زیاد بن ابیه در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

زیاد در سال اول [[هجرت]] در [[شهر]] [[طائف]] به [[دنیا]] آمد. به جهت [[ناشناخته بودن]] پدرش او را به مادرش سمیّه که زنی بدکاره بود نسبت می‌دهند و وی را "[[زیاد پسر مادرش]]" و "[[زیاد پسر سمیه]]" می‌گویند. گاهی نیز بدون آن‌که نام پدرش برده شود، او را زیاد بن ابیه ([[زیاد]] [[فرزند]] پدرش) می‌نامند. گاهی نیز وی را به [[همسر]] مادرش که در [[قبیله ثقیف]] [[چوپانی]] می‌کرد، نسبت می‌دهند و به او "[[زیاد]] [[فرزند]] عُبَید" می‌گویند.

او فردی [[زیرک]] بود و در [[خطابه]] و [[سخنرانی]] تبحّر داشت. هم‌چنین کاتبی ماهر بود. [[عمر بن خطاب]] او را [[سرپرست]] بعضی از کارهای [[بصره]] نمود و پس از جریان [[عثمان]] جزء طرفداران علی{{ع}} بود و علی{{ع}} نیز او را [[فرماندار]] ناحیه [[فارس]] قرار داد، زیاد تا بعد از [[شهادت علی]]{{ع}} و [[صلح امام حسن]]{{ع}} جزء طرفداران امام بود و پس از صلح امام حسن{{ع}} به [[معاویه]] ملحق گردید و معاویه او را [[برادر]] پدری خود خواند.

علت اینکه معاویه او را برادر خود خواند این بود که زیاد در [[زمان]] [[زمامداری]] [[عمر بن خطاب]] به [[مدینه]] آمد تا بعضی از پیروزی‌ها را [[بشارت]] بدهد، عمر به او دستور داد که برای [[مردم]] [[سخنرانی]] کند او سخنرانی خوبی کرد، [[عمرو عاص]] گفت: اگر این [[جوان]] از [[خاندان]] [[قریش]] بود [[عرب]] را با عصایش به هر کجا که می‌خواست می‌برد. [[ابوسفیان]] گفت: به [[خدا]] [[سوگند]] من آن کسی را که نطفه او را در [[رحم]] مادرش قرار داد، می‌شناسم، علی{{ع}} پرسید: آن شخص کیست؟ ابوسفیان پاسخ داد من، علی{{ع}} فرمود: آرام باش اگر عمر بفهمد به زودی تو را [[تنبیه]] خواهد کرد. بعدها [[معاویه]] [[سخن]] [[ابوسفیان]]، [[پدر]] خویش، را دستاویزی قرار داد و زیاد را [[برادر]] خویش نامید و به این [[وسیله]] او را جذب [[حکومت]] خود کرد. از آن زمان به بعد، زیاد [[فرزند]] [[ابوسفیان]] نامیده شد.

زیاد به‌دلیل [[زیرکی]] و [[کاردانی]] امور دیوانی را برعهده گرفت. وی سال‌ها در [[شهر بصره]] به‌عنوان کاتب در [[خدمت]] [[مغیرة بن شعبه]] و [[ابوموسی اشعری]] و [[عبدالله بن عامر بن کریز|عبد الله بن عامر]] بود. پس از [[کشته شدن عثمان]] در زمره [[یاران امام علی]]{{ع}} درآمد و نزد [[حاکم بصره]]، [[عبدالله بن عباس]]، به امور دیوانی پرداخت. هنگامی‌که [[ابن عباس]] برای شرکت در [[نبرد صفین]] عزیمت کرد، زیاد را [[جانشین]] خود در [[بصره]] قرار داد و امور [[بیت المال]] و [[خراج]] را به او سپرد. زیاد پس از [[جنگ صفین]] از سوی [[امام علی]]{{ع}} [[مأمور]] کنترل شورش‌هایی شد که در [[فارس]] و کرمان روی داده بودند. او به‌خوبی از عهده این کار برآمد و بدون درگیری و [[خون‌ریزی]] [[آرامش]] را به آن [[سرزمین]] برگرداند. پس از آن تا آخر [[حکومت علوی]] با [[اقتدار]] در [[فارس]] [[حکومت]] کرد. نامه‌های بیستم و بیست‌ویکم [[نهج البلاغه]] خطاب به زیاد مربوط به همین دوران است.  

