پرش به محتوا

شریح بن الحارث: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۱٬۷۰۰ بایت اضافه‌شده ،  ‏۵ سپتامبر ۲۰۲۱
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شریح بن الحارث در حدیث]] - [[شریح بن الحارث در نهج البلاغه]] - [[شریح بن الحارث در تاریخ اسلامی]] - [[شریح بن الحارث در معارف و سیره حسینی]]</div>
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شریح بن الحارث در نهج البلاغه]] - [[شریح بن الحارث در تاریخ اسلامی]] - [[شریح بن الحارث در معارف و سیره حسینی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


خط ۹: خط ۹:


==مقدمه==
==مقدمه==
شریح بن الحارث که به [[شریح قاضی]] معروف بوده، کنیه‌اش "[[ابو امیه]]"<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref> و به [[قبیله کنده]] [[یمن]] منسوب بوده، ولی اصل او از قبیله کنده نیست بلکه از [[قبیله رائش]] بوده که هم [[پیمان]] کنده بوده‌اند<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref> و جز [[خاندان]] [[شریح]] از [[بنی رائش]]، کسی در [[کوفه]] سکونت نکرد و آنها در هجر و حضرموت ساکن بوده‌اند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۱؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>. شریح از کسانی است که [[دوران جاهلیت]] و [[اسلام]] را [[درک]] کرده<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref> و به [[نقلی]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را [[ملاقات]] نکرده<ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ص۴۴۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۳۷۲.</ref> و به همین دلیل از بزرگان [[تابعین]] شمرده شده است<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>.
[[شریح بن حارث]] که به [[شریح قاضی]] معروف بوده، کنیه‌اش "ابو امیه"<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref> و به [[قبیله کنده]] [[یمن]] منسوب بوده، ولی اصل او از قبیله کنده نیست بلکه از [[قبیله]] رائش بوده که هم [[پیمان]] [[کنده]] بوده‌اند<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref> و جز [[خاندان]] [[شریح]] از بنی رائش، کسی در [[کوفه]] سکونت نکرد و آنها در هجر و حضرموت ساکن بوده‌اند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۱؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>. شریح از کسانی است که [[دوران جاهلیت]] و [[اسلام]] را [[درک]] کرده<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref> و به [[نقلی]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را [[ملاقات]] نکرده<ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ص۴۴۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۳۷۲.</ref> و به همین [[دلیل]] از بزرگان [[تابعین]] شمرده شده است<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>.


او را به [[زیرکی]]، [[تیزهوشی]]، [[شناخت]]، [[عقل]]، [[وقار]] و [[شعر]] [[نیکو]] با معانی بلند توصیف کرده و گفته‌اند در صورتش موئی نداشته است<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶.</ref>. چنان که [[عبدالله بن زبیر]]، [[احنف بن قیس]] و [[قیس بن سعد بن عباده]] چنین بوده‌اند<ref>البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹، ص۸۸.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۳-۴۰۴.</ref>
درباره [[صحابی]] بودن او [[اختلاف]] است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref>. البته احتمال صحابی بودن وی بر اساس روایتی است که از خود او [[نقل]] شده؛ او گفته: [[خدمت پیامبر خدا]]{{صل}} رسیده، گفتم: "تعداد افراد [[خانواده]] من در یمن زیاد هستند. [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: " آنها را پیش من بیاور. " چون رفته، آنها را آوردم، [[پیامبر خدا]]{{صل}} از [[دنیا]] رفته بود". غیر از این نقل قول، چیزی برای [[اثبات]] صحابی بودن او یافت نشده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>. او را به زیرکی، [[تیزهوشی]]، [[شناخت]]، [[عقل]]، وقار و [[شعر]] [[نیکو]] با معانی بلند توصیف کرده و گفته‌اند در صورتش موئی نداشته است<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶.</ref>. چنان که [[عبدالله بن زبیر]]، [[احنف قیس]] و [[قیس بن سعد بن عباده]] چنین بوده‌اند<ref>البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹، ص۸۸.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۳-۴۰۴.</ref>


==شریح و [[منصب قضاوت]]==
==شریح و [[منصب]] [[قضاوت]]==
نقل شده، وقتی [[معاذ بن جبل]] در [[یمن]] به [[قضاوت]] مشغول بود، شریح قضاوت را از او آموخت<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>. او مدت پنجاه و سه سال در [[کوفه]] و هفت سال در [[بصره]] عهده‌دار [[قضا]] بوده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>.
نقل شده، وقتی [[معاذ بن جبل]] در یمن به قضاوت مشغول بود، [[شریح]] [[قضاوت]] را از او آموخت<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>. او مدت پنجاه و سه سال در [[کوفه]] و هفت سال در [[بصره]] عهده‌دار [[قضا]] بوده است<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>.


