کرامات امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

#'''[[سرنوشت]] شوم نفرین شدگان''': این دسته از [[کرامات]] را علاوه بر منابع [[شیعی]] که به [[سند صحیح]] [[نقل]] کرده‌اند<ref>ر.ک: الثاقب فی المناقب، ص ۳۴۰ و إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ۴، ص، ۳۶ و پرتوی از عظمت حسین، ص ۹۲.</ref> حتی منابع اصیل [[اهل سنت]] نیز به ثبت رسانده‌اند که از موارد بسیار زیاد فقط برای نمونه به یک [[نقل]] از [[طبری]] [[تاریخ]] نگار معروف [[اهل سنت]] اشاره می‌کنیم: [[عبیدالله بن ابی حصین ازدی]] زمانی که به [[دستور]] [[عمر سعد]] [[آب]] را بر [[امام حسین]] {{ع}} بست [[سوگند]] یاد کرده و خطاب به آن [[حضرت]] گفت از این [[آب]] ننوشی تا از [[تشنگی]] بمیری. [[امام حسین]] {{ع}} او را نفرین کرده که: {{متن حدیث|"اللهم اقتله عطشا و لا تغفر له ابدا"}}. [[حمید بن مسلم]] [[سوگند]] اکید یاد می‌کند بعد از حادثه [[کربلا]] او را در بستر دیدم از فرط [[تشنگی]] مرتب [[آب]] می‌نوشید تا شکمش پر شده و قی می‌کرد اما هنوز تشنه بود تا [[جان]] سپرد<ref>ر.ک: تاریخ طبری، ج ۴، ص ۳۱۲.</ref>.

#'''کرامت‌های [[قبر]] و [[تربت]] [[مطهر]] [[امام حسین]] {{ع}}''': برای [[قبر مطهر]] [[سید الشهدا]] و [[تربت]] آن [[سالار شهیدان]] کرامت‌هایی به [[تواتر]] [[نقل]] شده است، حتی بنا بر [[روایات]] معتبر [[خداوند تعالی]] در [[تربت]] آن [[حضرت]] شفا عنایت فرموده است: [[محمد بن مسلم]] از [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|إن الله تعالی عوض الحسین {{ع}} من قتله أن [[جعل]] الإمامة فی ذریته، و الشفاء فی تربته، و إجابة الدعاء عند قبره، و لا تعد أیام زائریه جائیا و راجعا من عمره}}<ref>الأمالی للطوسی، ص ۳۱۷ و کفایة الأثر، ص ۱۶ و بشارة المصطفی لشیعة المرتضی (ط – القدیمة)، ص ۲۱۱ و عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال ج ۱۷ – الحسین {{ع}} ص ۷۱۶ – باب أن الشفاء فی تربته و ما ظهر فی ذلک من معجزته {{ع}}.</ref>. به یک مورد از کرامت‌های [[قبر مطهر]]<ref>برای آگاهی بیشتر ر.ک: جلاء العیون، ص ۴۸۳، فصل ۲۲، معجزات و غرائبی که نزد مرقد مطهر و تربت آن حضرت ظاهر گردیده.</ref> اشاره می‌شود: وقتی به [[فرمان]] [[متوکل]] [[عباسی]] و برای تخریب آثار [[قبر]] و متفرق ساختن [[شیعه]] از تجمع پیرامون آن مرقد [[مطهر]] و [[الهام]] بخش به آن منطقه [[آب]] بستند، [[آب]] نزدیک [[قبر]] که می‌رسید از پیشروی باز می‌ماند و انباشته می‌شد و برمی‌گشت و محوطه [[قبر]] همچنان خشک بود. چون محل جمع شدن [[آب]] را حایر گویند، محدوده [[قبر]] آن [[حضرت]] حائر نام گرفت<ref>حائر حسینی در فقه در باب نماز مسافر حکم خاص دارد که عبارت است از جواز اتمام در سفر.</ref>.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۳۱-۳۳.</ref>

{{منابع}}

{{پایان منابع}}