پس از آنکه زیاد از طرف [[امام]] [[فرماندار]] ناحیه [[فارس]] شد [[معاویه]] نامه‌ای به او نوشت و این جهت را یادآور شد و او را [[تهدید]] نمود که که اگر اطاعتش نکند چنین و چنان خواهد کرد زیاد [[نامه]] را برای [[امیرالمؤمنین]] فرستاد و خود در بین مردم سخنرانی کرد و گفت این شگفت‌آور است، فرزند کسی که جگر [[شهداء]] را خورده، مرا تهدید می‌کند، با اینکه پسر عموی [[رسول خدا]]{{صل}} در بین [[مهاجر]] و [[انصار]] است و مهاجر و انصار اطراف او هستند. امام پس از [[آگاه]] شدن از نامه معاویه به زیاد همین نامه را نوشت و سرانجام پس از [[شهادت امام]]{{ع}} زیاد به معاویه ملحق گردید<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۲۱۴-۲۱۵.</ref>. [[امام]]{{ع}} در [[نامه]] ۴۴ [[نهج البلاغه]]، وی را از [[فریب‌کاری]] [[معاویه]] برحذر داشته و او را به [[شیطان]] [[تشبیه]] کرده است که از پیش‌رو و پشت سر و [[چپ و راست]] وارد می‌شود تا به هنگام [[غفلت]] بر وی بتازد و خِرَدش را به تاراج برد.

[[حکومت]] زیاد بر [[سرزمین]] [[فارس]] در دوران کوتاه [[حکومت]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} نیز ادامه داشت. پس از [[صلح امام حسن]]{{ع}} با [[معاویه]]، زیاد با [[پناه]] گرفتن در قلعه‌ای در [[فارس]] به [[مقاومت]] خویش ادامه داد، ولی سرانجام [[تسلیم]] [[معاویه]] شد و [[همکاری]] خویش را با وی اعلام کرد. [[معاویه]]، زیاد را به دربار خودش فراخواند و او را [[برادر]] خویش نامید و [[حکومت]] [[بصره]] را به وی سپرد و دخترش را به همسری [[محمد]] پسر زیاد، درآورد. پس از مدتی و با [[مرگ]] [[مغیرة بن شعبه]]، [[حاکم کوفه]]، [[حکومت]] این [[شهر]] را نیز به زیاد سپرد.

او در پنج سال [[حکومت]] خویش بر [[عراق]] [[اختناق]] شدیدی بر آنجا [[حاکم]] کرد و با شناختی که از [[شیعیان]] داشت به قلع و قمع آنها پرداخت و با پرونده‌سازی علیه [[حجر بن عدی]] و دیگر [[یاران]] برجسته [[امام]]{{ع}} آنها را به [[شام]] فرستاد و سبب کشته شدن آنها شد. وی در روزهای آخر [[عمر]] خویش [[مردم کوفه]] را جمع کرد و از آنها خواست از [[امام]]{{ع}} [[بیزاری]] جویند! و [[دستور]] داد هر کس حاضر به این کار نشوند، گردن زده شود. [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} با شنیدن خبر سخت‌گیری او نسبت به [[شیعیان]]، او را [[نفرین]] کرد. زیاد سرانجام پس از عمری پر فراز و نشیب در سال ۵۳ [[هجری]] بر اثر [[طاعون]] در [[کوفه]] درگذشت و همان‌جا [[دفن]] شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 451- 453؛ [[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۱۹۱-۱۹۴.</ref>.