درباره اینکه [[عمر]] چگونه منصب قضاوت را به او بخشید، نقل شده است که روزی عمر از کسی اسبی را به شرط [[امتحان]] و [[آزمایش]] خریداری کرد، چون اسب را گرفته، اسب مقداری راه رفت، اسب اسکندری خورده یا از حرکت بازماند. اسب را بازگردانده گفت: اسب خویش را پس بگیر. فروشنده گفت: "قبول نمی‌کنم".
درباره اینکه [[عمر]] چگونه [[منصب]] قضاوت را به او بخشید، [[نقل]] شده است که روزی عمر از کسی اسبی را به شرط [[امتحان]] و [[آزمایش]] خریداری کرد، چون اسب را گرفته، اسب مقداری [[راه]] رفت، اسب اسکندری خورده یا از حرکت بازماند. اسب را بازگردانده گفت: اسب خویش را پس بگیر. فروشنده گفت: "قبول نمی‌کنم".


عمر گفت: "بنابراین باید به [[قاضی]] مراجعه کرد". فروشنده گفت: "شریح بین ما و تو [[حکم]] باشد". عمر گفت: "شریح کیست؟" فروشنده گفت: "شریح عراقی" و لذا هر دو پیش شریح رفته و حکایت خویش گفتند. شریح گفت: "[[امیرالمؤمنین]] باید اسب را همان طوری که گرفته بود، باز گرداند یا به همان قیمت که خریداری کرده، بردارد".
عمر گفت: "بنابراین باید به [[قاضی]] مراجعه کرد". فروشنده گفت: "شریح بین ما و تو [[حکم]] باشد". عمر گفت: "شریح کیست؟" فروشنده گفت: "شریح عراقی" و لذا هر دو پیش شریح رفته و حکایت خویش گفتند. شریح گفت: "[[امیرالمؤمنین]] باید اسب را همان طوری که گرفته بود، باز گرداند یا به همان قیمت که خریداری کرده، بردارد".
خط ۲۲: خط ۲۲:
عمر گفت: "قضاوت همین است! به کوفه برو که تو را متولی قضای آن دیار قرار دادم<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۲؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹، ص۲۵.</ref>. بعدها دستورالعملی هم برای وی نوشته و او را از قضاوت بر طبق [[رأی]] خودش بر [[حذر]] داشت. در دستورالعمل مکتوب وی به شریح آمده است: به آنچه در کتاب خداست، قضاوت کن و اگر موردی پیش آمد که حکمش در [[کتاب خدا]] نبود، پس به آنچه در [[سنت رسول خدا]] آمده است، حکم کن و اگر حکمش در سنت رسول خدا{{صل}} نبود، به آن چه [[اهل]] [[دانش]] بر آن اتفاق دارند، قضاوت کن و اگر از هیچ یک از این منابع حکم قضیه را نیافتی، بهتر قضاوت نکردن است<ref>الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، سید بن طاووس، ص۵۲۵.</ref>.
عمر گفت: "قضاوت همین است! به کوفه برو که تو را متولی قضای آن دیار قرار دادم<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۲؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹، ص۲۵.</ref>. بعدها دستورالعملی هم برای وی نوشته و او را از قضاوت بر طبق [[رأی]] خودش بر [[حذر]] داشت. در دستورالعمل مکتوب وی به شریح آمده است: به آنچه در کتاب خداست، قضاوت کن و اگر موردی پیش آمد که حکمش در [[کتاب خدا]] نبود، پس به آنچه در [[سنت رسول خدا]] آمده است، حکم کن و اگر حکمش در سنت رسول خدا{{صل}} نبود، به آن چه [[اهل]] [[دانش]] بر آن اتفاق دارند، قضاوت کن و اگر از هیچ یک از این منابع حکم قضیه را نیافتی، بهتر قضاوت نکردن است<ref>الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، سید بن طاووس، ص۵۲۵.</ref>.


بدین‌سان شریح در تمام مدت [[خلافت عمر]] از طرف او در کوفه مسوؤل قضاوت بود و سپس در دوره [[عثمان]] و بعد از او در [[زمان امام علی]]{{ع}} [[قضاوت]] کرد و [[معاویه]] نیز این [[منصب]] را به او داد<ref>تاریخ ابن خلدون، ابن خلدون (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۴.</ref> و او به مدت هفت سال در [[بصره]] تحت [[فرمانروایی]] زیاد عهده‌دار منصب [[قضا]] بود<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>.
بدین‌سان شریح در تمام مدت [[خلافت عمر]] از طرف او در کوفه مسوؤل قضاوت بود و سپس در دوره [[عثمان]] و بعد از او در [[زمان]] [[امام علی]]{{ع}} قضاوت کرد و [[معاویه]] نیز این [[منصب]] را به او داد<ref>تاریخ ابن خلدون، ابن خلدون (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۴.</ref> و او به مدت هفت سال در [[بصره]] تحت فرمانروانی زیاد عهده‌دار منصب [[قضا]] بود<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>.


