عرش در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[عرش]]، به معنی تخت، سقف [[خانه]]، داربست و تخت [[پادشاهی]] و [[حکومت]] است. [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ}}<ref>«و پدر و مادر خود را بر اورنگ (خویش) فرا برد» سوره یوسف، آیه ۱۰۰.</ref>.

گاه عرش بر آنچه که از نظر [[معنوی]] و وجودی اشراف و احاطه دارد اطلاق می‌شود: {{متن قرآن|الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى}}<ref>«(خداوند) بخشنده بر اورنگ (فرمانفرمایی جهان) استیلا دارد» سوره طه، آیه ۵.</ref>. بدیهی است [[خداوند]] تخت [[حکومتی]] مانند تخت و حکومت بشری ندارد، بلکه منظور از عرش همه [[جهان]] است که تخت خدا محسوب می‌شود و منظور از تکیه زدن بر عرش، [[تسلط]] [[پروردگار]] و احاطه کامل او نسبت به جهان و نفوذ [[فرمان]] او در [[مخلوقات]] است.

[[امام سجاد]] {{ع}} در [[صحیفه]] می‌خواند: {{متن حدیث|يَا ذَا الْعَرْشِ‏ الْعَظِيمِ‏}}<ref>دعای ۷.</ref>؛ "ای (خدای) صاحب عرش عظیم. آن حضرت بر حاملان عرش [[خدا]] [[درود]] می‌فرستد: بار خدایا درود بفرست بر حاملان عرش خود، فرشتگانی که در [[تسبیح]] تو [[سستی]] نمی‌پذیرند"<ref>نیایش سوم.</ref>.

برخی حاملان عرش را حاملان علم [[الهی]] (و [[قدرت الهی]]) دانسته‌اند. در برخی [[روایات]] از [[جبرائیل]]، [[میکائیل]]، [[اسرافیل]] و [[عزرائیل]] و نیز [[پیامبران اولوالعزم]] و نیز [[امام علی]] و [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} به عنوان حاملان عرش یاد شده است. می‌دانیم که ملائک نقش وساطت [[تکوینی]] در جهان دارند و [[نفوس]] [[مطهر]] [[انسان‌های کامل]]، واسطه‌های [[علم]] و [[فیض]] الهی‌اند. بدین ترتیب حاملان عرش مدیران دستگاه [[آفرینش]] از طرف خداوندند.

همچنین امام سجاد {{ع}} می‌فرماید: "هرچه مادون عرش توست در برابر عظمتت [[خاشع]] است"<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>. مقصود آن است که همه مخلوقات در برابر خداوند خاشع‌اند.

آن حضرت در مقام حمد و ستایش الهی می‌فرماید: "حمدی که هم‌تراز عرش مجید تو بوده و با [[کرسی]] رفیع تو هم‌سنگ باشد"<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>. همچنین آن حضرت در تمام درودهای خود بر [[پیامبر]] و خاندانش از [[خدای متعال]] می‌خواهد که درودی هم‌سنگ عرش عظیم و هرچه در فرود آن جای دارد بر آنها بفرستد<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.

== منابع ==

== پانویس ==

{{پانویس}}

[[رده:عرش]]