدینه]] [[جانشین]] خود کرد تا بر [[امامت]] [[نماز]] بر عهده او باشد<ref>التنبیه و الاشراف، مسعودی (ترجمه: پاینده)، ص۲۱۹؛ تاریخ‌نامه طبری، بلعمی، ج۳، ص۱۶۳؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۷، ص۱۶۰؛ تاریخ ابن خلدون، ابن خلدون (ترجمه: آیتی)، ج۱، ص۴۱۸.</ref>. بعد از شروع [[جنگ]]، [[شایعه]] شد که [[پیامبر]]{{صل}} کشته شده است، [[مردم]] پراکنده شدند و عده‌ای از [[مسلمانان]] گریختند. وقتی به [[مدینه]] آمدند، [[ابن ام مکتوم]] به آنها گفت: "شما از پیش [[رسول خدا]] گریخته‌اید" و آنها را [[سرزنش]] کرد. سپس گفت: "راه [[احد]] را به من نشان دهید". او را کنار آن راه بردند و او از کسانی که باز می‌گشتند درباره [[سلامتی]] [[پیامبر]]{{صل}} می‌پرسید. بعد از این که خبر [[سلامتی]] آن [[حضرت]] به ایشان رسید به [[مدینه]] بازگشت<ref>المغازی، واقدی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ص۱۳۳؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۵، ص۲۴.</ref>. [[مادر]] ام مکتوم نیز به صورت افرادی که گریخته بودند [[خاک]] پاشید و حتی به برخی از آنها دوک داد و گفت: "شمشیرت را بده و دوک بریس!" و بعد به همراه عده‌ای از زن‌ها عازم [[احد]] شد<ref>المغازی، واقدی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ص۱۳۳.</ref>.