اجابت: تفاوت میان نسخه‌ها

حقیقت دعا عبارت است از این که نیایشگر خود را در برابر خداوند متعال [[نیازمند]] مطلق ببیند و دلش را از غیر او خالی گرداند<ref>مصباح‌الشریعة، ص۱۲۹؛ بحارالانوار، ج۹۳، ص۳۲۳.</ref>. تأکید امام سجاد{{ع}} بر حالت [[اضطرار]] در دعا<ref>نیایش پنجاه و یکم.</ref> و اینکه خطاب به خداوند می‌گوید: تویی که هنگام [[بیچارگی]] و (اضطرار)، دعایم را اجابت نمودی، برای این است که تا وقتی [[انسان]] در تنگنای [[درماندگی]] نیفتد و در رسیدن به خواسته‌اش به گزینه‌های متعدد توجه داشته باشد، درخواستش خالصانه نخواهد بود<ref>المیزان، ج۱۵، ص۳۸۱.</ref>.

بر این پایه، روشن می‌شود که چرا به رغم [[باور]] به [[استجابت دعا]] از سوی خداوند، که در دعاهای ۱۱، ۵۱ و... مورد تأکید قرار گرفته است، [[امام سجاد]]{{ع}} از [[خدا]] [[طلب]] اجابت می‌کند: “دعایم را [[مستجاب]] کن”<ref>دعاهای ۱۰، ۱۳، ۱۴، ۲۵، ۴۶ و ۵۱.</ref>. این درخواست در عین حال که نوعی [[ادب]] در پیشگاه خداوند به حساب می‌آید به این معناست که می‌گوییم: خداوندا، کاستی‌های عمل مرا نادیده بگیر و به [[فضل]] خویش دعایم را بپذیر. آمین رب‌العالمین<ref>همچنین نک: مدخل‌های دعا و مناجات، حاجت، رازگویی و نیازخواهی.</ref>.<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، چاپ دوم، نشر مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ ق؛ راهنمای موضوعی صحیفه سجادیه، علی شیروانی، معاونت پژوهشی و آموزشی سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۵ ش؛ صحیفه سجادیه، امام زین‌العابدین{{ع}}، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، ۱۳۸۵ ش؛ فرهنگ‌نامه موضوعی صحیفه سجادیه، سیداحمد سجادی، مرکز تحقیقات رایانه‌ای حوزه علمیه اصفهان، چاپ اول، ۱۳۸۵ ش، قرآن کریم، ترجمه سیدعلی موسوی گرمارودی، انتشارات قدیانی، چاپ دوم، ۱۳۸۴ ش؛ کامل الزیارات، جعفر بن محمد قمی (ابن‌قولویه)، تحقیق سیدجواد قیومی، قم: الفقاهه ۱۴۱۷ ق؛ مصباح‌الشریعة و مفتاح‌الحقیقة، منسوب به امام صادق{{ع}}، تحقیق حسن مصطفوی، نشر قلم، ۱۳۶۳ ش؛ نهج‌البلاغه، ترجمه سیدجعفر شهیدی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۸۰ ش؛ مفردات الفاظ القرآن، راغب اصفهانی، ترجمه مصطفی رحیمی نیا، نشر سبحان، ۱۳۸۸ ش؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، قم، اسماعیلیان، ۱۳۹۴ ق.</ref>.<ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اجابت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۳.</ref>