عبیدالله بن زیاد: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[کوفه]] پس از [[عاشورا]] که [[اسرای اهل بیت]] را وارد دارالأماره کردند، [[حضرت زینب]]{{ع}} در خطاب به [[ابن زیاد]]، او را ”یابن مرجانه” خواند و این اشاره به نسبت [[ناپاک]] او بود و رسواگر [[حاکم]] [[مغرور]] [[کوفه]]. او از [[سرداران]] مشهور [[اموی]] بود که در سال ۵۴ هجری از طرف [[معاویه]] به [[حکومت]] [[خراسان]] [[منصوب]] شد. در سال ۵۶ از آنجا معزول و به [[حکمرانی]] [[بصره]] [[منصوب]] گشت. پس از [[مرگ]] [[معاویه]] و روی کار آمدن [[یزید]]، وقتی [[نهضت مسلم بن عقیل]] در [[کوفه]] آغاز شد، با [[حفظ]] سمت، [[والی کوفه]] نیز شد و اوضاع را تحت کنترل درآورد و [[مسلم بن عقیل]] را به [[شهادت]] رساند.

 

پس از حرکت [[امام حسین]]{{ع}} از [[مکه]] به سوی [[عراق]]، وی [[عمر سعد]] را با لشکری گسیل داشت تا با آن حضرت بجنگد یا او را به [[بیعت]] با [[یزید]] وادارد. [[فرمان]] کشتن [[سیدالشهدا]] و یارانش و [[اسیر]] گرفتن [[اهل بیت]] او را به [[عمر سعد]] (که [[فرمانده سپاه]] [[کوفه]] در [[کربلا]] بود) داد<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۵۸۰.</ref>.

 

[[ابن زیاد]]، پس از [[مرگ]] [[یزید]]، ادعای [[خلافت]] کرد و [[اهل]] [[بصره]] و [[کوفه]] را به [[بیعت]] فرا خواند، ولی [[کوفیان]] دعوت‌گران او را از [[شهر]] بیرون کردند، وی سپس از بیم [[انتقام]] فراری شد و مدّتی به [[شام]] رفت، همزمان با [[نهضت توّابین]]، [[مأموریت]] [[سرکوب]] [[توابین]] را یافت<ref>معارف و معاریف، ج۴، ص۱۵۳۰.</ref>. در سال ۶۵ هجری با لشکری به [[جنگ]] [[سلیمان بن صرد]] رفت و در [[عین الورده]] با او درگیر شد. سرانجام در یکی از [[درگیری‌ها]] با [[سپاه]] مختار، در سال ۶۷ هجری خودش و جمعی از همراهانش کشته شدند و باقی سپاهیانش پراکنده گشتند. سر [[ابن زیاد]] را نزد مختار بردند. مختار هم آن سر را نزد [[محمد حنفیه]] و [[امام سجاد]]{{ع}} فرستاد. برخی هم گفته‌اند که سر را پیش [[عبدالله زبیر]] فرستاد<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۳، ص۶۴۰.</ref>.