امامت در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

*واژۀ "[[امام]]" به صورت مفرد و جمع دوازده مرتبه در [[قرآن]] به کار رفته است. [[امام]] در این [[آیات]] به معنای:

*ایشان در مقاطع مختلف با استناد به [[کلام الهی]] و [[احادیث نبوی]] معلوم ساخته که [[امامت]] [[جایگاه]] والایی در [[قرآن]] و [[سخنان پیامبر]]{{صل}} دارد و [[حق‌تعالی]] و [[پیامبر]]{{صل}} اهتمام ویژه‌ای به [[نصب]] و معرفی [[امامان]] داشته‌اند. [[حضرت]] در [[مجلسی]] با حظور [[مأمون]] و [[عالمان]] فرقه‌های مختلف در بحث از آیۀ {{متن قرآن|ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتَابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا}}<ref>«سپس این کتاب را به کسانی از بندگان خویش که برگزیده‌ایم به میراث دادیم» سوره فاطر، آیه ۳۲.</ref> [[اهل]] مجلس را متوجه خطایی می‌کند که در [[تفسیر]] این [[آیه]] مرتکب شده‌اند. سپس توضیح می‌دهد، که {{متن قرآن|اصْطَفَى}} در این [[آیه]] به دوازده [[دلیل قرآنی]]، خاص [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} است<ref>تحف العقول، ص۴۲۵.</ref>. ایشان همچنین برای [[اثبات]] [[امر]] [[امامت]]، به [[آیات]] [[وجوب اطاعت]] از [[اولوالامر]]{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} <ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref><ref>إثبات الوصیة، ص۲۳۵.</ref>، دعای [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} درباره فرزندانش{{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}} <ref>«و (یاد کن) آنگاه را  که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی  آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستم‌کاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref><ref>الغیبة، نعمانی، ص۲۱۷.</ref> و [[آیۀ ولایت]]{{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref> «سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع  زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref><ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۵۴.</ref> استناد می‌نمایند.

*[[امام رضا]]{{ع}} در سخنان خود همواره از صفات و ویژگی‌های [[امامان]]{{عم}} [[سخن]] می‌گوید و حتی گاه به بیان جزئیات [[تولد]] ایشان نیز اشاره می‌کند<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۱۳.</ref>. بیان صفات بدون [[شک]] ما را در [[شناخت]] و مصداق‌یابی [[امام]] [[یاری]] می‌رساند. [[سنت]] ذکر صفات نیز چون هر امری دیگر از [[پیامبر]]{{صل}} به [[امامان]] منتقل شده است. در بیانات [[پیامبر]]{{صل}} [[امامان]] دوازده نفرند<ref>صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۵۲، ۱۴۵۳.</ref>، همگی از قریش‌اند<ref>صحیح مسلم، ج۹، ص۸۱.</ref>، امامتشان به زمان و مکان خاصی اختصاص ندارد و خلفای کل [[امت اسلامی]] اند<ref>مسند أحمد، ج۵، ص۱۰۶؛ المعجم الکبیر، ج۲، ص۱۹۸.</ref>، قوام [[دین]] بسته به وجود آنها<ref>صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۵۲-۱۴۵۳.</ref> و [[عزت]] [[دین]] در گرو حضور ایشان است<ref>صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۵۲-۱۴۵۳.</ref>، [[دشمنی]] [[دشمنان]] آسیبی به ایشان نمی‌رساند<ref>کنز العمال، ج۱۲، ص۳۳.</ref> و امر [[خلافت]] پایان نمی‌یابد مگر آنکه دوران [[خلافت]] [[دوازده امام]] که همگی از قریش‌اند سپری شود<ref>فتح الباری، ج۱۳، ص۲۱۱.</ref>.