معصیت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">

[[گناه]] و [[معصیت خدا]]، [[انسان]] را از مسیر مستقیم [[عبودیت]] [[منحرف]] می‌سازد و در واقع باعث عقب افتادن وی از کاروان کمال و [[سعادت]] یا حتی موجب [[شقاوت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] او می‌شود. [[ذنب]]، [[اثم]] و خطیئه از جمله واژگانی هستند که در [[فرهنگ قرآن]] و [[روایات]] مفهوم گناه را منتقل می‌کنند. [[قرآن]] در [[وصف]] [[پرهیزگاران]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ}}<ref>«و کسانی که چون (کار) ناشایسته‌ای می‌کنند یا به خویش ستم روا می‌دارند خداوند را به یاد می‌آورند و از گناهان خود آمرزش می‌خواهند» سوره آل عمران، آیه ۱۳۵.</ref>. همچنین: {{متن قرآن|وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ}}<ref>«و یکدیگر را در گناه و تجاوز یاری نکنید» سوره مائده، آیه ۲.</ref>

[[آدمی]] همواره در [[معرض]] [[لغزش]] است اما انسان‌های با [[تقوا]]، وقتی متوجه خطای خود می‌شوند، در نزد خدای [[مهربان]] [[اعتراف به گناه]] و [[تقصیر]] خویش می‌کنند و از او پوزش می‌طلبند. [[امام سجاد]]{{ع}} در [[مقام]] اعتراف به گناه عرض می‌کند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنِّي أُصْبِحُ وَ أُمْسِي مُسْتَقِلًّا لِعَمَلِي‏، مُعْتَرِفاً بِذَنْبِي، مُقِرّاً بِخَطَايَايَ}}<ref>دعای ۵۲.</ref>؛ بارخدایا، [[شام]] را به بامداد می‌آورم و بامداد را به شام می‌رسانم در حالی که عمل خویش اندک می‌شمارم و به گناه خود اعتراف می‌کنم و به خطای خویش [[اقرار]] می‌آورم. همچنین: ای مولای من، از تو می‌خواهم... همانند آن کس که گناه خود بسیار می‌شمرد و به خطای خود اعتراف می‌کند<ref>دعای ۵۲.</ref>. در جای دیگر می‌گوید: بارخدایا، از درگاه تو پوزش می‌طلبم اگر با گناهی رویاروی شده و از آن دوری نگزیده باشم<ref>نیایش سی‌و‌هشتم.</ref>.

[[امام زین‌العابدین]]{{ع}} در توصیف خدایش می‌گوید: «ای [[خداوند]]، قدرتت بیشتر و [[پادشاهی]] تو گسترده از آن است که [[فرمانبرداری]] [[فرمانبرداران]] بر آن بیفزاید یا [[نافرمانی]] [[نافرمانان]] از آن بکاهد»<ref>نیایش پنجاهم.</ref>.

گام دیگر در مقابله با گناه این است که هرچه زودتر به سوی [[خدای متعال]] برگردیم و [[توبه]] به جا آریم: «ای خداوند،... از هر گناه که مرتکب شده‌ایم... و از هر [[خیال]] بد که در [[دل]] خود پنهان داشته‌ایم، توبه می‌کنیم»<ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref>؛ زیرا خداوند خود را توبه‌پذیر ([[تواب]]) نامیده و [[وعده]] کرده است که همه گناهان را می‌آمرزد: «ای خداوند، در کتابی که نازل کرده‌ای و بندگانت را به آن [[بشارت]] داده‌ای، یافته‌ام که گفته‌ای: "بگو ای [[بندگان]] من بر [[زبان]] خویش [[اسراف]] کرده‌اید، از [[رحمت]] خداوند [[مأیوس]] مشوید، زیرا [[خدا]] همة گناهان را می‌آمرزد»<ref>نیایش پنجاهم.</ref>.

[[رأفت]] خدا کار [[گناهکاران]] را به سامان می‌آورد: «ای خداوند اگر زبان به [[نکوهش]] خویش گشوده‌ام، بدان سبب است که [[طمع]] در رأفت تو دارم که [[اصلاح]] حال [[گنهکاران]] بدان باز بسته است. و [[امید به رحمت]] تو دارم که [[آزاد]] ساختن [[خطاکاران]] را وسیلت است»<ref>نیایش شانزدهم.</ref>.<ref>قرآن مجید، ترجمه محمدمهدی فولادوند؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «گناه»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۸۵.</ref>