فواید تدبیر امور در اسلام چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Pic4216.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌]]]]

::::::آقای دکتر '''[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌]]''' در کتاب ''«[[سیره نبوی ج۴ (کتاب)|سیره نبوی]]»'' در این‌باره گفته‌ است:

::::::'''[[پیشگیری]] از [[خطاکاری]]، [[گرفتاری]] و [[پشیمانی]]''': بسیاری از خطاکاری‌ها، [[گرفتاری‌ها]] و پشیمانی‌ها در زندگی خانوادگی، حاصل بی‌تدبیری و فقدان آینده‌نگری است، و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در آموزه‌های خود تأکید می‌کرد که پیروانش [[اهل]] تدبیر و آینده‌نگری باشند. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: مردی نزد [[پیامبر]] آمد و عرض کرد: ای [[رسول خدا]]{{صل}} مرا [[نصیحت]] کن و به من اندرزی ده! [[حضرت]] فرمود: اگر نصیحت کنم، عمل می‌کنی؟ مرد گفت: آری، ای رسول خدا. پیامبر{{صل}} دوباره فرمود: اگر نصیحت کنم، عمل می‌کنی؟ [[مرد]] پاسخ داد: آری، و باز پیامبر{{صل}} سخن خویش را تکرار کرد و مرد نیز اعلام [[آمادگی]] کرد، سپس پیامبر{{صل}} باارزش‌ترین نصیحت‌ها را که این همه بر آن تأکید کرده بود، چنین بیان فرمود: {{متن حدیث|فَإِنِّي أُوصِيكَ‏ إِذَا أَنْتَ‏ هَمَمْتَ‏ بِأَمْرٍ فَتَدَبَّرْ عَاقِبَتَهُ‏ فَإِنْ يَكُ رُشْداً فَامْضِهِ وَ إِنْ يَكُ غَيّاً فَانْتَهِ عَنْهُ}}<ref>«من تو را سفارش می‌کنم به اینکه هر زمان تصمیم گرفتی کاری انجام دهی، در عاقبت آن کار بیندیش، پس اگر عاقبت آن رشد بود [و کاری درست بود] انجامش دهی و اگر عاقبت آن گمراهی و تباهی بود، از آن دست بکشی و رهایش کنی». قرب الاسناد، ص۶۵-۶۶؛ الکافی، ج۸، ص۱۵۰؛ وسائل الشیعة، ج۱۱، ص۲۳۳؛ بحار الانوار، ج۷۱، ص۳۳۹.</ref>. این [[عاقبت‌اندیشی]] در همه امور زندگی خانوادگی ضروری است، حرف‌ها، رفتارها، [[تصمیم‌ها]]، [[روابط]] و معاشرت‌ها. در آموزه‌های [[علی]]{{ع}} آمده است: {{متن حدیث|التَّدْبِيرُ قَبْلَ‏ الْفِعْلِ‏ يُؤْمِنُ‏ الْعِثَارَ}}<ref>«تدبیر پیش دست زدن به کار، از لغزش ایمن می‌سازد». غررالحکم، ج۱، ص۷۳؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۸.</ref>.

::::::همچنین آن حضرت در سفارش خود به [[حضرت مجتبی]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|مَنْ تَوَرَّطَ فِي الْأُمُورِ بِغَيْرِ نَظَرٍ فِي‏ الْعَوَاقِبِ‏ فَقَدْ تَعَرَّضَ‏ لِلنَّوَائِبِ‏}}<ref>«هرکه بدون دقّت در عاقبت کار، به کاری درآید، خود را در معرض گرفتاری‌ها قرار دهد». تحف العقول، ص۶۰؛ نزهة الناظر و تنبیه الخواطر، ص۹۸؛ بحارالانوار، ج۷۷، ص۲۳۸؛ مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۳۰۶.</ref>.