ابراهیم بن ابی‌بلاد: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

از [[راویان امام رضا]]{{ع}}. [[ابویحیی ابراهیم]] فرزند ابی‌بلاد، [[یحیی بن سلیم]] یا سلیمان، از موالی [[بنی‌عبدالله بن غطفان]] بود<ref>رجال النجاشی، ص۲۲؛ خلاصة الأقوال، ص۴۸.</ref>. ابی‌بلاد را با کنیه‌های ابوالحسن و ابواسماعیل نیز معرفی کرده‌اند، گرچه برخی، چنان‌که مامقانی آورده، به اشتباه ابواسماعیل را کنیه ابراهیم ذکر کرده‌اند<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۱۰- ۱۱.</ref>. ابراهیم ادیب، قاری و مورد اعتماد رجال شیعه<ref>رجال النجاشی، ص۲۲۰؛ نقد الرجال، ج۱، ص۵۰.</ref> و از دیار [[کوفه]] بود<ref>رجال الطوسی، ص۱۵۸.</ref>. بر اساس اخبار رجالی، ابراهیم عمری دراز کرده و به حکم جایگاه والایی که داشت، [[امام رضا]]{{ع}} نامه‌ای برای او نوشته و در آن وی را ستوده است<ref>رجال النجاشی، ص۲۲۰؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۰۲.</ref>. وی دو پسر به نام‌های محمد و یحیی داشت که هم از او و هم از دیگران روایات زیادی نقل کرده‌اند<ref>رجال النجاشی، ص۲۲۰.</ref>.

از جزئیات زندگی ابراهیم مطالب زیادی در منابع دیده نمی‌شود، اما دسته‌ای از افراد به عنوان اساتید وی دانسته شده‌اند؛ کسانی چون [[عمر بن یزید]]<ref>الاستبصار، ج۴، ص۱۲.</ref>، [[معاویة بن عمار]]<ref>تهذیب الأحکام، ج۲، ص۳۶۲.</ref>، [[سدیر الصیرفی]]<ref>الکافی، ج۱، ص۳۹۵.</ref>، [[سعد الاسکاف]]<ref>تهذیب الأحکام، ج۶، ص۲۷۸.</ref> و پدرش<ref>تهذیب الأحکام، ج۲، ص۱۴۰.</ref>. وی در دوران زندگی طولانی خود، سه تن از امامان شیعه؛ امام صادق{{ع}}، [[امام کاظم]]{{ع}} و امام رضا{{ع}} را درک و از آنان روایت نقل کرده است<ref>خلاصة الأقوال، ص۴۸.</ref>، همان طور که با واسطه احادیثی از پیامبر{{صل}} نیز نقل کرده است<ref>تهذیب الأحکام، ج۸ ص۲۱۶.</ref>. از دسته‌ای از داده‌های بر می‌آید که با پیشوایان پیش گفته، حشر و نشری ویژه داشته، چنان که در مسجد الحرام پشت سر امام رضا{{ع}} نماز گزارده<ref>تهذیب الأحکام، ج۲، ص۱۳۷؛ مسند الإمام الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۸۰.</ref> و در مقولات سیاسی عقیدتی با آن حضرت به گفت‌و‌گو نشسته است<ref>اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۷۶۱.</ref>.

