الهام در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[الهام در قرآن]] - [[الهام در حدیث]] - [[الهام در کلام اسلامی]] - [[الهام در اخلاق اسلامی]] - [[الهام در فلسفه اسلامی]] - [[الهام در عرفان اسلامی]] - [[الهام از دیدگاه برون‌دینی]]</div>

*[[الهام]] در لغت از ماده "لهم" است و "لهم" در لغت به معنی بلعیدن است<ref>زبیدی، تاج العروس، ج۱۷، ص۶۶۹.</ref>؛ بنابراین [[الهام]] در لغت به معنی نهادن چیزی در گلوی دیگری (بلعاندن) است<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۳۶.</ref>.

*[[الهام]] در اصطلاح به این معنی است که [[خداوند]] چیزی را به [[قلب]] [[انسان]] بیندازد. در این استعمال افکندن یک معنی در [[قلب]] [[بنده]] به نهادن لقمه در گلو و بلعاندن آن [[تشبیه]] شده است<ref>محمد بن عمر رازی، تفسیر کبیر، ج۲۱، ص۱۹۳.</ref>. یک دسته از واردات [[قلبی]] که [[انسان]] را به [[خیر]] و [[نیکی]] [[دعوت]] می‌کند، [[الهام]] نامیده می‌شود<ref>همین کتاب، ص۲۳۵.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۳۶.</ref>.

*[[الهام]] به [[لطف]] و توفيق الاهی و به وسیله [[فرشتگان]] بر [[قلب]] وارد می‌شود؛ چرا که همه [[نیکی]] از جانب خداست [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|مَا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ }}<ref>«(ای آدمی!) هر نیکی به تو رسد از خداوند است و هر بدی به تو رسد از خود توست. و (ای محمّد!) ما تو را برای مردم، پیامبر فرستاده‌ایم و خداوند، (شما را) گواه بس» سوره نساء، آیه ۷۹.</ref>.

*توضیح مطلب اینکه، خوب، چیزی است که با [[هدف خلقت]] سازگار باشد و نسبت به [[انسان]] چیزی است که بر مراتب وجودی او بیفزاید و او را به [[هدف]] خلقتش که همان [[کمال]] وجود است، نزدیک کند؛ بنابراین هر چیز خوبی وجود است و وجود مخلوق [[ذات اقدس الاهی]] است<ref>ر.ک: سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۱۸-۸.</ref>.

*بنابراین، [[الهام]] که بدون [[شک]] یکی از مصداق‌های بارز خوبی است، از جانب [[خداوند متعال]] است؛ ولی از آنجاکه طی مراحل وجود، حرکتی واقعی است که متحرک بدون طی هر مرحله به مراحل پس از آن دست نمی‌یابد، [[انسان]] باید با [[انتخاب]] و [[اختیار]] خود شرایط [[افاضه]] [[خیرات]] را فراهم کند. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ}}<ref>«او را از پیش رو و پشت سر فرشتگانی پیگیرند که به فرمان خداوند، نگهبان وی‌اند» سوره رعد، آیه ۱۱.</ref>.

*نتیجه آنکه هرچند [[الهام]] از جانب خداست، بدون پیدایش صلاحیت در [[انسان]] که با [[تلاش]] کوشش خود او فراهم می‌آید، [[افاضه]] نمی‌شود.

*بر مبنای این آموزه [[قرآنی]] است که [[ائمه]]{{ع}} در [[مقام]] [[ستایش]]، بر انتساب [[الهام]] به [[خدا]] به عنوان یکی از ستودگی‌های آن [[ذات مقدس]]، انگشت تأکید نهاده‌اند.

*[[امام حسین]]{{ع}} در [[دعای عرفه]] عرض می‌کند: "تویی که [[نور]] در [[قلوب]] دوستانت تاباندی تا تو را بشناسند"<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ اَلَّذِي أَشْرَقْتَ اَلْأَنْوَارَ فِي قُلُوبِ أَوْلِيَائِكَ حَتَّى عَرَفُوكَ}}؛ محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱۵، ص۲۲۶.</ref>.

*[[امام سجاد]]{{ع}} در [[مناجات]] محبين عرض می‌کند: "ای کسی که [[انوار]] مقدسش پیوسته تابان است و تابش [[نور]] چهره‌اش [[قلوب]] [[عارفان]] را به [[هیجان]] آورده است"<ref>{{متن حدیث|يا من انوار قدسة لا تزال شارقة و سبحات نور وجهه القلوب عارفيه شائقه}}؛ صحیفه سجادیه، مناجات محبین، شماره ۱۹۰، ص۴۱۴.</ref>.

