سلام در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

راغب در توضیح معنای لغوی “تحیت” می‌نویسد: [[تحیت]] این است که گفته شود: حیاک [[الله]]، یعنی [[خداوند]] حیاتمندت گرداند، باقیت دارد، حیاتت دهد. این جمله به جای [[دعا]] به کار می‌رود. تحیت، زنده باش گفتن است. اصل تحیت از [[حیات]] است و این خواست و دعا یا [[طلب]] رسیدن و داشتن حیات و [[زندگی]] است یا خود سبب حیات است<ref>حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۲۱.</ref>.

[[سلام کردن]]، ابراز [[محبت]] و احوال‌پرسی از جمله [[آداب]] [[اخلاقی]] متعارفی است که معمولاً در اولین گام برخورد افراد با یکدیگر [[ضرورت]] طرح می‌یابد. افراد در همه [[فرهنگ‌ها]]، به هنگام مواجهه، [[رویارویی]] و ورود به چرخه تعامل میان فردی با بهره‌گیری از واژگان، حالات، حرکات و ژست‌های خاصی که مفهم ابراز محبت و [[عاطفه]] است، [[تمایل]] مثبت خویش را به طرف مقابل ابراز و [[ابلاغ]] می‌کنند. این [[ارزش اخلاقی]] در [[اسلام]] نیز بسیار مورد تأکید قرار گرفته و عموم [[مؤمنان]] به رعایت آن ملزم شده‌اند. ترتب آثار فراوان بر رعایت آن توجیه‌گر این شدت اهتمام است. [[علامه طباطبایی]] در [[المیزان]] در [[تفسیر]] ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ...}}<ref>«درودی خجسته پاکیزه از نزد خداوند.».. سوره نور، آیه ۶۱.</ref> می‌نویسد: سلام تحیتی است از ناحیه [[خدا]]، چون او تشریعش کرده و حکمش را نازل ساخته تا [[مسلمانان]] با آن یکدیگر را تحیت گویند و آن تحیتی است [[مبارک]] و دارای خیر بسیار، باقی و [[طیب]]، چون ملایم با نفس است. [[حقیقت]] این تحیت گسترش [[امنیت]] و [[سلامتی]] بر کسی است که بر او سلام می‌کنند، و امنیت و [[سلامت]] پاکیزه‌ترین چیزی است که در میان دو نفر که به هم بر می‌خورند، برقرار می‌شود<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۲۲۹.</ref>. از دید [[تفسیر نمونه]]، معمولاً هر نوع اظهار محبتی را که افراد در آغاز [[ملاقات]] نسبت به یکدیگر می‌کنند، “تحیت” است. منظور از {{متن قرآن|تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ}}، این است که تحیت را به نوعی با [[خدا]] [[ارتباط]] دهند، یعنی منظور از “سلام علیکم” این باشد که “سلام خدا بر تو باد” یا “سلامتی تو را از خدا می‌خواهم” چراکه از نظر یک فرد [[موحد]]، هر گونه دعایی بالاخره به خدا باز می‌گردد و از او تقاضا می‌شود و طبیعی است دعایی که چنین باشد، هم پر [[برکت]] ([[مبارک]]) و هم [[پاکیزه]] و “طیبه” است<ref>ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۱۴، ص۵۵۹.</ref>. [[بدیهی]] است [[التزام]] عمومی به رعایت این [[ارزش اخلاقی]] آثار [[روانی]] و [[اجتماعی]] فراوان دارد و طبق [[روایات]]، اگر [[احوالپرسی]]، با تماس بدنی [برای مثال، [[مصافحه]]: دست دادن/ معانقه: روبوسی] توأم باشد، [[کینه‌ها]] و کدورت‌ها از [[دل‌ها]] زدوده و [[آرامش]] و [[امنیت روانی]] [[حاکم]] خواهد شد.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۱۸.</ref>

#در آیاتی نیز با [[هدف]] درس‌آموزی [[اخلاقی]]، به نحوه تعامل [[خداوند]] با [[پیامبران الهی]]، [[مؤمنان]] برجسته و [[هدایت‌یافتگان]]، و نثار [[سلام]] و [[درود]] به ایشان توجه داده است<ref>{{متن قرآن|قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ}} «بگو: سپاس خداوند را و درود بر آن بندگان وی که برگزیده است؛ آیا خداوند بهتر است یا آنچه (برای او) شریک می‌آورند؟» سوره نمل، آیه ۵۹؛ {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}} «خداوند و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! بر او درود فرستید و به شایستگی (بدو) سلام کنید» سوره احزاب، آیه ۵۶؛ {{متن قرآن|فَأْتِيَاهُ فَقُولَا إِنَّا رَسُولَا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَا تُعَذِّبْهُمْ قَدْ جِئْنَاكَ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكَ وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى}} «بنابراین نزد او بروید و بگویید که ما فرستادگان پروردگار توایم پس، بنی اسرائیل را با ما گسیل دار و عذابشان مکن، ما برای تو نشانه‌ای از سوی پروردگارت آورده‌ایم و درود بر کسی که از رهنمود (خداوند) پیروی کند» سوره طه، آیه ۴۷؛ {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ}} «در میان جهانیان بر نوح درود باد!» سوره صافات، آیه ۷۹؛ {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ}} «و درود بر ال یاسین» سوره صافات، آیه ۱۳۰.</ref>. در برخی [[آیات]] نیز، [[اسلام]]، به نااهلان برای جلب توجه ایشان تجویز شده است<ref>{{متن قرآن|قَالَ سَلَامٌ عَلَيْكَ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي إِنَّهُ كَانَ بِي حَفِيًّا}} «گفت: درود بر تو،  از پروردگارم برای تو آمرزش خواهم خواست که او با من مهربان  است» سوره مریم، آیه ۴۷.</ref>.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۱۸.</ref>

#در آیاتی نیز به [[لزوم]] [[اعراض]] از سخن عیب‌جویان و خرده‌گیران بر [[آیات الهی]]<ref>{{متن قرآن|وَإِذَا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ فِي آيَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ وَإِمَّا يُنْسِيَنَّكَ الشَّيْطَانُ فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّكْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ}} «و چون کسانی را بنگری که در آیات ما به یاوه‌گویی می‌پردازند روی از آنان بگردان تا در گفت‌وگویی جز آن درآیند و اگر شیطان تو را به فراموشی افکند پس از یادآوری با گروه ستمگران منشین» سوره انعام، آیه ۶۸.</ref> و نیز به لزوم تحقیق و تفحص در [[اخبار]] گویندگان [[فاسق]] و غیر قابل [[اعتماد]] توصیه شده است<ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصِيبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِينَ}} «ای مؤمنان! اگر بزهکاری برایتان خبری آورد بررسی کنید مبادا نادانسته به گروهی زیان رسانید، آنگاه از آنچه کرده‌اید پشیمان گردید» سوره حجرات، آیه ۶.</ref>.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۲۵.</ref>