شیطان در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

شیطان در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۰۹

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'لعن الهی' به 'لعن الهی'

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۵۷

ویرایش

@@ خط ۱۶: / خط ۱۶: @@
 #'''عدو مبین:''' به معنای [[دشمن]] آشکار است. [[دشمنی]] [[شیطان]] با آدمیزادگان از مهم‌ترین صفات او است<ref>{{متن قرآن|قَالَ يَا بُنَيَّ لاَ تَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَى إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُواْ لَكَ كَيْدًا إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلإِنسَانِ عَدُوٌّ مُّبِينٌ }}؛ سوره یوسف، آیه ۵؛ {{متن قرآن| وَقُل لِّعِبَادِي يَقُولُواْ الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلإِنسَانِ عَدُوًّا مُّبِينًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۵۳.</ref>. [[شیطان]]، [[دشمن]] همیشگی [[انسان]] است و تنها آن گاه دست از [[دشمنی]] بر می‌دارد که به [[سختی]] [[شکست]] خورَد؛ چنان که از [[رسول خدا]]{{صل}} [[نقل]] است که فرمود: "من به [[یاری]] [[خدا]] [[شیطان]] را [[تسلیم]] خویش کردم"<ref>کنز العمال‌، ۱/ ۲۴۷.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 325.</ref>.
 #'''مارد و مَرید:''' به معنای [[سرکش]] و ویرانگر است. [[قرآن کریم]]، این صفت را ناشی از خباثت [[شیطان]] می‌داند<ref>{{متن قرآن|وَحِفْظًا مِّن كُلِّ شَيْطَانٍ مَّارِدٍ }}؛ سوره صافات، آیه ۷؛ {{متن قرآن| إِن يَدْعُونَ مِن دُونِهِ إِلاَّ إِنَاثًا وَإِن يَدْعُونَ إِلاَّ شَيْطَانًا مَّرِيدًا }}؛ سوره نساء، آیه ۱۱۷.</ref> و از [[عصیان]] او در برابر [[خداوند]] یاد می‌کند<ref>{{متن قرآن|يَا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّيْطَانَ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمَنِ عَصِيًّا }}؛ سوره مریم، آیه ۴۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 325.</ref>.
-#'''صاغر:''' به معنای [[پست]] و [[زبون]] است. چون [[شیطان]] سرکشی کرد، [[عزت]] و [[کرامت]] خویش را بر باد داد و [[خداوند]] او را [[پست]] و حقیر خواند<ref>{{متن قرآن| قَالَ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَاخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ الصَّاغِرِينَ }}؛ سوره اعراف، آیه ۱۳.</ref>. باری، [[قرآن]] پاره‌ای صفات دیگر [[شیطان]] را به مناسبت‌های متعدد ذکر کرده است. بنابر [[آیات قرآن]]، [[شیطان]]، موجودی [[فاسق]] است<ref>{{متن قرآن| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاء مِن دُونِي وَهُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلا }}؛ سوره کهف، آیه ۵۰.</ref>، کفور و ناسپاس است<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۲۷.</ref>، مشمول [[لعن]] [[الهی]] است<ref>{{متن قرآن| وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَى يَوْمِ الدِّينِ }}؛ سوره حجر، آیه ۳۵.</ref>، نکوهیده است<ref>{{متن قرآن| قَالَ اخْرُجْ مِنْهَا مَذْؤُومًا مَّدْحُورًا لَّمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكُمْ أَجْمَعِينَ}}؛ سوره اعراف، آیه ۱۸.</ref>، برای [[انسان]]، مایه [[بدی]] و [[زشتی]] است<ref>{{متن قرآن| وَالَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ رِئَاء النَّاسِ وَلاَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلاَ بِالْيَوْمِ الآخِرِ وَمَن يَكُنِ الشَّيْطَانُ لَهُ قَرِينًا فَسَاء قَرِينًا }}؛ سوره نساء، آیه ۳۸.</ref>، همنشینی او، [[آدمی]] را [[خوار]] می‌سازد<ref>{{متن قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلإِنسَانِ خَذُولا }}؛ سوره فرقان، آیه ۲۹.</ref>، [[گمراه کننده]] آشکار است<ref>{{متن قرآن|وَدَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلَى حِينِ غَفْلَةٍ مِّنْ أَهْلِهَا فَوَجَدَ فِيهَا رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلانِ هَذَا مِن شِيعَتِهِ وَهَذَا مِنْ عَدُوِّهِ فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِن شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ فَوَكَزَهُ مُوسَى فَقَضَى عَلَيْهِ قَالَ هَذَا مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ عَدُوٌّ مُّضِلٌّ مُّبِينٌ }}؛