==نامه‌های [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به زیاد==

هنگامی که «[[زیاد بن ابیه]]» در [[حکومت]] [[بصره]] [[جانشین]] و [[قائم مقام]] [[عبدالله بن عباس]] بود، [[امام]] به او نامه‌ای نوشت و او را از [[خیانت به بیت المال]] [[مسلمانان]] برحذر داشت: "صادقانه به [[خدا]] [[سوگند]] یاد می‌کنم اگر گزارش رسد که از [[غنائم]] و [[بیت المال]] [[مسلمین]] چیزی کم یا زیاد به [[خیانت]] برداشته‌ای، آن چنان بر تو سخت بگیرم که در [[زندگی]] کم بهره و بی‌نوا و حقیر و [[ضعیف]] شوی والسلام"<ref>{{متن حدیث|وَ إِنِّي أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِي أَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَيْءِ اَلْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ كَبِيراً لَأَشُدَّنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَلِيلَ اَلْوَفْرِ ثَقِيلَ اَلظَّهْرِ ضَئِيلَ اَلْأَمْرِ وَ اَلسَّلاَمُ}}نهج البلاغه، نامه ۲۰.</ref>.

طبق نقل مؤلف «[[مصادر نهج البلاغه واسانید (کتاب)|مصادر نهج البلاغه واسانید]]»: امام{{ع}} «سعد» [[غلام]] خود را به سوی زیاد فرستاد تا او را وادار کند که بیت المال بصره را به [[کوفه]] نزد امام بفرستد ولی در اثر [[منازعه]] و اختلافی که بین سعد و زیاد بود این [[مذاکره]] به جائی نرسید و سعد مراجعت کرد و از زیاد پیش امام{{ع}} [[شکایت]] نمود، امام نامه‌ای به زیاد نوشت که مرحوم [[رضی]] جملاتی از آن را آورده است<ref>مصادر نهج البلاغه، ج۳، ص۲۴۴.</ref>: "[[اسراف]] را کنار بگذار و [[میانه روی]] را پیشه کن! از امروز به [[فکر]] فردا باش و از [[اموال]] [[دنیا]] به مقدار [[ضرورت]] برای خویش نگاهدار و زیادی را برای [[روز]] نیازت از پیش فرست (و برای [[قیامت]] [[ذخیره]] کن) آیا [[امید]] داری [[خداوند]] [[ثواب]] متواضعان را به تو دهد در حالی که در پیشگاهش از [[متکبران]] باشی؟! و آیا [[طمع]] داری که [[ثواب]] [[انفاق]] کنندگان را به تو [[عنایت]] کند در صورتی که در [[زندگی]] در ناز و [[نعمت]] هستی؟ و [[مستمندان]] و [[بیوه]] [[زنان]] را از آن منع می‌کنی؟ بدان [[انسان]] به آنچه از پیش فرستاده [[پاداش]] داده می‌شود و به آنچه قبلا برای خود نزد [[خدا]] [[ذخیره]] کرده وارد می‌گردد و [[السلام]]"<ref>{{متن حدیث|فَدَعِ اَلْإِسْرَافَ مُقْتَصِداً وَ اُذْكُرْ فِي اَلْيَوْمِ غَداً وَ أَمْسِكْ مِنَ اَلْمَالِ بِقَدْرِ ضَرُورَتِكَ وَ قَدِّمِ اَلْفَضْلَ لِيَوْمِ حَاجَتِكَ أَ تَرْجُو أَنْ يُؤْتِيَكَ اَللَّهُ أَجْرَ اَلْمُتَوَاضِعِينَ وَ أَنْتَ عِنْدَهُ مِنَ اَلْمُتَكَبِّرِينَ وَ تَطْمَعُ وَ أَنْتَ مُتَمَرِّغٌ فِي اَلنَّعِيمِ تَمْنَعُهُ اَلضَّعِيفَ وَ اَلْأَرْمَلَةَ أَنْ يُوجِبَ لَكَ ثَوَابَ اَلْمُتَصَدِّقِينَ وَ إِنَّمَا اَلْمَرْءُ مَجْزِيٌّ بِمَا أَسْلَفَ وَ قَادِمٌ عَلَى مَا قَدَّمَ وَ اَلسَّلاَمُ}}نهج البلاغه، نامه ۲۱.</ref>.