روایات او در کتب معتبر شیعه نقل شده است. این روایات موضوعات مختلفی را شامل می‌شود؛ از جمله فضیلت دعا برای دیگران<ref>الکافی، ج۴، ص۴۶۵.</ref>، فضیلت روز جمعه<ref>الکافی، ج۳، ص۴۱۵.</ref>، فضیلت صلوات<ref>الکافی، ج۴، ص۴۰۷.</ref>، مقرر بودن رزق و روزی بندگان نزد خداوند<ref>الکافی، ج۵، ص۸۰.</ref>، روایات اخلاقی<ref>الکافی، ج۲، ص۶۴۱.</ref> و روایات بسیار فقهی. دسته اخیر در منابع فقهی شیعه مورد استفاده فراوان قرار گرفته است؛ از جمله در جواز بیع ام‌ولد<ref>نزهة الناظر، سعید حلی، ص۸۱-۸۲.</ref>، وجوب طواف نساء<ref>منتهی المطلب، ج۲، ص۸۷۹.</ref>، احکام حج<ref>روضة المتقین، ج۵، ص۸۰-۸۱؛ إیضاح الفوائد، ج۲، ص۱۵۰.</ref>، احکام نماز<ref>مدارک الأحکام، ج۲، ص۳۲۲.</ref>، عدم جواز خرید و فروش آلات موسیقی<ref>تذکرة الفقهاء، ج۱۲، ص۱۴۰؛ المکاسب المحرمة، خمینی، ج۱، ص۲۰۹.</ref>. وی یک «اصل» از خود به جا گذارده<ref>الفهرست، طوسی، ص۴۳؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۱۱.</ref> که منابع فقهی به آن استناد کرده‌اند<ref>مجمع الفائدة و البرهان، ج۳، ص۲۹؛ مسالک الأفهام، شهید ثانی، ج۱۱، ص۴۶۶.</ref>. با این همه اطلاعات در خوری از وی در منابع تاریخی دیده نمی‌شود.<ref>منابع: اختیار معرفة الرجال، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تصحیح و تعلیق: میر داماد استر آبادی، تحقیق: سیدمهدی رجایی، قم، مؤسسة آل البیت لا لإحیاء التراث، اول، ۱۳۶۳ش؛ الاستبصار فیما اختلف من الأخبار، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: سید حسن موسوی خرسان، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۹۰ق؛ إیضاح الفوائد فی شرح إشکالات القواعد، محمد بن حسن حلی معروف به فخرالمحققین (۷۷۱ق)، تحقیق: سید حسین موسوی کرمانی - علی پناه اشتهاردی - عبدالرحیم بروجردی، قم، المطبعة العلمیة، اول، ۱۳۸۸ق؛ تذکرة الفقهاء، حسن بن یوسف معروف به علامه حلی (۷۲۶ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت علی لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۱۴ق؛ تنقیح المقال فی علم الرجال، عبدالله بن محمد حسن مامقانی (۱۳۵۱ق)، تحقیق: محیی الدین مامقانی، قم، مؤسسة آل البیت الا لإحیاء التراث، اول، ۱۴۲۴ق؛ تهذیب الأحکام، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: سید حسن موسوی خرسان، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چهارم، ۱۴۰۷ق؛ خلاصة الأقوال فی معرفة الرجال، حسن بن یوسف معروف به علامه حلی (۷۲۶ق)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسة نشر الفقاهة، اول، ۱۴۱۷ق؛ رجال الطوسی، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، اول، ۱۴۱۵ق؛ رجال النجاشی، احمد بن علی معروف به نجاشی (۴۵۰ق)، قم، مکتبة الداوری، ۱۳۹۸ق؛ روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محمدتقی بن مقصودعلی مجلسی (۱۰۷۰ق)، تحقیق: حسین موسوی کرمانی - علی پناه اشتهاردی، قم، بنیاد فرهنگ اسلامی کوشانپور، اول، ۱۳۸۹ق، الفهرست، محماد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم، مؤسسة نشر الفقاهة، اول، ۱۴۱۷ق، الکافی، محمد بن یعقوب معروف به کلینی (۳۲۹ق)، تحقیق: علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چهارم، ۱۴۰۷ق، مجمع الفائدة و البرهان، احمد بن محمد معروف به مقدس اردبیلی (۹۹۳ق)، تصحیح و تعلیق: مجتبی عراقی - علی پناه اشتهاردی - حسین یزدی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۴۰۴ق؛ مدارک الأحکام فی شرح شرائع الإسلام، سید محمد بن علی موسوی عاملی (۱۰۰۹ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت لا لإحیاء التراث، بیروت، اول، ۱۴۱۰ق؛ مسالک الأفهام إلی تنقیح شرائع الإسلام، زین الدین بن علی عاملی معروف به شهید ثانی (۹۶۵ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة المعارف الإسلامیة، قم، اول، ۱۴۱۳ق؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، علی بن محمد نمازی شاهرودی (۱۴۰۵ق)، تهران، شفق - حیدری، اول، ۱۴۱۲ق؛ مسند الإمام الرضا عزیزالله بن محمد عطاردی قوچانی (معاصر)، مشهد، کنگره جهانی حضرت رضا، اول، ۱۴۰۶ق، المکاسب المحرمة، سیدروح الله بن مصطفی مصطفوی خمینی (۱۴۰۹ق)، تحقیق: مجتبی تهرانی، قم، اسماعیلیان، سوم، ۱۴۱۰ق؛ منتهی المطلب فی تحقیق المذهب، حسن بن یوسف معروف به علامه حلی (۷۲۶ق)، تحقیق: بخش فقه مجمع پژوهش‌های اسلامی، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، اول، ۱۴۲۳ق؛ نزهة الناظر فی الجمع بین الأشباه و النظائر، یحیی بن سعید حلی (۶۸۹ق)، تحقیق: سیداحمد حسینی اشکوری - نورالدین واعظی، نجف، مطبعة الآداب، ۱۳۸۶ق، نقد الرجال، سید مصطفی بن حسین حسینی تفرشی (۱۰۱۵ق)، تحقیق و نشر: مؤسسة آل البیت علیا لإحیاء التراث، قم، اول، ۱۴۱۸ق.</ref>.<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[ابراهیم بن ابی‌بلاد - اخلاقی (مقاله)|مقاله «ابراهیم بن ابی‌بلاد»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]] ص ۳۲۷.</ref>

==ابراهیم بن ابی البلاد==

[[یحیی بن سلیم غطفانی]]، مکنی به [[ابا اسماعیل]]، معروف به ابراهیم بن ابی البلاد، از [[راویان]] مورد [[تأیید]] و [[موثق]] [[امام کاظم]]{{ع}} و [[امام رضا]]{{ع}}، و از [[قاریان]] و [[حافظان قرآن]] و ادبای [[زمان]] خویش است. او عمری طولانی نمود و [[حضرت امام رضا]]{{ع}} بر او ثنا فرموده و نامه‌ای به وی مرقوم داشته است<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۹۰.</ref>.

دو فرزندش ([[یحیی]] و [[محمد]]) و [[محمد بن سهل بن الیسع]] و دیگران از او [[روایت]] کرده‌اند<ref>لسان المیزان، ج۱، ص۴۱؛ معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۹۰ و ۱۹۲؛ اصول کافی، ج۲، حدیث ۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۷.</ref>