اسامة بن زید بن حارثه کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اسامة بن زید بن حارثة بن شراحیل]]<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۱، ص۷۵؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۷۹.</ref>، [[آزاد]] کرده [[رسول خدا]]{{صل}}<ref>رجال الطوسی، شیخ طوسی، ج۱، ص۲۱.</ref> و [[کنیه]] او [[ابومحمد]]، [[ابوزید]]، ابویزید و ابوخارجه است<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۱، ص۷۵.</ref> و از [[قبیله]] [[بنی کلب بن وبره]] بود<ref>اسدالغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۷۹.</ref>. چون [[پیامبر اکرم]]{{صل}} به وی بسیار علاقه‌مند بودند، او را “محبّ الرسول” می‌نامیدند<ref>اسدالغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۷۹.</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۷۲؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۶۲-۱۶۳.</ref>. وی به همراه [[پدر]] و مادرش به [[مدینه]] [[هجرت]] کرد<ref>الطبقات، ج‌۱، ص‌۱۸۳.</ref>. روایاتی درباره [[محبّت]] [[پیامبر]]{{صل}} به [[اسامه]] در منابع ذکر شده<ref>الطبقات، ج۴، ص‌۴۵ـ ۴۹؛ سیراعلام‌النبلاء، ج۲، ص۴۹۷ـ۵۰۴.</ref>.<ref>[[محمد باغستانی کوزه‌گر|باغستانی کوزه‌گر، محمد]]، [[ اسامة بن زید (مقاله)|اسامة بن زید]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.

==[[پدر]] و [[مادر]] [[اسامه]]==

نام [[مادر]] [[اسامه]] ([[ام ایمن]]) برکه بود و او [[کنیز]] [[عبدالله بن عبدالمطلب]]، [[پدر]] [[پیامبر]]{{صل}} بود که از او و یا از [[آمنه]] به [[پیامبر]]{{صل}} به [[ارث]] رسید<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۷۹۳؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۶، ص۳۰۳.</ref>. [[ام‌ایمن]]، پرستار [[پیامبر]]{{صل}} بود. [[پیامبر]]{{صل}} در این باره می‌فرمود: “بعد از [[آمنه]] [[ام‌ایمن]] [[مادر]] من است”. زمانی که [[پیامبر]]{{صل}} به [[دنیا]] آمد [[ام‌ایمن]] از آن [[حضرت]] [[پرستاری]] کرد تا [[پیامبر]] بزرگ شد و او را [[آزاد]] کرد. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} او را به همسری [[زید]] (پسر خوانده خود) درآورد و [[اسامه]] از این [[ازدواج]] متولد شد<ref>اسد الغابة، ابن اثیر، ج۶، ص۳۰۳-۳۰۴.</ref><ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۷۲؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۶۳-۱۶۵.</ref>.

در اینکه [[اسامه]] در [[جنگ بدر]] شرکت نکرده شکی نیست. واقدی می‌نویسد: [[پیامبر]]{{صل}} روز یکشنبه دوازدهم [[رمضان]] با همراهان خود از [[مدینه]] بیرون آمد و چون به ناحیۀ [[نقب بنی دینار]] رسید، در بقع<ref>همان خانه‌های سقیا و در واقع متصل به مدینه است.</ref> مستقر شد و [[لشکر]] را آماده کرد و از [[سپاه]] سان دید. از میان ایشان [[عبدالله بن عمر]]، [[اسامة بن زید]]، [[رافع بن خدیج]]، [[براءة بن عازب]]، [[اسید بن ظهیر]]، [[زید بن ارقم]]، و [[زید بن ثابت]] را به [[مدینه]] باز گرداند و اجازه شرکت در [[سپاه]] نداد<ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۲۱. اما در جلد ۳ صفحه ۱۱۲۵ روایت کرده که او در ایام رحلت رسول خدا نوزده ساله و بنابراین در وقت جنگ بدر حدود ده ساله بوده است، با این وصف آیا جای این بوده که در جنگ شرکت کند و رد شود. (یوسفی غروی).</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۷۵.</ref>.

