سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] [[امنیت]] در سفر را نعمتی قابل [[شکرگزاری]] می‌داند، از همین رو [[قوم]] [[سبأ]] که شبانه‌روز به [[راحتی]] و در امنیت کامل (از جهت [[غارت]] و [[راهزنی]] و نیز [[گرسنگی]] و [[تشنگی]]) سفر می‌کردند و با این حال [[شاکر]] نبودند، [[نکوهش]] شده‌اند: «سیروا فیها لَیالِی و اَیّامًا ءامِنین * فَقالوا رَبَّنا بعِد بَینَ اَسفارِنا و ظَلَموا اَنفُسَهُم» (سبأ / ۳۴، ۱۸ - ۱۹)<ref>التبیان، ج۸، ص۳۸۹.</ref>؛ همچنین [[قریش]] به شکرانه سفرهای تابستانه و زمستانه و همراه با امنیت، موظف به [[پرستش خدا]] بودند: «لایلفِ قُرَیش * ایلفِهِم رِحلَةَ الشِّتاءِ و الصَّیف * فَلیَعبُدوا رَبَّ هذا البَیت». ([[قریش]] / ۱۰۶، ۱ - ۴) [[امنیت]] [[قریش]] در مسافرت‌ها به سبب نسبت آنها با [[مکه]] و [[بیت الله]] بود و از همین رو [[مردم]] به آنها [[احترام]] کرده و کاروان‌های آنان از [[غارت]] [[راهزنان]] در [[امان]] بودند.<ref>المیزان، ج۲۰، ص۳۶۶.</ref> اهمیت [[امنیت راه‌ها]] اقتضا کرده است که [[خداوند]] برای محاربانی که به [[ناامنی]] راه‌ها و فسادگری می‌پردازند، [[کیفر]] [[سختی]] در نظر بگیرد: «اِنَّما جَزو ٔ ا الَّذینَ یُحارِبونَ اللهَ و رَسولَهُ و یَسعَونَ فِی الاَرضِ فَسادًا اَن یُقَتَّلوا اَو یُصَلَّبوا اَو تُقَطَّعَ اَیدیهِم و اَرجُلُهُم مِن خِلفٍ اَو یُنفَوا مِنَ الاَرضِ ذلک لَهُم [[خِزی]] فِی الدُّنیا و لَهُم فِی الأخِرَةِ عَذابٌ [[عَظیم]]». ([[مائده]] / ۵، ۳۳) برخی [[مفسران]]، [[راهزنی]] را از مصادیق بارز محاربه دانسته‌اند.<ref> روح المعانی، ج۳، ص۲۸۹؛ کنزالدقائق، ج۴، ص۹۸؛ المیزان، ج۵، ص۳۲۶-۳۲۷.</ref>