قبر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*از [[روایات]] بسیاری برمی‌آید که چون مُرده را در [[قبر]] می‌نهند، دو [[فرشته]] سراغ او می‌آیند و از پاره‌ای موضوعات [[عقیدتی]]- مانند [[توحید]]، [[نبوت]] و [[ولایت]]- از او می‌پرسند و نیز از پاره‌ای موضوعات عملی؛ مثلًا می‌پرسند که با [[نماز]] چه کرده است و [[عمر]] خویش را صرف چه کارهایی ساخته و چگونه [[مال]] کسب کرده است. در برخی [[روایات]] از این دو [[فرشته]] با عنوان "ناکر و نکیر" و در برخی دیگر با عنوان "نکیر و منکر" یاد شده است<ref>کافی‌، ۲/ ۶۳۳؛ بحارالانوار، ۶/ ۲۲۳.</ref>. برخی دیگر از [[احادیث]] و نیز در پاره‌ای از [[ادعیه]]، این دو [[فرشته]] را "[[بشیر]] و مبشر" خوانده‌اند<ref>مفاتیح الجنان‌، دعای ماه رجب.</ref>. سؤال و جواب [[قبر]]، فرآیندی ساده و معمول نیست که [[آدمی]] هر چه بخواهد بگوید. پاسخ‌ها از [[جان]] [[آدمی]] و [[باطن]] ملکات و باورهای [[راستین]] او می‌جوشند و بیرون می‌آیند. تلقین میت، کمکی است به همین جوشش نه‌ آنکه اثری مستقل داشته باشد. در سؤال و جواب [[قبر]]، پاسخ [[انسان]] از ژرفای [[تکوین]] و حاق [[باطن]] او سرچشمه می‌گیرد. سؤال [[قبر]]- بنابر مقتضای [[عدالت الهی]] و آنچه از [[روایات]] و [[ظواهر]] متون [[دینی]] برمی‌آید- ویژه [[مکلفان]] بالغ و [[عاقل]] است و از این رو، اطفال و دیوانگان و [[مستضعفان]] سؤال [[قبر]] ندارند. اینکه آیا [[پیامبران]] و [[امامان]] {{عم}} نیز با سؤال [[قبر]] مواجه می‌شوند، یا نه، به درستی روشن نیست. در این باره دلایلی متضاد وجود دارد و از این رو، [[علمای دینی]] از اظهار نظر درباره آن پرهیز کرده‌اند<ref>بحارالانوار، ۶/ ۲۷۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 373-374.</ref>.