[[پیامبر]]{{صل}} روز چهارشنبه [[سال پنجم هجرت]] هفت روز از ماه [[ذی قعده]] باقی مانده بود که به سوی [[بنی قریظه]] حرکت و پانزده روز ایشان را محاصره کرد و روز [[پنج شنبه]] هفتم [[ذی حجه]] بازگشت و [[ابن ام مکتوم]] را در [[مدینه]] [[جانشین]] فرمود. [[پیامبر]]{{صل}} [[فرمان]] دادند مردان [[اسیر]] را به [[خانه]] [[اسامة بن زید]] منتقل کنند و [[زنان]] و [[کودکان]] را به [[خانه]] دختر [[حارث]] بردند. همچنین [[دستور]] فرمود تا چندین بار خرما میان آنها توزیع شود. گروهی از ایشان آن [[شب]] را به خواندن [[تورات]] مشغول بودند و برخی از ایشان برخی دیگر را به [[استقامت]] و [[پایداری]] در [[دین]] و [[تمسک]] به [[تورات]] توصیه می‌کردند<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۵۱۲-۵۱۳.</ref><ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۷۷.</ref>.

روز [[فتح مکه]] [[پیامبر]]{{صل}} در حالی که سوار بر شتر [[اسامة بن زید]] بود و [[اسامه]] هم عقب سر آن [[حضرت]] بر شتر سوار بود، وارد [[مکه]] شد، و [[بلال]] و [[عثمان بن طلحه]] هم همراه آن [[حضرت]] بودند. چون کنار دروازه رسیدند، [[عثمان بن طلحه]] کسی را فرستاد تا کلید را بیاورد و آن را به [[رسول خدا]] [[تسلیم]] کرد<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۸۳۴.</ref>. از [[اسامة بن زید]] [[نقل]] شده: من همراه [[رسول خدا]]{{صل}} وارد [[کعبه]] شدم. [[پیامبر]]{{صل}} تصاویری دیدند و به من [[دستور]] دادند تا سطل آبی بیاورم، سپس پارچه‌ای را در آن خیس فرمود و با آن به چهره‌ها مالید و فرمود: [[خداوند]] بکشد مردمی را که تصویر چیزهایی را که نیافریده‌اند، می‌کشند<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۸۳۴.</ref><ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۷۸.</ref>.

#بنا به گزارش برخی [[مفسران]] آیه‌ {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای مؤمنان! از بسیاری از گمان‌ها دوری کنید که برخی از گمان‌ها گناه است و (در کار مردم) کاوش نکنید و از یکدیگر غیبت نکنید؛ آیا هیچ یک از شما دوست می‌دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ پس آن را ناپسند می‌دارید و از خداوند پروا کنید که خداوند توبه‌پذیری» سوره حجرات، آیه۱۲.</ref> در پی آن نازل شد که دو تن از [[صحابه]] [[اسامه]] را به بخل‌ورزی متهم و از [[سلمان]] نیز [[بدگویی]] کردند که با [[نزول]] [[آیه]] از این کار نهی‌ شدند<ref>کشف الاسرار، ج‌۹، ص‌۲۶۰؛ تفسیرقرطبی، ج‌۱۶، ص‌۲۱۷؛ مجمع البیان، ج‌۵، ص‌۲۰۳.</ref><ref>[[محمد باغستانی کوزه‌گر|باغستانی کوزه‌گر، محمد]]، [[ اسامة بن زید (مقاله)|اسامة بن زید]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱؛ [[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۸۶.</ref>.