خود [[شریح]] می‌گوید: در [[زمان]] [[عمر]] و عثمان و [[علی]] و کسانی که بعد از آنها آمدند عهده‌دار قضا بودم، تا وقتی که در زمان [[حجاج بن یوسف]] استعفا کردم<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref> و در [[حقیقت]] وی از زمان عمر، که او را در [[چهل سالگی]] به منصب قضا [[منصوب]] کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref>، تا زمان [[عبدالملک بن مروان]]، مدت شصت سال عهده دار قضا بود<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۴-۴۰۵.</ref>
خود [[شریح]] می‌گوید: در [[زمان]] [[عمر]] و [[عثمان]] و [[علی]] و کسانی که بعد از آنها آمدند عهده‌دار قضا بودم، تا وقتی که در زمان [[حجاج بن یوسف]] استعفا کردم<ref>الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref> و در [[حقیقت]] وی از زمان عمر، که او را در [[چهل سالگی]] به منصب قضا [[منصوب]] کرد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۳؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۱.</ref>، تا زمان [[عبدالملک بن مروان]]، مدت شصت سال عهده دار قضا بود<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۴-۴۰۵.</ref>
 
==عمر و نمونه‌ای از [[قضاوت]] شریح==
[[شریح قاضی]] می‌گوید: هنگامی که [[عمر بن خطاب]] مرا متولی امر قضا قرار داده بود، روزی مردی برای [[داوری]] به من مراجعه کرد و گفت: "ای ابو امیه! مردی دو [[زن]] حامله را که یکی از آنها [[آزاد]] و دارای مهریه و دیگری کنیزی بی‌مهریه بود، به [[امانت]] نزد من گذاشت و من هر دو را در خانه‌ای قرار دادم صبحگاهان آن دو پسر و دختری به [[دنیا]] آوردند و حال هر یک مدعی است که پسر از آن وی است و دختر از آن دیگری؛ تو میان آنها قضاوت کن".
 
من از این جریان متحیر شدم و به نزد [[خلیفه]] رفته، قضیه را به وی گفتم. عمر گفت: "تو در این قضاوت چگونه [[حکم]] کرده‌ای؟" گفتم: اگر نزد من در این باره حکمی بود، پیش تو نمی‌آمدم. عمر همه [[صحابه]] را که نزدش بودند، فرا خواند و من داستان را [[نقل]] کردم. عمر با صحابه به [[مشورت]] نشست ولی همه اظهار عجز کرده، ماجرا را دوباره به نظر خود من و او واگذار کردند. عمر وقتی [[عجز]] صحابه را دید، گفت: "من می‌دانم به کجا [[پناه]] ببرم". حاضران گفتند: گویا به فرزند [[ابوطالب]] نظر داری؟ [[عمر]] گفت: آری، برای حل این مشکل، به جز او کسی نیست". [[صحابه]] گفتند: به دنبال وی بفرست تا بیاید.
 
عمر گفت: "[[شایسته]] نیست! او از [[خاندان]] [[هاشم]] و [[اهل بیت]] [[دانش]] است و ما باید به سوی او برویم و شایسته نیست او را فرا بخوانیم. برخیزید! همگان به نزد وی می‌رویم". همه نزد ایشان رفتیم و او را در نخلستانی پیدا کردیم، در حالی که مشغول بیل زدن در [[زمین]] بود و این [[آیه قرآن]] را [[تلاوت]] می‌کرد: {{متن قرآن|أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى}}<ref>"آیا آدمی می‌پندارد که بیهوده وانهاده می‌شود؟" سوره قیامه، آیه ۳۶.</ref>.
 
او [[اشک]] می‌ریخت، پس صحابه به او مهلت دادند تا گریه‌اش تمام شد. آنگاه اجازه ورود خواستند، حضرت با لباسی که آستین‌هایش را تا نصف [[بریده]] بود، برای دیدن آنها بیرون آمده و فرمود: "آنچه شما را به اینجا کشانده، چیست؟" عمر گفت: "موردی پیش آمده" و به من [[دستور]] داد تا ماجرا را بگویم.
 
