معجزه علم معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

==معناشناسی معجزه==

معجزه، کارى است که بشر به ‏طور عادى و معمولى قادر به انجام آن نیست و لذا دلیل ارتباط انسان با خدا و شاهدى محکم بر صحّت ادّعاى نبوت یا امامت می شود. معجزه بر چند نوع است، یکی از آنها خبرهای غیبی و اطلاع از عالم غیب است که اگر پیغمبر از خدا درخواست کند و بخواهد تا از ماجرایی یا ماجراهایی از غیب آگاه شود، خدای متعال او را آگاه می‌کند. معجزه بودن امور خارق‌العاده پیامبران گذشته، معنایی جز ناتوانی بشر از همانندآوری ندارد. معجزه مانند هر پدیدۀ دیگر نیاز به علت دارد. اعجاز، یک عمل طبیعى نیست بلکه مربوط به غیب این جهان است و کار خداوند است که به دست آنها انجام مى‏‌گیرد. معجزه در هر قالبی که ظهور کند برای اثبات مدعای پیامبر، مبنی بر ارتباط با خدا و عالم غیب است و در این جهت، هیچ تفاوتی بین معجزات نیست<ref>ر.ک: مصباح یزدی، محمد تقی، قرآن شناسی، ص ۱۳۱؛ مهری، سید مرتضی، آگاهی های غیبی، ماهنامه پاسدار اسلام، ش ۱۵۵؛ بشارتی، علی محمد، امامت از دیدگاه امامیه و زیدیه، ص ۷۲.</ref>.

 

اگر اثبات رسالت پیامبر نیازمند این باشد که وی از باب اعجاز، علم غیب بداند و از غیب خبر دهد، باید توانایی آن را داشته باشد و چون امامت، خلافت از رسول است، بنابراین اگر لازمۀ اثبات امامت آنان نیز داشتن علم غیب باشد، قطعاً واجد آن خواهند بود. البته این در رسول به عنوان معجزه و در غیر او به عنوان کرامت خواهد بود. علم امام را از این نظر که آن را از منبعی فرا عادی دریافت می‌کند نه از راه حواس و فکر و حدس، یک نوع کرامت و معجزه می‌دانند. زیرا از اموری خبر می‌دهند که از دسترس عقل بشری خارج‌اند و جز از راه وحی و الهام به این سنخ از آگاهی نمی‌توان رسید. حَمّاد از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده که حضرت فرمودند: {{متن حدیث|نحن و الله نعلم‏ ما في‏ السموات‏ و ما في‏ الأرض و ما في الجنة و ما في النار و ما بين ذلك}} حماد می‌گوید از این فرمایش حضرت مبهوت شدم، به ایشان نگریستم که حضرت خطاب به من سه بار فرمود: {{متن حدیث|ان ذلك في كتاب الله}}<ref>صفار قمی، محمد بن حسن، بصائر الدرجات، ص ۱۲۸</ref>.<ref>ر.ک: مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌ها ابعاد و مبادی آن، ص ۸۲ ـ ۸۷؛ زرین جویی، عین الله، مسئله علم امام در آثار دانشمندان معاصر شیعی، ص ۷۰</ref>

 

باید توجه داشت دربارۀ معجزه داشتنن پیامبران دو نظریه وجود دارد، برخی قائل‌اند پیامبران معجزه داشته و خداوند به آنها علم غیب داده است، منتها به صورت مقطعی و زمانی است که بدان نیاز دارند، اما بر اساس آیات قرآن<ref>مانند آیۀ ۴۹ آل عمران، آیۀ ۳۹ سورۀ صاد و آیۀ ۱۰ سورۀ سبأ.</ref> صحیح آن است که گفته شود توانایی پیامبران و علم غیب آنها همیشگی و مستمر است<ref>ر.ک: موسوی حصینی، سید عبدالرحیم، آگاهی امامان از غیب، ص ۴۸ ـ ۵۱.</ref>.

 

آنچه در تاریخ و سیرۀ پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (علیهم السلام) ثابت و مسلم است، وجود إخبارات غیبی آنان است که به عنوان معجزه و کرامت قابل تبیین است<ref>ر.ک: مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی‌ها ابعاد و مبادی آن، ص ۸۲ ـ ۸۷.</ref>.