[[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[محرم]] [[سال یازدهم هجری]]<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۱۸۴؛ عزالدین ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۱۷.</ref>، [[فرمان]] آماده شدن سریع [[مردم]] برای [[جنگ]] با [[روم]] را صادر فرمود. آن [[حضرت]]، [[اسامه]] پسر [[زید]] را به [[فرماندهی]] این [[لشکر]] برگزید و [[دستور]] داد [[لشکر]] را تا مرز بلقاء<ref>بلقاء، جایی بود که جعفر بن ابی‌طالب و پدرش در آن به شهادت رسیدند. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۴۵.</ref> و ارزوم در [[فلسطین]] ببرد و با [[دشمنان خدا]] بجنگد. [[حضرت]] به [[اسامه]] فرمود با [[لشکر]] خود از [[مدینه]] بیرون رفته، در "[[جرف]]" (در یک فرسخی [[مدینه]]) اردو بزند و به [[مردم]] نیز [[دستور]] فرمود همراه [[اسامه]] بروند و از ماندن در [[مدینه]] خودداری کنند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۳، ۱۱۱۸؛ شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۱، ص۱۸۱.</ref>. [[حضرت]] قصد داشت سران [[مهاجر]] و [[انصار]] به غیر از [[بنی هاشم]] را همراه او بفرستد تا هنگام وفاتش در [[زمامداری]] و [[پیشوایی]] [[مسلمانان]] [[طمع]] نکنند<ref>شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۱، ص۱۸۰-۱۸۱؛ شیخ طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۲۶۳؛ قطب الدین راوندی، قصص الانبیاء، ص۳۵۷.</ref>. اما [[مخالفان]] به بهانه‌های مختلف مانند [[بیماری]] [[حضرت]] و کم سن و سالی [[اسامه]] (که هفده یا هیجده سال داشته است) از انجام این [[مأموریت]] شانه خالی می‌کردند. [[لشکریان]] آن‌قدر در این امر [[سستی]] کردند و از [[دستور]] [[حضرت]] سرباز زدند تا اینکه [[پیامبر]]{{صل}} [[رحلت]] کرد و [[لشکریان]] نیز به [[مدینه]] برگشتند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۳، ص۱۱۲۰-۱۱۲۱.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[حوادث آخرین روزهای عمر پیامبر (مقاله)|حوادث آخرین روزهای عمر پیامبر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۳۴۰-۳۴۲.</ref>.

[[اسامه]] پرسید: آیا شما هم [[بیعت]] کرده‌اید؟ [[امام]]{{ع}} فرمود: “آری، من [[بیعت]] کرده‌ام”. [[اسامه]] گفت: “آیا [[بیعت]] شما از روی [[اختیار]] بود یا [[اجبار]] و [[کراهت]]؟” [[امام]]{{ع}} فرمود: “مجبور شدم”. سپس [[اسامه]] به [[خانه]] [[ابوبکر]] آمد و به او به عنوان [[خلیفه مسلمین]] [[سلام]] گفت. [[ابوبکر]] در جواب گفت: “سلام بر تو ای امیر”<ref>الاحتجاج علی اهل اللجاج، طبرسی، ج۱، ص۸۷-۸۸.</ref><ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۹۵؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۶۸-۱۷۰.</ref>.

پس از آنکه [[مردم]] با [[امیر المؤمنین]]{{ع}} برای [[خلافت]] [[بیعت]] کردند، عده‌ای از جمله [[سعد بن ابی وقاص]]، [[عبدالله بن عمر]]، [[صهیب]]، [[زید بن ثابت]]، [[محمد بن مسلمة]]، [[سلمة بن وقش]] و [[اسامة بن زید]] از [[بیعت]] سرباز زدند<ref>تاریخ الطبری، طبری (ترجمه: پاینده)، ج۶، ص۲۳۳۲؛ مروج الذهب، مسعودی، ج۳، ص۱۵ (البته ایشان نامی از زید و سلمه نبرده است).</ref>. [[سلیم بن قیس]] می‌نویسد: سه نفر با [[علی]]{{ع}} [[بیعت]] کردند ولی در [[جنگ]] به همراه ایشان [[شک]] کردند و [[خانه‌نشینی]] [[اختیار]] کردند که عبارت بودند از: [[محمد بن مسلمه]]، [[سعد بن ابی وقاص]] و پسر [[عمر]]. اما [[اسامة بن زید]] بعد از آن [[تسلیم]] شد و [[رضایت]] خود را اعلام کرد و برای [[علی]]{{ع}} [[دعا]] و [[استغفار]] کرد و از [[دشمن]] آن حضرت [[بیزاری]] جست و [[شهادت]] داد آن حضرت بر [[حق]] است و هر کس با او [[مخالفت]] کند [[ملعون]] و خونش [[حلال]] است<ref>کتاب سلیم بن قیس، سلیم بن قیس هلالی، ص۷۹۷.</ref><ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۳ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ص ۲۹۶؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۷۰-۱۷۳.</ref>.