بنی امیه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امیرمؤمنان]]، [[امام علی]]{{ع}} مخوف‌‌ترین فتنه‌‌ها را [[فتنه]] بنی‌‌امیه دانست که همه جا را فرا خواهد گرفت و تنها [[اهل]] [[بصیرت]] از آن [[رهایی]] خواهند یافت.<ref>کنزالعمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ الغارات، ص ۳۳.</ref> و نیز فرمود: برای هر امتی آفتی است و آفت این [[امت]] بنی‌‌امیه هستند.<ref>کنز العمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ شرح الاخبار، ج ۲، ص ۵۲۹.</ref>آن [[حضرت]] [[اسلام]] بنی‌‌امیه را تنها بر اساس [[مصلحت]] می‌‌دانست <ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵۴.</ref> و در معرفی [[بنی امیه]] از آنان با تعبیر انکر و امکر وافجر <ref>المنمق، ص ۴۱؛ العقد الفرید، ج ۳، ص ۳۱۵؛ النزاع والتخاصم، ص ۷۰.</ref> یاد کرد. نیز آن حضرت در نامه‌‌ای به [[معاویه]] فضیحت‌های بنی‌‌امیه را برشمرد.<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۸.</ref> اندکی [[پس از شهادت امام علی]]{{ع}} و در پی [[صلح امام حسن]]{{ع}} با معاویه، [[حکومت]] بر [[جامعه اسلامی]] به [[معاویة بن ابی سفیان]] رسید. وی [[پیروان]] [[علی]]{{ع}} را تحت فشار شدید گذاشت. قطع [[دست]] و پا، [[مصادره]] [[اموال]]، ویرانی خانه‌‌ها <ref>شرح نهج البلاغه، ج ۱۱، ص ۴۴.</ref> و قطع [[حقوق]] از [[بیت المال]] از جمله آنهاست. نیز از دوره [[خلافت]] معاویه و بنا به [[دستور]] او [[امیر مؤمنان]]{{ع}} بر [[منبرها]] و در خطبه‌‌ها [[لعن]] می‌‌شد.<ref>تاریخ الخلفاء، ص ۲۴۳؛ العقد الفرید، ج ۲، ص ۴۶۶؛ ینابیع الموده، ج ۱، ص ۴۴۸.</ref> [[مردم]] از [[ترس]] وی فرزندانشان را «علی» نمی‌‌نامیدند <ref>شذرات الذهب، ج ۱، ص ۱۴۸.</ref> و حتی گفته شده که اگر فردی [[نام علی]] می‌‌داشت کشته می‌‌شد.<ref>ینابیع‌‌الموده، ج ۱، ص ۴۴۸؛ تاریخ الاسلام، ج ۷، ص ۴۲۷.</ref> [[امویان]] کشنده [[امام حسن]] و [[امام حسین]] ({{ع}}) و بسیاری از [[بنی هاشم]] و [[شیعیان]] بودند. از نظر [[سیاسی]] این [[تقابل]]، ریشه در تقابل بنی‌‌امیه با بنی‌‌هاشم در دوره جاهلی‌‌داشت.

نگاهی کلی به این روایات ـ با قطع نظر از [[ضعف سند]] احتمالی برخی از آنها ـ نشان می‌‌دهد که [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{ع}} در دوران خلافت و [[حکومت امویان]] در فرصتی مناسب [[تفسیری]] منطبق با عصر خود، و به عبارت دیگر تحلیلی از [[حیات سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[امویان]]، به [[مردم]] ارائه می‌‌دهند و در کنار آن [[جایگاه]] و [[منزلت]] خود (بنی‌‌هاشم و در رأس آنان [[علویان]]) را برای آنان بیان کرده، نقش [[اهل بیت پیامبر]] را در [[هدایت]] [[جامعه]] و نیز [[حق]] [[غصب]] شده آنان را مورد تأکید قرار می‌‌دهند؛ همچنین برخی از این [[روایات]] پیش‌‌بینی روشنی از فرجام [[امویان]] و [[امید]] به آینده‌‌ای روشن و به دور از [[خفقان]] تحمیلی از سوی امویان بر [[مردم]] و به ویژه [[علویان]] ارائه می‌‌دهد. در این روایات این [[اندیشه]] به روشنی [[القا]] شده است که دلالت [[آیات قرآن کریم]] محدود به [[ظواهر]] و مصادیق [[صدر اسلام]] ـ که احتمالا ازسوی [[دستگاه خلافت]] [[ترویج]] می‌‌شده و با [[تأویل]] و توجیه [[خلفا]] را [[جانشینان]] بر [[حق]] [[رسول خدا]] معرفی می‌‌کردند ـ نیست، چنان که [[تأمل]] در این روایات و [[آیات]] مورد اشاره آنها می‌‌تواند به ارائه تحلیلی از دوران [[حکومت]] [[بنی امیه]] کمک کند.  

#در [[روایت]] دیگری از [[امام باقر]]{{ع}} ذیل [[آیه]]: {{متن قرآن|وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند به شما وعده می‌فرمود که (پیروزی بر) یکی از دو دسته از آن شما باشد و شما دوست می‌داشتید که آن دسته بی‌جنگ‌افزار  از آن شما گردد اما خداوند می‌خواست که حقّ را با کلمات خویش تحقّق بخشد و ریشه کافران را بر کند» سوره انفال، آیه ۷.</ref> آمده است که مقصود از {{متن قرآن|الْكَافِرِينَ}} بنی امیه‌‌اند. آنان کافرانی هستند که [[خداوند]] دنباله آنان را قطع خواهد کرد، و مقصود از {{متن قرآن|يُبْطِلَ الْبَاطِلَ}}<ref>«باطل را تباه گرداند » سوره انفال، آیه ۸.</ref> نیز این است که هرگاه [[قائم]]{{ع}} [[قیام]] کند [[باطل]] یعنی بنی امیه را از بین خواهد برد.<ref> تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۵۰.</ref>