+#'''صاغر:''' به معنای [[پست]] و [[زبون]] است. چون [[شیطان]] سرکشی کرد، [[عزت]] و [[کرامت]] خویش را بر باد داد و [[خداوند]] او را [[پست]] و حقیر خواند<ref>{{متن قرآن| قَالَ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَن تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَاخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ الصَّاغِرِينَ }}؛ سوره اعراف، آیه ۱۳.</ref>. باری، [[قرآن]] پاره‌ای صفات دیگر [[شیطان]] را به مناسبت‌های متعدد ذکر کرده است. بنابر [[آیات قرآن]]، [[شیطان]]، موجودی [[فاسق]] است<ref>{{متن قرآن| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاء مِن دُونِي وَهُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلا }}؛ سوره کهف، آیه ۵۰.</ref>، کفور و ناسپاس است<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۲۷.</ref>، مشمول [[لعن الهی]] است<ref>{{متن قرآن| وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَى يَوْمِ الدِّينِ }}؛ سوره حجر، آیه ۳۵.</ref>، نکوهیده است<ref>{{متن قرآن| قَالَ اخْرُجْ مِنْهَا مَذْؤُومًا مَّدْحُورًا لَّمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكُمْ أَجْمَعِينَ}}؛ سوره اعراف، آیه ۱۸.</ref>، برای [[انسان]]، مایه [[بدی]] و [[زشتی]] است<ref>{{متن قرآن| وَالَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ رِئَاء النَّاسِ وَلاَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلاَ بِالْيَوْمِ الآخِرِ وَمَن يَكُنِ الشَّيْطَانُ لَهُ قَرِينًا فَسَاء قَرِينًا }}؛ سوره نساء، آیه ۳۸.</ref>، همنشینی او، [[آدمی]] را [[خوار]] می‌سازد<ref>{{متن قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلإِنسَانِ خَذُولا }}؛ سوره فرقان، آیه ۲۹.</ref>، [[گمراه کننده]] آشکار است<ref>{{متن قرآن|وَدَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلَى حِينِ غَفْلَةٍ مِّنْ أَهْلِهَا فَوَجَدَ فِيهَا رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلانِ هَذَا مِن شِيعَتِهِ وَهَذَا مِنْ عَدُوِّهِ فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِن شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ فَوَكَزَهُ مُوسَى فَقَضَى عَلَيْهِ قَالَ هَذَا مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ عَدُوٌّ مُّضِلٌّ مُّبِينٌ }}؛
 سوره قصص، آیه ۱۵.</ref>، [[فتنه]] می‌آفریند و [[فریب]] می‌دهد<ref>{{متن قرآن|وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ فَدَلاَّهُمَا بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَن تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُل لَّكُمَا إِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمَا عَدُوٌّ مُّبِينٌ}}؛ سوره اعراف، آیه ۲۱ و ۲۲.</ref>، بسیار [[دروغگو]] است و وعده‌های [[دروغ]] می‌دهد و [[آرزوها]] برمی‌انگیزد<ref>{{متن قرآن|يَعِدُهُمْ وَيُمَنِّيهِمْ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلاَّ غُرُورًا }}؛ سوره نساء، آیه ۱۲۰.</ref> و پیروانش را به سوی [[دوزخ]] راه می‌نماید<ref>{{متن قرآن|أُوْلَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَلاَ يَجِدُونَ عَنْهَا مَحِيصًا}}؛ سوره نساء، آیه ۱۲۱.</ref>.
 *[[روایات]] بزرگان [[معصوم]]{{ع}} نیز صفاتی برای [[شیطان]] بر شمرده‌اند<ref>برای نمونه: شیطان در کمین‌گاه‌، ۲۲ و ۱۱۹.</ref>. در برخی [[روایات]]، [[وسوسه]] هنگام [[عبادات]]- مانند [[وسوسه]] هنگام وضو- از [[شیطان]] است<ref>مستدرک الوسائل‌، ۱/ ۳۲۳.</ref>. او در [[فریب]] [[انسان]] بسیار می‌کوشد؛ اما اگر [[انسان]] به [[خدا]] [[پناه]] آورد، از [[شیطان]] کاری بر نمی‌آید و او از [[انسان]] توانمندتر نیست<ref>تحف العقول‌، ۴۰۰.</ref>. در روایاتی از [[امام علی]]{{ع}} نیز پاره‌ای از صفات [[شیطان]] آمده است که از آن جمله است: [[حسادت]]، [[تعصب]] ناروا، [[عیب‌جویی]]، طعنه‌زنی، فخر فروشی و [[طمع]]<ref>نهج‌البلاغه‌، ۱۹۲.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 325-326.</ref>.