*و در [[مناجات]] ذاکرین عرض می‌کند: "الاهی! لحظات یاد تو چقدر برای [[دل]]، لذيذ و شیرین است"<ref>{{متن حدیث|مَا أَلَذَّ خَوَاطِرَ اَلْإِلْهَامِ بِذِكْرِكَ عَلَى اَلْقُلُوبِ}}؛ صحیفه سجادیه، مناجات محبین، شماره ۱۹۳، ص۴۱۸.</ref>.

*و در [[مناجات]] محتاجان عرض می‌کند: "و [[وسواس]]، سینه‌ام را جز امر تو دور نخواهد ساخت"<ref>{{متن حدیث|و وسواس لا يزيحه الا امرک}}؛ صحیفه سجادیه، مناجات محبین، شماره ۱۹۲، ص۴۱۶.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۳۶-۳۳۷.</ref>.

*[[الهام]] که از آن به خاطر محمود نیز تعبیر می‌شود، به سه صورت در [[قلب]] [[انسان]] پدید می‌آید: [[نیت]]، [[ذکر]] و [[تفکر]] و [[تدبر]].

*منظور از [[نیت]]، قصد انجام خیر است که اگر به عمل منتهی شود، [[انسان]] را به [[نیکوکاران]] از ملحق ذکر، می‌کند و اگر به عمل هم بارور نشود، صاحبش را از [[ثواب]] [[نیت]] [[خیر]] بهره‌مند می‌کند؛ منظور یاد خداست که حتی در پایین‌ترین مرتبه که همان [[ذکر زبانی]] است، [[انسان]] را از [[بیهوده]]‌درایی [[حفظ]] می‌کند و به خیر [[عادت]] می‌دهد و در مراتب بالاتر، او را از [[مخالفت]] باز و به [[طاعت]] وا می‌دارد<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۳۸.</ref>.

*[[تفکر]] به معنی [[اندیشه]] ورزی، یکی از فضیلت‌هایی است که [[قرآن کریم]] با تأکید و تکرار فراوان، [[انسان]] را به آن فرا می‌خواند. [[قرآن کریم]] [[اهل تفکر]] را می‌ستاید و انسان‌های بی‌فکر را [[سرزنش]] می‌کند و نتیجه‌های روشن [[تفکر]] را [[یادآوری]] می‌کند. می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}<ref>«در آفرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند» سوره آل عمران، آیه ۱۹۱.</ref> و می‌فرماید: {{متن قرآن|أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ}}<ref>«آیا با خویش نیندیشیده‌اند که خداوند آسمان‌ها و زمین و آنچه را که در میان آن دو، است جز راستین و با سرآمدی معین نیافریده است؟ و بی‌گمان بسیاری از مردم منکر لقای پروردگار خویشند» سوره روم، آیه ۸.</ref> [[امام علی بن ابی طالب]]{{ع}} می‌فرماید: "اندیشه‌ورزی [[انسان]] را به [[نیکی]] و عمل به [[نیکی]] فرا می‌خواند"<ref>{{متن حدیث|اَلتَّفَكُّرَ يَدْعُو إِلَى اَلْبِرِّ وَ اَلْعَمَلِ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۵۵؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۶۸، ص۳۲۲.</ref>. و می‌فرماید: "خوشا به حال کسی که قلبش را با [[فکر]] و زبانش را با ذکر مشغول می‌کند"<ref>{{متن حدیث|طُوبَى لِمَنْ شَغَلَ قَلْبَهُ بِالْفِكْرِ وَ لِسَانَهُ بِالذِّكْرِ}}؛ على بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۳۱۴.</ref>. و [[امام رضا]]{{ع}} می‌فرماید: "[[عبادت]] به [[نماز]] و [[روزه]] فراوان نیست؛ [[عبادت]] فقط [[تفکر]] در کار خداست"<ref>{{متن حدیث|لَيْسَ اَلْعِبَادَةُ كَثْرَةَ اَلصَّلاَةِ وَ اَلصَّوْمِ إِنَّمَا اَلْعِبَادَةُ اَلتَّفَكُّرُ فِي أَمْرِ اَللَّهِ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، کافی، ج۲، ص۵۵؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۶، ص۱۳۳.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۳۸-۳۳۹.</ref>.

* [[پرونده:1100246.jpg|22px]] [[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|'''اخلاق الاهی ج۱''']]