پرش به محتوا

سیره اخلاقی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

(صفحه‌ای تازه حاوی «==خصوصیات اخلاقی و سیره رفتاری امام حسین{{ع}}== #'''تشویق معلمان''': مردی به...» ایجاد کرد)
 
خط ۶: خط ۶:
#'''[[پروا]] از [[خدا]]''': یکی دیگر از صفات برجسته‎اش، شدت [[خوف از خدا]] و [[درک]] [[عظمت]] او بود؛ به گونه‌ای که هنگام [[وضو]] ساختن برای [[عبادت]] و [[نماز]] و [[تقرب]] به سوی [[پروردگار]]، رنگ چهره‌اش دگرگون میگشت و اعضا و اندام‎هایش به لرزه می‌افتاد. برخی از سر [[شگفتی]]، از شدت [[خوف]] و پروای او می‌پرسیدند که می‌فرمود: در [[روز قیامت]] تنها کسانی [[امنیت]] خواهند داشت که در دنیا از پروردگار خویش پروا داشته باشند.
#'''[[پروا]] از [[خدا]]''': یکی دیگر از صفات برجسته‎اش، شدت [[خوف از خدا]] و [[درک]] [[عظمت]] او بود؛ به گونه‌ای که هنگام [[وضو]] ساختن برای [[عبادت]] و [[نماز]] و [[تقرب]] به سوی [[پروردگار]]، رنگ چهره‌اش دگرگون میگشت و اعضا و اندام‎هایش به لرزه می‌افتاد. برخی از سر [[شگفتی]]، از شدت [[خوف]] و پروای او می‌پرسیدند که می‌فرمود: در [[روز قیامت]] تنها کسانی [[امنیت]] خواهند داشت که در دنیا از پروردگار خویش پروا داشته باشند.
#'''[[جوانمردی]]''': او سمبل [[جوانمردی]] و [[آزادگی]] است و جلوه‌های بارزی از این صفت [[ارزشمند]] در [[عاشورا]] از او پدیدار شد که شگفت‎انگیز است، از آن جمله: [[سیراب]] ساختن [[دشمن]] در آن شرایط سخت بیابان، [[رضایت]] ندادن به [[یاری]] رسانی گروه [[جن]] و اجازه ندادن به کشتن ناگهانی عنصر [[پلیدی]] چون [[شمر]]، که پیش از برخورد دو [[سپاه]] در تیررس یکی از یارانش قرار گرفته بود. [[امام]]{{ع}} فرمودند: «[[تیراندازی]] نکن که من آغاز به [[قتال]] نمی‎کنم».<ref>[[هادی نگارش|نگارش، هادی]]، [[زندگی و شخصیت امام حسین (مقاله)|مقاله «زندگی و شخصیت امام حسین»]] [[فرهنگ عاشورایی ج۱ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۱]] ص ۸۹.</ref>
#'''[[جوانمردی]]''': او سمبل [[جوانمردی]] و [[آزادگی]] است و جلوه‌های بارزی از این صفت [[ارزشمند]] در [[عاشورا]] از او پدیدار شد که شگفت‎انگیز است، از آن جمله: [[سیراب]] ساختن [[دشمن]] در آن شرایط سخت بیابان، [[رضایت]] ندادن به [[یاری]] رسانی گروه [[جن]] و اجازه ندادن به کشتن ناگهانی عنصر [[پلیدی]] چون [[شمر]]، که پیش از برخورد دو [[سپاه]] در تیررس یکی از یارانش قرار گرفته بود. [[امام]]{{ع}} فرمودند: «[[تیراندازی]] نکن که من آغاز به [[قتال]] نمی‎کنم».<ref>[[هادی نگارش|نگارش، هادی]]، [[زندگی و شخصیت امام حسین (مقاله)|مقاله «زندگی و شخصیت امام حسین»]] [[فرهنگ عاشورایی ج۱ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۱]] ص ۸۹.</ref>
==[[غیرتمندی]] و [[عزت نفس امام]]==
یکی از صفات برجسته [[انسانی]]، غیرت‏مندی است. غیرت‏مندی به خود و [[خاندان]] و یارانش.
در [[روز]] [[جاودانه]] [[عاشورا]] هنگامی که آن [[حضرت]] بر اثر شدت زخم‏ها توان نشستن بر فراز مرکب و ادامه [[دفاع]] را از دست داد، به طرف راست چهره مقدسش بر روی [[خاک]] افتاد. همان ویژگی غیرت‏مندی و [[عزت]] نفسش به او اجازه آرمیدن بر روی خاک و شنیدن [[شماتت]] [[دشمن]] را نداد به همین جهت با [[زحمت]] بسیار به پا خاست و این بار بر روی پای خویش به [[دفاع از حق]] برخاست.
پس از چندی، شدت صدمه‌های وارده [[قدرت]] ایستادن را نیز از او سلب کرد. به ناچار در وسط میدان [[نبرد]] نشست؛ در حالی که حلقه محاصره بر او تنگ‏تر می‌شد شجاعانه به دفاع از حق ادامه داد. این مرحله نیز با شدت یافتن زخم‌ها و ادامه [[خونریزی]] غیرممکن شد و پیشوای غیرتمندان عالم در واپسین لحظات [[شهادت]] قرار گرفت، اما شگفتا! در آن لحظات نیز به زحمت به پا می‌خاست و بر خاک می‌افتاد، تا دشمن کار او را تمام شده نیابد و جرأت [[جسارت]] و شماتت نیابد.
غیرت‏مندی و غیرت‏ورزی او در مقابل خاندانش نیز درس‏آموز و شنیدنی است. او تمام تلاش خویش را برای [[تدابیر]] [[دفاعی]] به کار گرفت و با حفر [[خندق]] بر اطراف خیمه‌ها و با افروختن آتش‌های شعله‏ور و پرشراره در درون خندق و با فرا خواندن پیاپی [[دشمن]]؛ {{متن حدیث|اقصدونی بنفسی و اترکوا حرمی}}. شما با من در پیکارید نه با خاندانم، پس به خیمه‌ها نزدیک نشوید! و این غیرت‏مندی به جایی رسید که با شنیدن خبر [[هجوم]] به خیمه‌ها با همان حالت [[عطش]] برای [[دفاع]] از خیمه‌ها شتافت.<ref>[[هادی نگارش|نگارش، هادی]]، [[زندگی و شخصیت امام حسین (مقاله)|مقاله «زندگی و شخصیت امام حسین»]] [[فرهنگ عاشورایی ج۱ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۱]] ص ۹۴.</ref>
۲۱۸٬۱۹۱

ویرایش