مقصره در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

چه بسا به دلیل اختلاف‌های بسیاری که میان مقصران ([[منکران برائت]]) و [[امامیان]] ([[معتقدان به برائت]]) بروز کرد<ref>برای مثال،ر.ک: طبری، تاریخ الامم، ج۵، ص۴۹۱.</ref> برخی بزرگان امامیه تنها به این دلیل که [[تقیه]] می‌‌کردند و سخنانی بر زبان می‌‌راندند که به دیدگاه [[مقصره]] نزدیک بود،<ref>ر.ک: کلینی، الکافی، ج۳، ص۱۳۳.</ref> متهم به تقصیر شدند؛ اتهامی که بیش از همه از یک برداشت ناقص و نادرست از [[شخصیت]] و سخن آنان سرچشمه می‌‌گرفت. از جمله این افراد، به [[عبد اللّه بن ابی یعفور]] [[صحابی خاص امام صادق]]{{ع}}<ref>نجاشی، رجال، ص۲۱۳، ش۵۵۶.</ref> می‌‌توان اشاره کرد<ref>مدرسی، مکتب در فرآیند تکامل، ص۱۵۰.</ref>. حضور انبوه «[[مرجئه شیعه]]» که [[لقب]] دیگری برای بَتریه یا [[مُقصره]] بود، در [[تشییع جنازه]] [[عبداللّه بن ابی یعفور]]<ref>کشّی، رجال، ج۲، ص۵۱۶، ش۴۵۸.</ref> از بارزترین دستاویزها برای این [[اتهام]] است. همچنین تفسیرهای گونه گون از [[روایات]] نقل شده از او، [[اندیشه]] ای تقصیری موسوم به [[علمای ابرار]] را به او نسبت داده است. به [[زعم]] برخی نویسندگان، این نگره و [[نظریه]] [[انکار عصمت]] و [[علم ویژه]] [[اهل بیت]]{{عم}} را در پی دارد؛<ref>مدرسی، مکتب در فرآیند تکامل، ص۷۳.</ref> اما این ادعا موجّه نیست و شواهد کافی و دقیقی آن را [[همراهی]] نمی‌کند؛ چراکه برخی [[پژوهش‌ها]] به [[درستی]] نشان داده‌اند که اصطلاح «علمای ابرار» اصطلاحی بود که از سوی اهل بیت{{عم}} برای تبیین معنای علم ویژه و [[عصمت]] در عصر [[تقیه]] به کار رفته است و به هیچ روی به معنای کوتاهی ورزیدن در [[ویژگی‌های امام]]، نزد [[امامیه]] نیست<ref>سبحانی، نقد کتاب مکتب در فرآیند تکامل، جلسه دوم؛ رضایی، «امتداد جریان فکری هشام بن حکم تا مدرسۀ کلامی بغداد»، ص۳۱.</ref>.

==پانویس==

{{پانویس}}