خوش‌خلقی در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از وجوه امتیاز [[انسان]] در مواجهه با دیگران [[حسن]] [[سلوک]] و [[رفتار]] خوش است. [[خوش‌رفتاری]]، دست‌کم دو جنبه را شامل می‌شود که عبارت است از: گفتار خوش و [[کردار]] [[نیکو]]. مجموعه این دو را می‌توان "حسن [[خُلق]]" و "[[ادب]] نیکو" نامید. [[امام سجاد]]{{ع}} – در این مورد - از [[خداوند]] چنین درخواست می‌کند: {{متن حدیث|وَ أَعِنِّي عَلَى صَالِحِ النِّيَّةِ، وَ مَرْضِيِّ‏ الْقَوْلِ‏، وَ مُسْتَحْسَنِ‏ الْعَمَلِ}}<ref>دعای ۴۷.</ref>: «بار خدایا و چون آهنگ کاری [[شایسته]] کنم یا سخنی شایسته گویم یا عملی نیکو انجام دهم، یاری‌ام ده».

مصادیق دیگری از این خوش‌رفتاری در دعای آن حضرت برای [[همسایگان]] و [[دوستان]] بیان شده است: «بارخدایا، همسایگان و دوستان مرا [[یاری]] ده که [[سنت]] تو بر پای دارند و رهنمودهای نیکوی تو را فرا گیرند: در یاری ناتوانانشان و رفع نیاز از نیازمندانشان و [[عیادت]] بیمارانشان و [[راهنمایی]] رهجویانشان و [[اندرز]] به [[مشورت]] کنندگانشان و.»..<ref>نیایش بیست‌و‌ششم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «خوش‌خلقی»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۰۵.</ref>