[[علی]]{{ع}} رو به من کرده، فرمود: "تو در این باره چه حکمی کردی؟" گفتم: قضاوتی به نظرم نیامد. علی{{ع}} مشتی [[خاک]] یا چیزی را از زمین برداشت و فرمود: "حل این مسئله آسان‌تر از برداشتن چیزی از روی زمین است" و سپس دستور داد هر دو [[زن]] را احضار کردند و ظرفی هم حاضر ساختند. پس آن را به یکی از زنها داد و فرمود: "در این ظرف شیر خود را بدوش!" وقتی آن زن شیر خود را در آن دوشید، ظرف را وزن کرد و آن را به دیگری داد فرمود: "تو هم شیر خودت را در آن بدوش". او نیز شیر خود را در ظرف دوشید و علی{{ع}} آن را وزن کرد. آنگاه به صاحب شیر سبک‌تر فرمود: "دختر خویش را بستان"، و به صاحب شیر سنگین‌تر فرمود: "پسر خویش را بگیر". و بعد رو به عمر کرده، فرمود: "ندانسته‌ای که [[خداوند]] زن را از مرد جدا کرده و عاقله و [[میراث]] [[زن]] را کمتر از مرد و شیر زن را سبک‌تر از شیر مرد قرار داده است"؟
 
[[عمر]] گفت: "ای اباالحسن! [[حق]] تو را خواست ولکن [[قوم]] تو را نپذیرفتند". [[علی]]{{ع}} فرمود: "ای اباحفص! بر خود آسان‌گیر که [[روز]] [[داوری]] وعده‌گاه ماست"<ref>الملاحم و الفتن، سید بن طاووس، ص۳۵۶؛ مستدرک سفینة البحار، علی نمازی شاهرودی، ج۸، ص۵۴۴.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۵-۴۰۷.</ref>


==[[شریح]] و [[قضاوت]] درباره [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}==
==[[شریح]] و [[قضاوت]] درباره [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}==
خط ۴۰: خط ۵۳:


