آداب ازدواج در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[کلام خداوند]] دراین‌باره در نهایت [[لطافت]] است: {{متن قرآن|وَآتُوا النِّسَاءَ صَدُقَاتِهِنَّ نِحْلَةً}}<ref>«و کابین زنان را با خشنودی به آنان بپردازید» سوره نساء، آیه ۴.</ref>. واژه صَدُقات جمع صَدُقه از ماده [[صدق]] است که بیانگر نشانه قوت علاقه و [[راستین]] بودن علاقه مرد به [[زن]] است<ref>جارالله محمود بن عمر الزمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الاقاویل فی وجوه التأویل، نشر ادب الحوزة، ج۱، ص۴۷۰؛ حسن المصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، الطبعة الاولی، مؤسسة الطباعة و النشر وزارة الثقافة و الارشاد الاسلامی، ۱۴۱۷ ق. ج۶، ص۲۱۴.</ref>؛ و فرمود {{متن قرآن|صَدُقَاتِهِنَّ}} که [[ضمیر]] “هُنَّ” دلالت می‌کند که مهریه به خود زن تعلق دارد، نه به [[پدر]] و [[مادر]]، و نه اینکه مزد بزرگ کردن دختر و یا شیر دادن و نان دادن و امثال اینها باشد؛ و واژه {{متن قرآن|نِحْلَةً}} کاملاً تصریح می‌کند که مهریه هیچ عنوانی جز عنوان تقدیمی و پیشکشی و [[هدیه]] ندارد<ref>مرتضی مطهری، نظام حقوق زن در اسلام، چاپ اول، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۵۳ ش. ص۲۰۳-۲۰۴.</ref>؛ و این واژه از “نَحْل” ([[زنبور عسل]]) گرفته شده است و بیانگر آن است که [[عطیه]] مرد مثل عطیه زنبور عسل عوض [[مالی]] ندارد<ref>المفردات، ص۴۸۵.</ref>.

هدیه‌ها و ارمغان و پیش‌کَش شد [[گواه]] آن‌که هستم با تو خَوش<ref>مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۶.</ref>.

البته در اسلام با وجود تأکید بسیار بر سنگین قرار ندادن مهریه، برای آن مقدار معینی [[تعیین]] نشده است و بسته به توافق دو [[همسر]] دارد<ref>أبوعبد الله محمد بن النعمان البغدادی الملقب بالمفید، رسالة فی المهر، تحقیق مهدی نجف، الطبعة الثانیة، دار المفید، بیروت، ۱۴۱۴ ق. ص۲۶.</ref>، و مانعی ندارد که مهریه در امتداد [[فلسفه]] حقیقی‌اش، اندوخته‌ای نیز برای [[آینده]] [[زن]] و همچنین پشتوانه‌ای برای [[حفظ]] [[حقوق]] او تلقی شود<ref>تفسیر نمونه، ص۲۶۴-۲۶۵.</ref>، اما به دور از [[افراط]] و تشریفات‌زدگی که در این صورت خود آفتی در [[تشکیل خانواده]] خواهد شد.