علم امام از دیدگاه قرآن و سنت (پایان‌نامه): تفاوت میان نسخه‌ها

امامت، در اصطلاح به‌معنای خلافت خدا و رسول خداو مقام پیامبران و میراث اوصیا بوده، و در حقیقت امامت اساس دین و مایه نظام مسلمین است. بنابر این، امام در تمامی صفات حمیده از قبیل علم، برتر از همگان می‌باشد. در مورد گستره علم امام می‌توان گفت که امامان دارای علم الکتاب بوده، و در نتیجه از قدرتی فوق‌العاده برخوردار هستند. همچنین اهل بیت( درباره احکام شرعی و مسائل اعتقادی از همه داناتر می‌باشند، به‌طوری که علمای سایر مذاهب و فرق اسلامی وام‌دار علوم اهل بیت بوده، و ائمه اطهار مرجع علمی همگان بوده‌اند. مراجعه مکرر خلفای سه‌گانه و سایر اصحاب به معصومین دلیل این مدعا می‌باشد.  

از سوی دیگر، امامان زبان همه موجودات را می‌دانند، و تمام کتب نازل شده نیز نزد ایشان موجود است. همچنین خداوند علام الغیوب به آن‌ها علم غیب هم عطا کرده است؛ و این حضرات دارای علم ماکان و ما یکون، و همچنین علم البلایا و المنایا می‌باشند. در واقع می‌توان گفت علم ائمه بیشتر از علم همه پیامبران به‌جز وجود مبارک رسول گرامی اسلام( است.  

در مورد منابع، مصادر و خاستگاه علم امام نظر بر این است که حضرات معصومین علم خود را از طریق الهام، تحدیث، رویای صادقه و نور الهی کسب می‌کنند، و با عالم بالا در ارتباط هستند. امامان ما به همه بطون قرآن آگاه هستند و از رسول خدا آموزش دیده‌اند، و علاوه بر علم موروث از پیامبر، منابع مکتوب همچون مصحف فاطمه، کتاب علی، جامعه، جفر و محبت انبیا، نیز نزد ایشان موجود است. البته پیشوایان معصوم شیعه در رفتار شخصی و اجتماعی خود، در بسیاری از موارد علوم غیبی خود را نادیده گرفته‌اند، و بر اساس دانش عادی رفتار کرده‌اند. دیگر ویژگی علم امام آن است که امکان دارد علم امام هم فعلی باشد و هم تدریجی، و ادله مخالف این نظریه قابل پاسخ‌گویی می‌باشد.<ref>[http://dl.islamicdoc.com/faces/search/bibliographic/biblioFullView.jspx?_afPfm=hq9fx1cic کتابخانه دیجیتالی مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی]</ref>