[[شریح]] می‌گوید: [[علی]]{{ع}} کسی را به دنبال من فرستاده و فرمود: "همان گونه که در سابق قضاوت می‌کردی، [[داوری]] نما تا اوضاع و احوال [[مردم]] سامان داشته باشد و [[اختلاف]] آنها مرتفع گردد<ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ج۱، ص۱۲۴؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۳۴، ص۱۸۱.</ref>. این خطاب امام به شریح مشهور است که فرمود: ای شریح! در جایگاهی تکیه زده‌ای که بر آن جز [[پیامبر]] یا [[وصی پیامبر]] یا فرد [[شقی]] و [[بدبخت]] ننشسته است<ref>{{متن حدیث|يَا شُرَيْحُ قَدْ جَلَسْتَ مَجْلِساً لاَ يَجْلِسُهُ إِلاَّ نَبِيٌّ أَوْ وَصِيُّ نَبِيٍّ أَوْ شَقِيٌّ}}؛ فروع کافی، کلینی، ج۷، ص۴۰۶؛ من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج۳، ص۵؛ التهذیب، شیخ طوسی، ج۶، ص۲۱۷.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۷-۴۰۹.</ref>
[[شریح]] می‌گوید: [[علی]]{{ع}} کسی را به دنبال من فرستاده و فرمود: "همان گونه که در سابق قضاوت می‌کردی، [[داوری]] نما تا اوضاع و احوال [[مردم]] سامان داشته باشد و [[اختلاف]] آنها مرتفع گردد<ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ج۱، ص۱۲۴؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۳۴، ص۱۸۱.</ref>. این خطاب امام به شریح مشهور است که فرمود: ای شریح! در جایگاهی تکیه زده‌ای که بر آن جز [[پیامبر]] یا [[وصی پیامبر]] یا فرد [[شقی]] و [[بدبخت]] ننشسته است<ref>{{متن حدیث|يَا شُرَيْحُ قَدْ جَلَسْتَ مَجْلِساً لاَ يَجْلِسُهُ إِلاَّ نَبِيٌّ أَوْ وَصِيُّ نَبِيٍّ أَوْ شَقِيٌّ}}؛ فروع کافی، کلینی، ج۷، ص۴۰۶؛ من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج۳، ص۵؛ التهذیب، شیخ طوسی، ج۶، ص۲۱۷.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۷-۴۰۹.</ref>
==شریح و خرید [[خانه]]==
[[عاصم بن بهدله]] گوید: [[شریح قاضی]] به من گفت: "خانه‌ای خریدم به هشتاد [[دینار]] و سندی برای آن تنظیم کرده و افراد عادی را به [[شهادت]] گرفتم. این خبر به [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} رسید و ایشان [[غلام]] خود [[قنبر]] را فرستاده، مرا احضار کرد. چون نزد ایشان رفتم، فرمود: " شریح! شنیده‌ام که خانه‌ای خریده، [[سند]] آن را هم نوشته‌ای و افراد عادلی را هم بر آن [[شاهد]] گرفته، [[پول]] را هم پرداخته‌ای؟ " گفتم: آری.
[[امام]]{{ع}} فرمود: " [[شریح]]! از [[خدا]] [[پروا]] کن! به زودی کسی سراغ تو خواهد آمد که به [[سند]] و نوشته و بینه‌هایت توجهی نخواهد کرد تا تو را به [[قهر]] از خانه‌ات بیرون راند و به [[قبر]] وارد کند و تو تنها باشی. به هوش باش که خانه را جز از [[مالک]] نخریده باشی و برای آن [[مالی]] جز از [[حلال]] نپرداخته باشی که در آن صورت در هر دو خانه [[دنیا]] و [[آخرت]] ضرر کرده‌ای. اگر هنگام خرید خانه به من مراجعه کرده بودی، سندی برای تو می‌نوشتم که این خانه را به دو [[درهم]] هم نمی‌خریدی ".
گفتم: یا [[امیرالمؤمنین]]! چگونه سند می‌نوشتی؟ امام{{ع}} فرمود: " این چنین می‌نوشتم: {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}<ref>«به نام خداوند بخشنده بخشاینده» سوره فاتحه، آیه ۱.</ref>؛ این چیزی است که [[بنده]] بی‌مقدار از خانه‌های [[فریب]] و از مرده‌ای که برای کوچیدن از [[زمین]] کنده شده خریده است و حدود چهار گانه این خانه چنین است: آفات، امراض، [[بلاها]] و هوس‌های خوارکننده و [[شیطانی]] [[فریبکار]] که دروازه این خانه از همین حد چهارم باز می‌شود. خانه‌ای است که این فریفته، به آرزوی تمام آن را خریده است؛ از کوچ کننده در سایه [[مرگ]]، به قیمت بیرون رفتن از پایگاه عزتمند [[قناعت]] و [[خشوع]] و داخل شدن در [[خواری]] و [[خفت]] تمام شده است. این مشتری از آنچه خریده؛ متاعی به دست آورده که فرسایش‌گر [[پادشاهان]] و بازستاننده [[جان]] [[ستمگران]] است؛ امثال کسری و [[قیصر]] و تبع و [[حمیر]] و کسانی که جمع کننده [[مال]] هستند؛ هر چه بیشتر