[[ابن ابی الحدید]] می‌نویسد: "خدا روی زیاد را [[زشت]] گرداند، او [[پاداش‌ها]] و احسان‌های [[امام]] را خوب [[تلافی]] کرد چه [[اعمال]] قبیحی که نسبت به [[شیعیان]] و [[پیروان]] آن امام{{ع}} بزرگوار مرتکب نگردید! و [[اسراف]] در بدگوئی امام{{ع}} و [[نکوهش]] از [[رفتار]] و [[کردار]] او را از حد گذرانید او به قدری در این باره [[مبالغه]] کرد که [[معاویه]] آن [[دشمن]] سرسخت هم، به کمتر از آن [[راضی]] می‌‌شد و او این [[کارها]] را تنها برای [[رضایت]] معاویه انجام نمی‌داد بلکه از روی [[باطن]] زشت خود که سرچشمه این [[زشتی‌ها]] و نامردی‌ها بود منشا می‌گرفت؛ زیرا از کوزه همان تراود که در او است، فرزندش هم دنبال اعمال [[پدر]] را گرفت و [[خیانت]] را به آخرین درجه رسانید<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۱۳۵.</ref>.

[[نامه]] دیگر [[امام]]{{ع}} به «[[زیاد بن ابیه]]» و این هنگامی بود که به او گزارش رسید که معاویه می‌خواهد با ملحق ساختن زیاد به [[فرزندان]] [[ابوسفیان]] وی را بفریبد: "(دانستم که معاویه نامه‌ای برایت نوشته، تا عقلت را بدزدد و [[عزم]] و تصمیمت را در هم شکند، از او بر [[حذر]] باش که او [[شیطان]] است و از هر طرف به سراغ [[انسان]] می‌آید: از جلو و از عقب، از راست و چپ می‌آید تا در حال [[غفلت]] او را [[تسلیم]] خود سازد و [[درک]] و شعورش را برباید. (آری) [[ابوسفیان]] در [[زمان]] [[عمر بن خطاب]] سخنی بدون [[اندیشه]] از پیش خود با تحریکات شیطان می‌گفت ولی این سخن آن قدر بی‌پایه است که نه به آن [[نسب]] ثابت می‌شود و نه [[استحقاق]] [[میراث]] می‌آورد. کسی که به چنین سخنی متمسک شود همچون بیگانه‌ای است که در جمع شتران یک [[گله]] وارد شود و بخواهد از آبخورگاه آب بنوشد که بالاخره همه آن را کنار می‌زنند و از آب خوردن منعش می‌نمایند و یا همانند ظرفی است که به بار مرکبی بیاویزند که با حرکت مرکب همواره در [[تزلزل]] و [[اضطراب]] است"<ref>{{متن حدیث|وَ قَدْ عَرَفْتُ أَنَّ مُعَاوِيَةَ كَتَبَ إِلَيْكَ يَسْتَزِلُّ لُبَّكَ وَ يَسْتَفِلُّ غَرْبَكَ فَاحْذَرْهُ فَإِنَّهُ اَلشَّيْطَانُ يَأْتِي اَلْمَرْءُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ لِيَقْتَحِمَ غَفْلَتَهُ وَ يَسْتَلِبَ غِرَّتَهُ وَ قَدْ كَانَ مِنْ أَبِي سُفْيَانَ فِي زَمَنِ عُمَرَ بْنِ اَلْخَطَّابِ فَلْتَهٌ مِنْ حَدِيثِ اَلنَّفْسِ وَ نَزْغَةٌ مِنْ نَزَغَاتِ اَلشَّيْطَانِ لاَ يَثْبُتُ بِهَا نَسَبٌ وَ لاَ يُسْتَحَقُّ بِهَا إِرْثٌ وَ اَلْمُتَعَلِّقُ بِهَا كَالْوَاغِلِ اَلْمُدَفَّعِ وَ اَلنَّوْطِ اَلْمُذَبْذَبِ}}؛ نهج البلاغه، نامه ۴۴.</ref>

هنگامی که «زیاد» این [[نامه]] را خواند، گفت: به [[پروردگار]] [[کعبه]] [[سوگند]] که [[امام]]{{ع}} با این نوشته [[شهادت]] بر این مطلب «که در [[دل]] من بوده» داده است و این همچنان در قلبش بود تا زمانی که او را [[دعوت]] به [[ملحق شدن]] نمود<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۱۹۱-۱۹۴.</ref>.