بحث:نبوت: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
==نکات ارزیابی== | |||
{{پینگ|bahmani}} | |||
#برای این مقاله زحمت زیادی کشیده شده منتهی به نظر حقیر، آنچه محققین در فلسفه بعثت انبیا بیان نموده اند اگر چه کامل است اما به لحاظ تقسیمات دقیق نیست. به تحقیق می توان گفت: در بحث فلسفه بعثت انبیا دو بخش عمده وجود دارد اول: فلسفه اصلی و غرض اصلی خدای متعال از بعثت که فقط و فقط شناساندن راه بندگی است و دوم: اغراض فرعی دیگر که به عنوان ابزارهایی برای نیل به غرض اصلی هستند. اموری چون: بیان مصالح و مفاسد، اتمام حجت، بشارت و انذار و ... در بخش دوم جای می گیرند. بنا بر این توضیح، تقسیماتی چون فلسفه فردی، سیاسی و اجتماعی باید ذیل عنوان کلی: اغراض فرعی الهی از بعثت قرار گیرند و قرار دادن غرض اصلی یعنی شناساندن راه بندگی در کنار اغراض دیگر، خلطی فاحش است. | |||
# برخی از عناوینی که ذیل تقسیمات در بحث فلسفه بعثت آمده، دقیق نیستند مثلا عنوان آزادی اجتماعی ذیل فلسفه سیاسی آمده حال آنکه بهتر است ذیل فلسفه اجتماعی باشد. | |||
#شناسه کامل نیست | |||
#سرفصل دلایل ضرورت نبوت با عنوان ضرورت نبوت ادغام شود | |||
#محتوای سرفصل راه های اثبات نبوت، مستند نشده است | |||
#در بحث نبوت لازم است به سرفصل انبیای اولوالعزم نیز اشاره شود | |||
# عنوان سلامت قرآن از تحریف در بخش علل ختم نبوت، نیازمند تبیین است | |||
--[[کاربر:فرقانی|فرقانی]] ([[بحث کاربر:فرقانی|بحث]]) ۶ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۵ (+0430) | |||
'''[[نبوّت]]''' از «نبأ» به معنای خبر دارای فایده بزرگ<ref>مفردات راغب، ص ۷۸۹، «نبأ».</ref> و یا از «نَبْو» به معنای [[رفعت]] و بلندی است<ref>همان، ص ۷۹۰، «نبی».</ref>. [[نبوّت]] رابطهای است بین [[خداوند]] و [[بندگان]] [[خردمند]] خویش، به منظور رفع [[مشکلات]] و نابسامانیهای مربوط به [[امور معاش]] و [[معاد]] [[انسانها]]. «نبیء» (با همزه) از آن جهت است که خبر دهنده به اموری است که با آنها [[عقول]] [[پاک]] [[آرامش]] مییابد و میتواند به معنای اسم فاعلی [خبر دهنده] و یا اسم مفعولی (خبر گیرنده) باشد<ref>مفردات راغب، ص ۷۸۹، «نبأ».</ref>. «[[نبیّ]]» در صورت مشتقّ بودن از «نبو» به معنای صاحب [[مقام]] بلند و رفیع نسبت به سایر [[مردمان]] است<ref>المیزان، ج ۱۴، ص ۳۰۴؛ مفردات، ص ۷۹۰، «نبی».</ref>. در این مدخل از واژه «[[نبیّ]]» و بعضی [[آیات]] که دلالت بر [[نبوّت]] میکند، استفاده شده است<ref>[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، واژه «نبوّت».</ref>. | '''[[نبوّت]]''' از «نبأ» به معنای خبر دارای فایده بزرگ<ref>مفردات راغب، ص ۷۸۹، «نبأ».</ref> و یا از «نَبْو» به معنای [[رفعت]] و بلندی است<ref>همان، ص ۷۹۰، «نبی».</ref>. [[نبوّت]] رابطهای است بین [[خداوند]] و [[بندگان]] [[خردمند]] خویش، به منظور رفع [[مشکلات]] و نابسامانیهای مربوط به [[امور معاش]] و [[معاد]] [[انسانها]]. «نبیء» (با همزه) از آن جهت است که خبر دهنده به اموری است که با آنها [[عقول]] [[پاک]] [[آرامش]] مییابد و میتواند به معنای اسم فاعلی [خبر دهنده] و یا اسم مفعولی (خبر گیرنده) باشد<ref>مفردات راغب، ص ۷۸۹، «نبأ».</ref>. «[[نبیّ]]» در صورت مشتقّ بودن از «نبو» به معنای صاحب [[مقام]] بلند و رفیع نسبت به سایر [[مردمان]] است<ref>المیزان، ج ۱۴، ص ۳۰۴؛ مفردات، ص ۷۹۰، «نبی».</ref>. در این مدخل از واژه «[[نبیّ]]» و بعضی [[آیات]] که دلالت بر [[نبوّت]] میکند، استفاده شده است<ref>[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، واژه «نبوّت».</ref>. | ||