و بیشتر؛ بنائی را به [[زینت]] و [[زیور]] بالا برده و به [[گمان]] خود آن را برای فرزند و پسر انباشته است؛ همان‌هایی که به سوی [[جایگاه]] بازپرسی و برای حساب‌رسی در [[روز]] [[دادرسی]] احضار شوند و آن [[زمان]] است کسانی که کار [[بیهوده]] کرده‌اند، زیانکارند. و شاهد بر این [[حقیقت]]، [[عقلی]] است که از [[هوی و هوس]] [[آزاد]] شده و نابودی دنیاداران را به چشم نگریسته و صدای [[اهل]] [[زهد]] را به گوش شنیده که فریاد به [[راه]] انداخته‌اند: چه آشکار است [[حق]] برای دیدگان تیزبین! هان که هنگام کوچ است! چه امروز و چه فردا؛ از [[اعمال شایسته]] توشه بردارید و در سایه [[مرگ]]، [[آرزوها]] را کوتاه کنید؛ به حقیقت [[سوگند]]، که کوچ کردن و در [[دل]] [[خاک]] رفتن بسیار نزدیک است<ref>الامالی، شیخ صدوق، ص۳۸۸؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۷۴، ص۲۷۷.</ref>.
هم چنین [[امام امیرالمؤمنین]] [[علی]]{{ع}} ـ به [[نقل]] [[شریح]] ـ به او فرمود: "ای [[غفلت]] زده و ای هر فراز و فرود را طی کرده! از [[پند]] دهنده خبردار بشنو! [[روز قیامت]] و [[محشر]] برای به نمایش در آمدن [[اعمال]] و سؤال و دادن [[پاداش]] و [[کیفر]] به اعمال قرار داده شده است؛ روزی است که اعمال [[مردم]] به آنها باز گردانده شود و هر گناهی شمارش شود؛ روزی است که حدقه‌های چشم [[انسان‌ها]] ذوب شود، و هر بارداری جنین خویش را می‌گذارد و هر [[انسانی]] از همراه خویش جدا می‌شود و از [[ترس]] آن، [[عقل]] هر عاقلی حیران می‌شود. روزی که [[زمین]] پس از داشتن آن منظره [[زیبا]]، [[نفرت]] انگیز می‌شود، چهره زیبای خلایق پس از شکوفائی و طراوت دگرگون می‌شود، بارهای قیمتی از دل [[معادن]] بیرون انداخته می‌شود و بار آن به سوی [[خداوند]] پراکنده می‌شود. روزی است که [[آمادگی]]، سود ندارد و مردم [[وحشت]] شدید را بنگرند، زمین گیر شوند و [[مجرمان]] با چهره شناخته شده از افراد خوب جدا می‌شوند.
گورها پس از بسته بودن طولانی، [[دهان]]، باز می‌کنند، و [[جان‌ها]] به اسباب در خور خویش فرا خوانده می‌شوند. در [[آخرت]] پرده‌ها کنار می‌رود، خلایق بر [[اخبار]] حوادث آن آشکارا می‌نگرند. زمین به سخت ترین صورت [[درهم]] کوبیده می‌شود و کار انسان‌ها تا رسیدگی به اموراتشان طولانی می‌شود طولانی شدنی مردم به بند کشیده شوند، چه سخت به بند کشیده شدنی! و به [[محشر]] [[هجوم]] می‌آورند، چه هجوم آوردنی! و [[گناهکاران]] رانده شوند، چه ذلیلانه رانده شدنی و کار بر تو ای [[انسان]] بیچاره دشوار می‌شود چه دشوار شدنی! و - خطاب می‌شود که برای حساب، هر یک به تنهائی پیش بیائید.
[[فرمان خدا]] رسیده و ملائک صف اندر صف [[ایستاده]] و [[انسان‌ها]] از آنچه انجام داده‌اند، حرف به حرف از آنان پرسیده می‌شود. آنان را با بدنی برهنه بیاورند، در حالی که [[چشم‌ها]] به پائین [[خیره]] مانده، روبروی شان حساب و پشت سر ایشان [[جهنم]] و [[جایگاه]] [[عقاب]] است. نعره‌های [[آتش]] را به گوش می‌شنوند و شعله‌های آن را به چشم می‌بینند؛ نه باوری دارند و نه [[دوستی]] که ایشان را از آن [[خواری]] برهاند. آن گاه دوان دوان به سوی جایگاه‌های محشر چون شتران رانده می‌شوند، چه رانده شدنی! در روزی که [[آسمان‌ها]] به [[قدرت]] [[حق]] چون کتابچه ای در هم پیچیده می‌شود و [[مردم]] بر [[صراط]] با دل‌های ترسان نگاه داشته شده تا دریابند که به [[سلامت]] نمی‌گذرند و اجازه ندارند که سخن بگویند و عذر آنها پذیرفته نخواهد شد، زیرا بر زبان‌ها مهر می‌خورد و از دست‌ها و پاهای ایشان بازخواست خواهد شد که چه کرده‌اند؟ ای وای که چه ساعتی بس سخت و نفس گیر است! لحظه ای که دو دسته از هم جدا می‌شوند، دسته‌ای [[اهل بهشت]] و دسته دیگر در [[آتش جهنم]] جای می‌گیرند. کسی می‌تواند از آن لحظه فرار کند که در خور آن کاری کند<ref>الامالی، شیخ طوسی، ص۶۵۳؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، ج۷، ص۱۰۰-۹۹.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۰۹-۴۱۲.</ref>


