کاربر:Bahmani/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
←ویژگی و ضرورت علم لدنی
(←منابع) |
|||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
[[امام]] باید نسبت به [[معارف اسلامی]]، [[علم لدنی]] داشته باشد و نسبت به چگونگی اداره [[جامعه]] و [[اجرای قوانین اسلامی]] از [[علم الهی]] برخوردار باشد تا [[سعادت]] [[حقیقی]] [[انسان‌ها]] محقق شود، زیرا اگر [[امام]] فقط عالم به [[معارف]] بوده و [[علم]] [[مدیریت]] نداشته باشد، [[اجرای قوانین]] [[اسلام]] تعطیل می‌ماند<ref>ر.ک. [[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|انسان‌شناسی]]، ص ۲۱۳ - ۲۱۴.</ref>. | [[امام]] باید نسبت به [[معارف اسلامی]]، [[علم لدنی]] داشته باشد و نسبت به چگونگی اداره [[جامعه]] و [[اجرای قوانین اسلامی]] از [[علم الهی]] برخوردار باشد تا [[سعادت]] [[حقیقی]] [[انسان‌ها]] محقق شود، زیرا اگر [[امام]] فقط عالم به [[معارف]] بوده و [[علم]] [[مدیریت]] نداشته باشد، [[اجرای قوانین]] [[اسلام]] تعطیل می‌ماند<ref>ر.ک. [[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|انسان‌شناسی]]، ص ۲۱۳ - ۲۱۴.</ref>. | ||
==مرجعیت دینی اهل بیت (ع)== | |||
{{اصلی|مرجعیت دینی اهل بیت}} | |||
از جمله شئونی که برای [[انبیا]] و [[اوصیا]] به ویژه [[پیامبر خاتم]] و [[اهل بیت]]{{ع}} مطرح شده، [[مرجع دین]] بودن آنان در [[احکام]] و [[معارف]] است. [[مرجعیت]] به معنای محل [[رجوع]] بودن است و [[پیامبران]] با توجه به ارتباطشان با [[عالم غیب]] از [[طریق وحی]]، محل [[رجوع]] دیگران در [[امور دینی]] هستند که از آن به مرجعیت دینی تعبیر میشود و گفته ایشان در [[ابلاغ]] و [[تبیین آموزه‌های دینی]] [[حجت]] بر دیگران است و بعد از ایشان به [[دلیل]] [[جلوگیری از انحراف در دین]] و آموزه‌های آن، کسانی که همچون [[پیامبران]]، [[معصوم]] بوده و ارتباطشان با [[عالم غیب]] از طریق [[الهام]] و نه [[وحی]] برقرار است می‌‌توانند عهده دار این مسوولیت باشند<ref>ر.ک. قدردان قراملکی، محمد حسن، امامت، ص ۴۲؛ فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت ص: ۲۲۲ ـ ۲۳۵؛ سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۱۳.</ref>. | |||
===[[ضرورت]] [[مرجعیت]] [[دینی]]=== | |||
[[خداوند]] به‌عنوان [[خالق]] [[انسان]] کاملترین [[شناخت]] را نسبت به او دارد و برای [[راهنمایی]] انسان دستوراتی را ارائه داده که از آن به [[دین]] تعبیر میشود و چون [[ارتباط مستقیم]] میان خداوند با [[انسان‌ها]] امکان‌پذیر نیست این [[دستورات]] در قالب [[کتاب آسمانی]] توسط [[پیامبران]] برای انسان فرستاده شده است و ایشان را به محتویات [[کتاب]] [[آگاه]] ساخته تا آن را به انسان‌ها [[ابلاغ]] کند و بعد از ایشان نیز از روی [[لطف]] این [[کار]] را به [[جانشینان]] آنها که همچون خودشان [[معصوم]] و آگاه به [[تفسیر]] [[کتاب الهی]] هستند سپرده است<ref>ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، قرآن در اسلام؛ رفیعی، محسن؛ شریفی، معصومه؛ مبانی مرجعیت علمی اهل بیت رسول خدا از دیدگاه اهل سنت؛ اندیشه تقریب؛ تابستان ۱۳۹۰؛ ص ۱۸.</ref>. | |||
===[[دلایل مرجعیت دینی اهل بیت]]=== | |||
{{اصلی|اثبات مرجعیت دینی اهل بیت}} | |||
#'''[[دلیل عقلی]]''': از طرفی در مدت زمانی که [[پیامبر]]{{صل}} نقش [[رسالت]] و [[پیامبری]] را عهده دار بود، این ظرفیت وجود نداشت که همۀ [[احکام]] برای [[مردم]] بیان شود؛ از طرفی دیگر ممکن نیست چنین [[دینی]] ناقص بیان شود، لذا نیاز به یک [[راهنما]] و [[مرجع]] [[دینی]] در [[جامعه]] کاملا [[احساس]] می‌‌شد و باتوجه به [[آیات]] و [[روایات]] درمی‌‌یابیم خلاء این [[مرجعیت]] تنها به واسطۀ [[ائمه]] پرمی‌‌شود، چراکه [[اهل‌بیت]] تمام [[علوم]] و [[معارف اسلامی]] را از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} (باواسطه یا بدون واسطه) گرفته و بدون هیچ کم و کاست و [[خطا]] و اشتباهی به [[مردم]] و [[جامعۀ اسلامی]] [[ابلاغ]] نموده و [[تبیین]] و [[تفسیر]] آنرا به عهده دارند<ref>ر.ک: مطهری، مرتضی، امامت و رهبری، ص ۵۴؛ همان، ص ۹۳ ـ ۹۵؛ سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ امینی، علی رضا؛ جوادی، محسن، معارف اسلامی، ص۱۰۱ ـ ۱۰۴.</ref>. | |||
#'''[[دلیل نقلی]]''': آیاتی از [[قرآن کریم]] مانند: [[آیه تطهیر]] <ref>سورۀ احزاب، آیۀ 33. </ref>؛ [[آیه اولی الامر]]<ref>سورۀ نساء، آیۀ 59.</ref>؛ [[آیه مباهله]] <ref>سورۀ آل عمران، آیۀ 61.</ref> و برخی از روایات مانند: [[حدیث ثقلین]]<ref>کمال الدین، ج۱، ص ۲۳۴؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج ۱، ص ۱۸۵ و ۱۸۶</ref>؛ [[حدیث سفینه]]<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج ۲،ص ۳۴۳؛ طبرانی، المعجم الأوسط، ج ۵، ص ۳۰۶؛ سیوطی، الدرالمنثور، ج ۱، ص ۳۷۳.</ref>؛ [[حدیث منزلت]]<ref>کافی، ج۸، ص۱۰۷. </ref> و [[حدیث امان]] <ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج ۳، ص ۱۴۹؛ متقی هندی، کنزالعمال، ج ۱۲، ص ۱۰۲.</ref> دلالت بر [[مرجعیت دینی ائمه]]{{ع}} بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}} دارند<ref>ر.ک: رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات؛ رفیعی، محسن؛ شریفی، معصومه؛ مبانی مرجعیت علمی اهل بیت رسول خدا از دیدگاه اهل سنت؛ اندیشه تقریب؛ تابستان ۱۳۹۰؛ سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت.</ref>. | |||
==منابع== | ==منابع== | ||