نفی افترا در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

[[تهمت]] تباه است و تباه‌کننده، و [[خدای سبحان]] در [[مذمت]] و [[پرهیز]] دادن از آن فرموده است: {{متن قرآن|وَمَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا}}<ref>«و هر کس خطایی یا گناهی کند سپس آن را به گردن بی‌گناهی اندازد بار بهتان و گناهی آشکار را بر دوش کشیده است» سوره نساء، آیه ۱۱۲.</ref>.

تهمت چنان تباه‌کننده [[ایمان]] است که در بیان پیشوای صادق [[خاندان پیامبر]] همانند آب شدن نمک در آب معرفی شده است که با سرعت و به تمامی محو می‌شود: {{متن حدیث|إِذَا اتَّهَمَ‏ الْمُؤْمِنُ‏ أَخَاهُ‏ انْمَاثَ‏ الْإِيمَانُ‏ مِنْ قَلْبِهِ، كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ}}<ref>«همین که مؤمن به برادر دینی خود تهمت زند، ایمان از دلش همچون نمک در آب زدوده شود». الکافی، ج۲، ص۳۶۱.</ref>.

تهمت [[حرمت‌ها]] را می‌درد، [[دوستی‌ها]] را به [[دشمنی]] بدل می‌سازد و جایی برای [[برادری]] باقی نمی‌گذارد. چگونه می‌توان ادعای [[پیروی از پیشوایان]] [[حق]] را داشت و این حرمت‌ها را پاس نداشت؟ از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: {{متن حدیث|مَنِ اتَّهَمَ‏ أَخَاهُ‏ فِي‏ دِينِهِ‏ فَلَا حُرْمَةَ بَيْنَهُمَا وَ مَنْ عَامَلَ أَخَاهُ بِمِثْلِ مَا عَامَلَ بِهِ النَّاسَ فَهُوَ بَرِي‏ءٌ مِمَّا يَنْتَحِلُ}}<ref>«هرکه به برادر دینی خود تهمت زند، حرمت و احترامی میان آن دو به جا نماند، و هر که با برادر دینی خود مانند سایر مردم رفتار کند از آن چه خود را بدان بسته [دین و مذهب] برکنار شده است» الکافی، ج۲، ص۳۶۱.</ref>.<ref>[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[سیره نبوی ج۲ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۲، ص ۶۲۰.</ref>

==منابع==