==[[شریح]] و زیاد==
==[[شریح]] و زیاد==
خط ۷۵: خط ۱۰۱:


هنگامی که مختار بر [[کوفه]] مسلط شد، چون [[مردم]] درباره [[شریح]] می‌گفتند که او [[عثمانی]] است و علیه [[حجر بن عدی]] [[شهادت دروغ]] داده و با نرساندن پیغام [[هانی بن عروه]] به [[قوم]] او باعث کشته شدن او شده و [[علی]]{{ع}} نیز او را از [[قضاوت]] [[عزل]] کرده<ref>الکامل، ابن اثیر، ج۲، ص۶۷۲؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر، ج۸، ص۲۹۵.</ref>، مختار نیز در [[زمان]] [[حکومت]] خود بر کوفه او را از [[شهر]] بیرون و به دهی که ساکنین آن [[یهودی]] بودند، فرستاد تا اینکه وقتی [[حجاج]]، [[امیر]] کوفه شد، او را به کوفه باز گردانید<ref>الفتوح، ابن اعثم (ترجمه: مستوفی هروی)، ص۱۰۴۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۶-۴۱۷.</ref>
هنگامی که مختار بر [[کوفه]] مسلط شد، چون [[مردم]] درباره [[شریح]] می‌گفتند که او [[عثمانی]] است و علیه [[حجر بن عدی]] [[شهادت دروغ]] داده و با نرساندن پیغام [[هانی بن عروه]] به [[قوم]] او باعث کشته شدن او شده و [[علی]]{{ع}} نیز او را از [[قضاوت]] [[عزل]] کرده<ref>الکامل، ابن اثیر، ج۲، ص۶۷۲؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر، ج۸، ص۲۹۵.</ref>، مختار نیز در [[زمان]] [[حکومت]] خود بر کوفه او را از [[شهر]] بیرون و به دهی که ساکنین آن [[یهودی]] بودند، فرستاد تا اینکه وقتی [[حجاج]]، [[امیر]] کوفه شد، او را به کوفه باز گردانید<ref>الفتوح، ابن اعثم (ترجمه: مستوفی هروی)، ص۱۰۴۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۶-۴۱۷.</ref>
==شریح و [[فتنه]] [[ابن زبیر]]==
شریح از [[سال ۶۴ هجری]] که [[عبدالله بن زبیر]] در [[مکه]] [[قیام]] کرد و در [[سال ۷۳ هجری]] [[حجاج بن یوسف ثقفی]] او را کشت<ref>تاریخ الطبری، طبری، ج۳، ص۵۴۰.</ref>، در [[خانه]] نشست و از قضاوت استعفا داد و او می‌گوید: "در فتنۀ ابن زبیر نه خبری از کسی گرفتم و نه خبری به کسی دادم و بر هیچ [[مسلمانی]] یک [[دینار]] یا [[درهم]] [[ظلم]] روا نداشتم<ref>البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹، ص۲۲.</ref>. اما وقتی [[عبدالملک مروان]] در [[سال ۷۵ هجری]] [[حجاج بن یوسف]] را از مکه فرا خواند و حکومت [[عراق]] را به او داد، در این زمان، شریح، [[قاضی کوفه]] بود<ref>تاریخ ابن خلدون، ابن خلدون (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۲۱۹.</ref>. تا اینکه شریح ابوبرده، پسر [[ابوموسی اشعری]] را به عنوان [[قاضی]] به حجاج بن یوسف پیشنهاد کرد و حجاج نیز او را به جای شریح پذیرفت و شریح استعفا کرد و استعفایش پذیرفته شد<ref>الکامل، ابن اثیر، ج۵، ص۱۳۸؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۷.</ref>
==شریح و نکته‌هایی از [[زندگی]] او==
[[نقل]] شده، وقتی شریح در [[یمن]] بود، در [[زمان جاهلیت]] به [[اسارت]] [[مخالفان]] درآمده بود. وقتی علی{{ع}} درباره میراثی [[قضاوت]] می‌کرد و [[شریح]] نیز در مجلس [[امیر المؤمنین]] حضور داشت، [[امام]] رو به او کرده و فرمود: "ای [[بنده]] ابظر (کسی که لب پائینش شکاف دارد) نظر تو در این باره چیست؟"
به نظر می‌رسد امام از آن جهت او را [[عبد]] نامیده است که در [[جاهلیت]] [[اسیر]] شده بود<ref>غریب الحدیث، ابن سلام، ج۳، ص۴۸۳.</ref>.
علت بیرون آمدن وی از [[یمن]] آن بود که [[مادر]] او بعد از درگذشت پدرش [[ازدواج]] کرد و بدین جهت او [[خجالت]] می‌کشید و لذا از یمن خارج شد<ref>سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج۴، ص۱۰۱.</ref>.
شریح در [[زندگی]] روزمره و گاهی در امر قضاوت ظرافت‌هایی داشته و شخص [[شوخ طبعی]] بوده است، به حدی که بعضی کارهای او مثل شده است<ref>المعارف، ابن قتیبه، ص۴۳۴.</ref>.
[[مجالد بن سعید]] گوید: "به [[شعبی]] گفتم: چرا این مثل گفته شده که شریح از روباه زیرک‌تر است؟ شعبی گفت: " زمانی در [[کوفه]] [[طاعون]] آمده بود و شریح برای در [[امان]] ماندن از طاعون، به [[نجف]] رفته بود. در آنجا هنگامی که مشغول [[نماز]] می‌شد، روباهی می‌آمد و مقابل او می‌ایستاد و حرکات او را تکرار می‌کرد، به طوری که شریح از نمازش باز می‌‌ماند. مدتی بدین منوال گذشت تا اینکه روزی شریح [[لباس]] خویش را در آورده، روی [[نی]] آویزان کرد و آستین‌های آن را بیرون آورده و کلاه و [[عمامه]] خود را هم روی آن قرار داد: روباه مثل هر [[روز]] مقابل لباس شریح آمد کارهای روزمره خود در مقابل او تکرار کرد، شریح از پشت سر آمده و او را گرفت. بدین جهت مشهور شده که شریح از روباه زیرک‌تر است"<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۲۳، ص۴۸.</ref>.
هم چنین [[نقل]] شده، شریح بر اساس [[اقرار]] کسی که خود توجه نداشته و اقرار کرده بود، علیه وی قضاوت نمود و او به شریح گفت: "بدون [[بینه]] [[حکم]] رانده‌ای؟" شریح گفت: [[آدم]] ثقه‌ای به من خبر داده است. آن مرد پرسید: او کیست؟ [[شریح]] گفت: [[خواهر]] زاده خاله‌ات<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۵؛ المعارف، ابن قتیبة، ص۴۳۴.</ref>. [[ابن کثیر]] می‌گوید: کسی از وی درباره گوسفندی که مگس خوارست، سؤالی پرسیده بود. شریح جواب داده بود: علفی است مفت و شیری است گوارا<ref>البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۹۰، ص۲۴.</ref>. از شریح [[نقل]] شده: هر [[شب]] را در حالی به صبح می‌رسانم که نیمی از [[مردم]] بر من خشمگین‌اند<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۲۳، ص۱۷؛ سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج۴، ص۱۰۵.</ref>.
[[محمد بن یزید]] واسطی از [[اسماعیل بن ابی خالد]] خبر داده که گفت: شریح را دیده است که در حال [[قضاوت]]، بالاپوش خز و کلاه بر سر داشته است<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۸۹؛ سیر أعلام النبلاء، ذهبی، ج۴، ص۱۰۴.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۷-۴۱۹.</ref>
==شریح و [[نقل حدیث]]==
شریح [[احادیث]] زیادی را نقل کرده، از جمله [[حدیث]] معروف که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "[[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} دو [[سرور]] [[جوانان]] [[اهل]] بهشتند"<ref>المعجم الکبیر، طبرانی، ج۳، ص۳۵.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۹.</ref>


==سرانجام شریح==
==سرانجام شریح==
شریح یک سال بعد از آنکه در [[زمان]] [[حکومت]] [[حجاج]] بر [[کوفه]] از وی تقاضای استعفا از سمت قضاوت شد و او نیز پذیرفت، درگذشت؛ ولی [[تاریخ]] [[وفات]] او را سال‌های ۷۶،<ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷.</ref>۷۸، ۷۹<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>، ۸۷<ref>المعارف، ابن قتیبة، ص۴۳۴.</ref> [[هجری]] و [[عمر]] او را صد سال<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶.</ref>، صد و هشت سال<ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷.</ref> و تا صد و بیست سال ذکر کرده‌اند <ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷؛ سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج۴، ص۱۰۶.</ref>. شریح سفارش کرده بود که در گورستان بر پیکر او [[نماز]] گزارند و کسی را از [[مرگ]] او [[آگاه]] نکنند و هیچ [[زن]] مویه گری از پی تابوتش [[راه]] نیفتد و بر گورش پارچه نگسترند و پیکرش را تند و شتابان ببرند و [[گور]] او را لحد دار درست کنند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۹۴.</ref>. شریح افراد [[خانواده]] خود را که از [[دنیا]] رفته بودند، شبانه به [[خاک]] سپرده و [[وصیت]] کرده بود خودش نیز شبانه به خاک سپرده شود<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۹۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۹.</ref>
شریح یک سال بعد از آنکه در [[زمان]] [[حکومت]] [[حجاج]] بر [[کوفه]] از وی تقاضای استعفا از سمت قضاوت شد و او نیز پذیرفت، درگذشت؛ ولی [[تاریخ]] [[وفات]] او را سال‌های ۷۶،<ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷.</ref>۷۸، ۷۹<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۲۷۲.</ref>، ۸۷<ref>المعارف، ابن قتیبة، ص۴۳۴.</ref> [[هجری]] و [[عمر]] او را صد سال<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۰۲؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۳۶۶.</ref>، صد و هشت سال<ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷.</ref> و تا صد و بیست سال ذکر کرده‌اند <ref>المنتظم، ابن جوزی، ج۶، ص۱۸۷؛ سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج۴، ص۱۰۶.</ref>. شریح سفارش کرده بود که در گورستان بر پیکر او [[نماز]] گزارند و کسی را از [[مرگ]] او [[آگاه]] نکنند و هیچ [[زن]] مویه گری از پی تابوتش [[راه]] نیفتد و بر گورش پارچه نگسترند و پیکرش را تند و شتابان ببرند و [[گور]] او را لحد دار درست کنند<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۹۴.</ref>. شریح افراد [[خانواده]] خود را که از [[دنیا]] رفته بودند، شبانه به [[خاک]] سپرده و [[وصیت]] کرده بود خودش نیز شبانه به خاک سپرده شود<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۹۳.</ref>.<ref>[[محمد نقی افشار|افشار، محمد نقی]]، [[شریح قاضی (مقاله)|مقاله «شریح قاضی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۴۱۹.</ref>


== پرسش‌های وابسته ==
==جستارهای وابسته==
 
== جستارهای وابسته ==


==منابع==
==منابع==
خط ۸۸: خط ۱۳۳:
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{عاملان واقعه کربلا}}


[[رده:امام علی]]
[[رده:امام علی]]
خط ۹۸: خط ۱۴۵:
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:صحابه]]
[[رده:صحابه]]
{{عاملان واقعه کربلا}}
۱۱۵٬۲۱۳

ویرایش