سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سیره علوی''': سیرۀ [[امام علی]]{{ع}}، به مجموعۀ رفتارها و [[سلوک]] فردی و [[اجتماعی]] آن [[حضرت]] در مسائل شخصی، [[عبادی]]، [[حکومتی]]، معاشرتی، [[تربیتی]]، جهادی و... گفته می‌شود. یادکرد سیرۀ [[علوی]] در این مختصر نمی‌گنجد. هم باید به [[منابع حدیثی]] و [[تاریخی]] مراجعه کرد، هم به کتاب‌های مستقلّی که در این موضوع نگاشته شده است،<ref> از جمله: «سنن الامام علی»، پژوهشکده باقر العلوم، «موسوعة الامام علی بن ابی طالب»، ج ۴ و ۹، «بحار الأنوار»، ج ۴۰، «ویژگی‌های اخلاقی در شخصیت امام علی» سیّد هادی مدرسی، ترجمه محمّد صادق پارسانیا، «دانشنامۀ امام علی»، ج ۱۰ و ۱۱، «سیرۀ علوی»، محمّد باقر محمودی، «سیرۀ علوی» جواد محدثی، «المحجة البیضاء»، ج ۴ ص ۱۸۷ و منابع فراوان دیگر.</ref> ولی به نمونه‌هایی از [[سیرۀ اخلاقی]] او اشاره می‌شود: برای [[مؤمنان]] [[پدری]] [[مهربان]]، برای [[کافران]] [[دشمنی]] سرسخت بود. به [[نیازمندان]] رسیدگی می‌کرد، چشمانش از [[خوف]] [[خدا]] اشک‌ریز بود، با آن همه [[عظمت]]، [[فروتن]] بود، همه نزد او در برابر [[حق]] و [[عدل]]، برابر بودند. شب‌ها از [[عبادت]] بیدار و روزها در [[جهاد]] پیگیر بود، زندگی‌اش حتی در دوران [[زمامداری]] زاهدانه و ساده بود، با همۀ [[شجاعت]] و [[دلاوری]] [[قلبی]] [[رؤوف]] داشت. وقت [[نماز]]، رنگ از چهره‌اش می‌پرید. خود را [[عادت]] داده بود که از [[لذایذ]] [[دنیا]] کمتر سود جوید. [[دل]] به [[دنیا]] نمی‌بست، [[اخلاص]] او نمونه بود، انفاق‌های بسیار و [[صدقات]] پنهانی و موقوفات فراوان بر محرومین داشت. در [[مبارزه با ظلم]] و [[فساد]]، سازش‌ناپذیر بود. با [[سوء]] استفاده‌کنندگان از [[بیت المال]] برخوردی شدید داشت. خوشرو و خندان، در عین حال با مهابت و [[عظمت]] بود. در [[نبرد]]، پشت به [[دشمن]] نمی‌کرد، [[گذشت]] او بی‌نظیر بود. به آنچه می‌گفت، پیش از گفتن عمل می‌کرد. [[نماز]]، [[آرامش]] جانش بود. خود را بندۀ [[خدا]] می‌دید، هر چند [[امام علی|امیر مؤمنان]] بود. بعضی از محققین، سیرۀ او را به‌طور مبسوط [[کاوش]] کرده‌اند که سرفصل آنها از این قرار است: