آسمان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">' به '<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
در فرازی دیگری میفرماید: [[خداوند]] [[آسمان]] را بیهیچ آویزهای به [[نظم]] و [[نظام]] آورد و پستیها و شکافهای آن را سامان داد. راههای آن را به هم مرتبط ساخت و بین آسمانها ارتباطات نزدیک و ملموس مقرّر داشت و عروج و [[صعود]] فرشتگانی را که به [[فرمان]] او فرود آیند و کردار بندگانش را بالا برد، هموار ساخت. | در فرازی دیگری میفرماید: [[خداوند]] [[آسمان]] را بیهیچ آویزهای به [[نظم]] و [[نظام]] آورد و پستیها و شکافهای آن را سامان داد. راههای آن را به هم مرتبط ساخت و بین آسمانها ارتباطات نزدیک و ملموس مقرّر داشت و عروج و [[صعود]] فرشتگانی را که به [[فرمان]] او فرود آیند و کردار بندگانش را بالا برد، هموار ساخت. | ||
[[خداوند]] به زبان [[تکوین]]، [[آسمان]] را که توده "[[دود]]" یا "گاز" بود به کمال فراخواند و آن را به [[تدبیر]] آورد و سازمانی هماهنگ و به هم پیوسته مقرّر داشت. آنگاه درهای بسته [[آسمان]] –این مجموعه اسرارآمیز- را به روی رحمتها و بخششهای خود گشود و شهابهای درخشان را نگهبان [[آسمان]] و مانع ورود شیاطین قرار داد و آن را به [[قدرت]] خویش از لرزش و جریانهای شکننده نگه داشت و چنین مقرّر فرمود که در برابر فرمانش سر [[تسلیم]] فرود آرد. [[خورشید]] را نشانه روشن روز و ماه را نشانه شب –جز در بعضی از ساعات و شبها که ناپدید میشود- قرار داد. [[خداوند]] [[خورشید و ماه]] را در مدارشان به گردش آورد و مسیرشان را در یک درجهبندی و اندازهگیری دقیق، معیّن فرمود تا شب و روز بدین وسیله شناخته شوند و تقویم سال و ماه و حساب و [[نظم]] زندگی معلوم شود. آنگاه در جوّ [[آسمان]] "سپهر" را برافراشت و آن را با رخشنده ماه و اختران بیاراست و پایگاه جاسوسی شیاطین را با تیرهای آتشین نابود ساخت و [[ستارگان]] را گوش به [[فرمان]] خویش داشت؛ هر یک از به شکلی: برخی ثابت و برخی دیگر در گردش، بعضی در فرود و بعضی در فراز، برخی شوم و بدشگون و برخی [[خجسته]] و میمون<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹١: {{متن حدیث|وَ نَظَمَ بِلاَ تَعْلِيقٍ رَهَوَاتِ فُرَجِهَا وَ لاَحَمَ صُدُوعَ اِنْفِرَاجِهَا وَ وَشَّجَ بَيْنَهَا وَ بَيْنَ أَزْوَاجِهَا وَ ذَلَّلَ لِلْهَابِطِينَ بِأَمْرِهِ وَ اَلصَّاعِدِينَ بِأَعْمَالِ خَلْقِهِ حُزُونَةَ مِعْرَاجِهَا وَ نَادَاهَا بَعْدَ إِذْ هِيَ دُخَانٌ فَالْتَحَمَتْ عُرَى أَشْرَاجِهَا وَ فَتَقَ بَعْدَ اَلاِرْتِتَاقِ صَوَامِتَ أَبْوَابِهَا وَ أَقَامَ رَصَداً مِنَ اَلشُّهُبِ اَلثَّوَاقِبِ عَلَى نِقَابِهَا وَ أَمْسَكَهَا مِنْ أَنْ تَمُورَ فِي خَرْقِ اَلْهَوَاءِ بِأَيْدِهِ وَ أَمَرَهَا أَنْ تَقِفَ مُسْتَسْلِمَةً لِأَمْرِهِ وَ جَعَلَ شَمْسَهَا آيَةً مُبْصِرَةً لِنَهَارِهَا وَ قَمَرَهَا آيَةً مَمْحُوَّةً مِنْ لَيْلِهَا وَ أَجْرَاهُمَا فِي مَنَاقِلِ مَجْرَاهُمَا وَ قَدَّرَ سَيْرَهُمَا فِي مَدَارِجِ دَرَجِهِمَا لِيُمَيِّزَ بَيْنَ اَللَّيْلِ وَ اَلنَّهَارِ بِهِمَا وَ لِيُعْلَمَ عَدَدُ اَلسِّنِينَ وَ اَلْحِسَابُ بِمَقَادِيرِهِمَا ثُمَّ عَلَّقَ فِي جَوِّهَا فَلَكَهَا وَ نَاطَ بِهَا زِينَتَهَا مِنْ خَفِيَّاتِ دَرَارِيِّهَا وَ مَصَابِيحِ كَوَاكِبِهَا وَ رَمَى مُسْتَرِقِي اَلسَّمْعِ بِثَوَاقِبِ شُهُبِهَا وَ أَجْرَاهَا عَلَى أَذْلاَلِ تَسْخِيرِهَا مِنْ ثَبَاتِ ثَابِتِهَا وَ مَسِيرِ سَائِرِهَا وَ هُبُوطِهَا وَ صُعُودِهَا وَ نُحُوسِهَا وَ سُعُودِهَا.}}</ref>. | [[خداوند]] به زبان [[تکوین]]، [[آسمان]] را که توده "[[دود]]" یا "گاز" بود به کمال فراخواند و آن را به [[تدبیر]] آورد و سازمانی هماهنگ و به هم پیوسته مقرّر داشت. آنگاه درهای بسته [[آسمان]] –این مجموعه اسرارآمیز- را به روی رحمتها و بخششهای خود گشود و شهابهای درخشان را نگهبان [[آسمان]] و مانع ورود شیاطین قرار داد و آن را به [[قدرت]] خویش از لرزش و جریانهای شکننده نگه داشت و چنین مقرّر فرمود که در برابر فرمانش سر [[تسلیم]] فرود آرد. [[خورشید]] را نشانه روشن روز و ماه را نشانه شب –جز در بعضی از ساعات و شبها که ناپدید میشود- قرار داد. [[خداوند]] [[خورشید و ماه]] را در مدارشان به گردش آورد و مسیرشان را در یک درجهبندی و اندازهگیری دقیق، معیّن فرمود تا شب و روز بدین وسیله شناخته شوند و تقویم سال و ماه و حساب و [[نظم]] زندگی معلوم شود. آنگاه در جوّ [[آسمان]] "سپهر" را برافراشت و آن را با رخشنده ماه و اختران بیاراست و پایگاه جاسوسی شیاطین را با تیرهای آتشین نابود ساخت و [[ستارگان]] را گوش به [[فرمان]] خویش داشت؛ هر یک از به شکلی: برخی ثابت و برخی دیگر در گردش، بعضی در فرود و بعضی در فراز، برخی شوم و بدشگون و برخی [[خجسته]] و میمون<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹١: {{متن حدیث|وَ نَظَمَ بِلاَ تَعْلِيقٍ رَهَوَاتِ فُرَجِهَا وَ لاَحَمَ صُدُوعَ اِنْفِرَاجِهَا وَ وَشَّجَ بَيْنَهَا وَ بَيْنَ أَزْوَاجِهَا وَ ذَلَّلَ لِلْهَابِطِينَ بِأَمْرِهِ وَ اَلصَّاعِدِينَ بِأَعْمَالِ خَلْقِهِ حُزُونَةَ مِعْرَاجِهَا وَ نَادَاهَا بَعْدَ إِذْ هِيَ دُخَانٌ فَالْتَحَمَتْ عُرَى أَشْرَاجِهَا وَ فَتَقَ بَعْدَ اَلاِرْتِتَاقِ صَوَامِتَ أَبْوَابِهَا وَ أَقَامَ رَصَداً مِنَ اَلشُّهُبِ اَلثَّوَاقِبِ عَلَى نِقَابِهَا وَ أَمْسَكَهَا مِنْ أَنْ تَمُورَ فِي خَرْقِ اَلْهَوَاءِ بِأَيْدِهِ وَ أَمَرَهَا أَنْ تَقِفَ مُسْتَسْلِمَةً لِأَمْرِهِ وَ جَعَلَ شَمْسَهَا آيَةً مُبْصِرَةً لِنَهَارِهَا وَ قَمَرَهَا آيَةً مَمْحُوَّةً مِنْ لَيْلِهَا وَ أَجْرَاهُمَا فِي مَنَاقِلِ مَجْرَاهُمَا وَ قَدَّرَ سَيْرَهُمَا فِي مَدَارِجِ دَرَجِهِمَا لِيُمَيِّزَ بَيْنَ اَللَّيْلِ وَ اَلنَّهَارِ بِهِمَا وَ لِيُعْلَمَ عَدَدُ اَلسِّنِينَ وَ اَلْحِسَابُ بِمَقَادِيرِهِمَا ثُمَّ عَلَّقَ فِي جَوِّهَا فَلَكَهَا وَ نَاطَ بِهَا زِينَتَهَا مِنْ خَفِيَّاتِ دَرَارِيِّهَا وَ مَصَابِيحِ كَوَاكِبِهَا وَ رَمَى مُسْتَرِقِي اَلسَّمْعِ بِثَوَاقِبِ شُهُبِهَا وَ أَجْرَاهَا عَلَى أَذْلاَلِ تَسْخِيرِهَا مِنْ ثَبَاتِ ثَابِتِهَا وَ مَسِيرِ سَائِرِهَا وَ هُبُوطِهَا وَ صُعُودِهَا وَ نُحُوسِهَا وَ سُعُودِهَا.}}</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۵۵.</ref>. | ||
== پرسشهای وابسته == | == پرسشهای وابسته == | ||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمالالدین دینپرور|دینپرور، سیدجمالالدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه''']] | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مدخل]] | |||
[[رده:آسمان]] | [[رده:آسمان]] |