غیب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

مثلاً آنجا که رسول خدا{{صل}} گوشت مسمومی را که آن [[زن]] [[یهودی]] برای [[پذیرایی]] آن [[حضرت]] مهیا کرده بود، می‌خورد و [[مسموم]] و ناراحت می‌شود<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۱۹۸.</ref>؛ از مسموم بودن آن گوشت [[آگاه]] نیست وگرنه آن گوشت را نمی‌خورد تا مسموم و ناراحت نشود. آنجا که [[رسول اکرم]]{{صل}} در [[جنگ احد]] پنجاه نفر تیرانداز را روی تپه عَینین مستقر کرد که اگر [[دشمن]] خواست آن تپه را دور بزند و از پشت [[حمله]] کند، جلو او را با [[تیراندازی]] بگیرند ولی پس از شروع [[جنگ]] [[اکثریت]] آن پنجاه نفر، بر خلاف [[دستور]] آن حضرت، موضع خود را رها کردند و دشمن آن تپه را دور زد و از پشت به [[لشکر اسلام]] حمله کرد و آن [[شکست]] سخت را به نیروی [[اسلام]] وارد ساخت که هفتاد نفر از [[مسلمانان]] [[شهید]] شدند و [[پیغمبر اکرم]]{{صل}} به [[سختی]] آسیب دید و دندانش شکست و حلقه آهنین بند کلاه خود در استخوان گونه‌اش فرو رفت و با صورت [[خون]] آلود در یکی از گودال‌هایی که دشمن تعبیه کرده بود، افتاد<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۱۹۸؛ مغازی، ج۱، ص۲۴۴.</ref>؛ در اینجا اگر رسول اکرم{{صل}} قبلاً می‌دانست که اکثریت آن پنجاه نفر موضع خود را رها می‌کنند، افراد دیگری را به جای آنان می‌گماشت و یا [[فکر]] دیگری می‌کرد و از دور زدن دشمن و [[حمله]] کردن از پشت جلوگیری می‌نمود تا چنین [[ناراحتی]] و سوئی به او نرسد و این تعداد از نیروهای [[اسلام]] از دست نرود. این سه حادثه‌ای که ذکر شد، از مصداق‌های مسّ [[سوء]] و آسیب دیدن [[پیامبر]]{{صل}} است که [[آیه شریفه]] می‌فرماید: "هر جا که آن [[حضرت]] آسیب می‌بیند و سوئی به او می‌رسد [[غیب]] نمی‌داند"<ref>قضاوت زن در فقه اسلامی، ص۲۵۳–۲۵۴.</ref>.

==[[غیب]] در [[قرآن]]==

==منابع==

# [[پرونده:6337381.jpg|22px]] [[سید محمود جزائری|جزائری، سید محمود]]، [[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|'''کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان''']]

==پانویس==

{{پانویس}}