جلوگیری از انحراف امت: تفاوت میان نسخه‌ها

جلوگیری از انحراف امت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۱ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۲

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۱ مهٔ ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'علل' به 'علل'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش

@@ خط ۱۹: / خط ۱۹: @@
 # [[اعتقاد]] به [[علم غیب ذاتی]] و مطلق برای [[ائمه]]{{عم}}.<ref>نعمت الله صفری فروشانی، غالیان، ص۱۵۳. در تدوین این بخش و یافتن منابع ارجاع‌داده‌شده از منبع یادشده بسیار بهره برده‌ام.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>
 * [[ائمه اطهار]]{{عم}} گاه قاطعانه [[عقاید]] [[غلات]] را رد کرده، به بیان [[عقاید]] صحیح می‌پرداختند؛ چنان‌که [[امام صادق]]{{ع}} به یکی از [[یاران]] خود به نام [[صالح]] بن سهل که به [[ربوبیت]] [[امام صادق]]{{ع}} [[اعتقاد]] داشت، فرمود که ایشان مخلوق خداست و او را [[عبادت]] می‌کند، و اگر [[خدا]] را [[عبادت]] نکند، [[عذاب]] خواهد شد.<ref>محمد بن عمر کشی، رجال الكشی، ص۳۴۱.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>
-* ایشان از کسانی هم که [[تصور]] [[پیامبری]] ایشان را داشتند، [[بیزاری]] می‌جستند.<ref>همان، ص۲۴۶.</ref> [[امامان]]{{عم}} گاه نیز به بیان [[علل]] و نتیجه [[غلو]] می‌پرداختند؛ چنان‌که [[امام صادق]]{{ع}} غاليان را بدترین آفریده‌های [[خداوند]] شمردند؛ به این [[دلیل]] که آنها [[عظمت]] [[خداوند]] را کوچک شمرده، برای [[بندگان]] او ادعای [[ربوبیت]] می‌کنند.<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص۶۵۰.</ref> آنها گاه به صراحت از [[غالیان]] اعلام انزجار، و آنها را [[لعنت]] می‌کردند؛ چنان‌که [[امام علی]]{{ع}} ضمن [[اعلان]] [[بیزاری]] از آنها [[دعا]] کرد که [[خداوند]] آنها را [[خوار]] و [[ذلیل]] گرداند.<ref>همان.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>
+* ایشان از کسانی هم که [[تصور]] [[پیامبری]] ایشان را داشتند، [[بیزاری]] می‌جستند.<ref>همان، ص۲۴۶.</ref> [[امامان]]{{عم}} گاه نیز به بیان علل و نتیجه [[غلو]] می‌پرداختند؛ چنان‌که [[امام صادق]]{{ع}} غاليان را بدترین آفریده‌های [[خداوند]] شمردند؛ به این [[دلیل]] که آنها [[عظمت]] [[خداوند]] را کوچک شمرده، برای [[بندگان]] او ادعای [[ربوبیت]] می‌کنند.<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص۶۵۰.</ref> آنها گاه به صراحت از [[غالیان]] اعلام انزجار، و آنها را [[لعنت]] می‌کردند؛ چنان‌که [[امام علی]]{{ع}} ضمن [[اعلان]] [[بیزاری]] از آنها [[دعا]] کرد که [[خداوند]] آنها را [[خوار]] و [[ذلیل]] گرداند.<ref>همان.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>
 * همچنین وقتی یکی از [[دوستان]] [[يونس بن ظبيان]] (از غاليان معروف آن دوران) سخنان [[یونس]] را در حضور [[امام رضا]]{{ع}} [[نقل]] کرد، [[امام]]{{ع}} با [[عصبانیت]]، او را از خود رانده، و فرمود: "[[خدا]] تو و کسی که این [[حدیث]] را برای تو گفت و نیز [[یونس]] را هزار بار [[لعنت]] کند که در پی هر لعنتی، هزار [[لعنت]] باشد و هر لعنتی از این لعنت‌ها تو را به قعر [[جهنم]] فرو برد. این را بدان که يونس با پسر خطاب در بدترین عذاب‌ها با هم‌اند و [[یاران]] این دو با آن [[شیطانی]] که این [[حدیث]] را به تو گفت، با [[فرعون]] و [[آل فرعون]] در شدیدترین عذاب‌ها هستند".<ref>محمد بن عمر کشی، رجال الكشی، ص۳۶۳؛ نیز، ر.ک: حسن بن علی بن داوود حلی، رجال ابن داوود، ص۵۲۸ و ۵۵۱.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>
 * گاه نیز [[امام]]{{ع}} دیگران را از آمدوشد با [[غالیان]] به شدت برحذر می‌داشت؛ چنان‌که [[امام رضا]]{{ع}} [[غالیان]] را مقابل [[اهل بیت]]{{عم}} قرار داد و به صراحت اعلام کرد که هرکس آنها را [[دوست]] بدارد، ما را [[دشمن]] داشته، و کسی که آنها را [[دشمن]] بدارد، ما را [[دوست]] داشته است. کسی که با آنها وصل کند، با ما [[قطع]] کرده است. کسی که به آنها [[جفا]] کند، به ما [[نیکی]] کرده است. کسی که به آنها [[احترام]] بگذارد، به ما [[اهانت]] کرده است و هر کس که به آنها [[اهانت]] کند، به ما [[احترام]] گذاشته است. کسی که [[شیعه]] ماست، نباید هیچ‌کس از آنان را به عنوان [[دوست]] و [[یاور]] خود برگزیند.<ref>محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۴۲؛ همو، التوحید، ص۳۶۳؛ احمد بن على طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۱۴. نکته جالب توجه در این میان، آنکه اصحاب راستین ائمه{{عم}} نیز به پیروی از ایشان به تصنیف کتاب در رد غالیان می‌پرداختند. برای نمونه، يونس بن عبدالرحمان از اصحاب [[امام رضا]]{{ع}}، حسین و حسن بن سعيد اهوازی از یاران [[امام رضا]] و [[امام جواد]]{{عم}} و ابو اسحاق کاتب بن ابراهيم بن ابی حفص از باران امام حسن عسکری{{ع}} تصنيفاتی در رد بر غاليان داشتند (احمد بن على نجاشی، رجال النجاشی، ص۱۹، ۵۸ و ۴۴۸.</ref><ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۹۵.</ref>