الله در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

همان‌گونه که پیش‌تر یادآور شدیم الله نامی است که دیگر نام‌ها و [[اوصاف خدا]] را دربردارد، حال آنکه هر یک از دیگر [[نام‌های خدا]]- غیر از الله- تنها، معنای خاصی از خدا را [[القا]] می‌کند مثل حیِّ قیوم (زنده پایدار) و... از این رو در [[روایات]] چندی از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[اهل‌بیت پیامبر]]{{صل}} از الله به عنوان [[اسم اعظم]] (یعنی [[برترین نام خدا]]) یاد شده است و در روایتی از [[امام سجاد]]{{ع}} نیز آمده است: «من یک سال، [[خدای سبحان]] را پس از هر [[نماز]] می‌خواندم تا اسم اعظم را به من بیاموزد. پس روزی [[نماز صبح]] را خوانده بودم که در همان حالتِ نشسته، [[خواب]] چشمانم را در ربود و دیدم مردی پیش رویم [[ایستاده]] و به من می‌گوید: از [[خدای متعال]] خواسته‌ای که اسم اعظم را به تو یاد دهد؟ گفتم: آری. گفت: بگو: خدایا! من از تو می‌خواهم به اسمت الله، الله، الله، الله که جز او خدایی نیست، صاحب [[عرش]] با [[عظمت]] و سترگ». [[امام زین‌العابدین]] در ادامه می‌فرماید: «به خدا [[سوگند]]، چیزی را بدان از خدا نخواستم، مگر آنکه کامیاب شدم»<ref>مکارم الاخلاق، ج۲، ص۱۵۹؛ بحارالانوار، ج۱، ص۱۷۰.</ref>.

امام زین‌العابدین{{ع}} در فرازی از [[نیایش پنجاه و دوم صحیفه سجادیه]]، خدا را این‌چنین می‌خواند: «خداوندا! از تو می‌خواهم به [[حق]] خود که بر همگان [[واجب]] گردانیده‌ای و به نام مهینِ تو {{متن حدیث|بِاسْمِكَ‏ الْعَظِيمِ‏}} که پیامبرت را فرموده‌ای که تو را بدان نام [[تسبیح]] گوید و به عظمت ذات بزرگوار تو که نه کهنه می‌شود و نه [[تغییر]] می‌یابد و نه فنا می‌پذیرد.»...

بخش مهمی از [[صحیفه سجادیه]] به بیان [[صفات جمال]] و جلال [[حضرت حق]] و [[ذات مقدس]] [[الله]] اختصاص دارد و در آن معمولاً از [[خدا]] با خطاب [[الهی]] یا اللّهم (یا الله) یاد می‌شود. هرچه [[شناخت]] نیایش‌گر نسبت به الله جلّ‌وعلا- بیشتر باشد و در [[دعا]] و [[راز و نیاز]] با او از [[القاب]] شایسته‌تر و ستایش‌آمیزتر استفاده کند [[راه]] خود را به سوی حضرت حق هموارتر کرده است. بنابراین گزاف نیست اگر گفته شود اساسی‌ترین بخش [[صحیفه سجادیه]] و [[معارف]] آن درباره شناخت الله و نام‌ها و اوصاف نیکوی [[حضرت]] [[باری‌تعالی]] است. این آشنایی است که [[آتش]] [[عشق]] به معبودِ [[راستین]] را در [[دل]] نیایش‌گر شعله‌ور می‌سازد و او را به [[گفت‌وگو]] با الله [[ترغیب]] می‌نماید.

بر این پایه، گرچه خدا را به هر یک از نام‌های نیکویش می‌توان خواند و از این طریق او را صدا زد و چیزی [[طلب]] نمود ولی [[جامع‌ترین]] نامی که در [[دعاهای امام سجاد]]{{ع}} بیشترین کاربرد را دارد نام مبارک الله است. چراکه “الله” مبدأ و فرجام هستی است: {{متن حدیث|الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الْأَوَّلِ‏ بِلَا أَوَّلٍ‏ كَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ يَكُونُ بَعْدَهُ}}؛ «[[ستایش]] خدای را، آن نخستین بی‌پیشین را و آن آخرین بی‌پسین را، خداوندی که دیده بینایان از دیدارش قاصر آید و [[اندیشه]] واصفان از [[وصف]] او فرما ماند.».. <ref>نیایش اول.</ref>.

#«بارخدایا! بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] فرست و [[سلامت]] دل‌های ما را در یاد بزرگی و عظمت خود قرار ده.»..<ref>نیایش پنجم.</ref>.

#«تو آن خدایی که معبودی جز تو نیست، [[کریم]] و [[بخشنده]]، [[عظیم]]، در نهایتِ عظمت، بزرگ و [[برتر]] هستی و تو آن خدایی که معبودی جز تو نیست، والا و [[متعال]] هستی.».. <ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.

#«تو آن خدایی که معبودی جز تو نیست، نزدیکی در نهایت بلندی، و بلندمرتبه‌ای در نزدیکی، تو آن خدایی که معبودی جز تو نیست، دارای بها و [[مجد]] و کبریا و ستایشی»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.<ref>[[علی باقری‌فر|باقری‌فر، علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «الله»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۶۸.</ref>