وحدت امت اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شکل‌گیری حکومت اسلامی]] در [[مدینه]]، ابتدا با مشکلاتی روبرو گردید، از جمله این [[مشکلات]]، حضور قبیله‌های مختلف و [[طوایف]] متعدد در مدینه بود که به دلیل وجود [[سنّت‌های جاهلی]]، همواره عامل [[اختلاف]] و درگیری میان [[قبایل]] می‌گردید و این اختلاف و [[دشمنی‌ها]] مانع از شکل‌گیری [[حکومتی]] منسجم و [[قدرتمند]] بود. به همین جهت، [[رسول خدا]]{{صل}} در همان [[سال نخست هجرت]] در صدد [[انعقاد پیمان]] عمومی میان [[مسلمانان]]، [[یهودیان]] و [[مشرکان یثرب]] بر آمد<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۱۴۷؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۳۳؛ بحارالانوار، ج۱۹، ص۱۱۱-۱۱۰؛ الاموال، ص۱۲۵.</ref>. در بند اول این [[پیمان]] - که به «منشور مدینه» مشهور است - آمده است.

«امضاکنندگان این پیمان، [[امّت واحده|امّت واحدی]] را تشکیل می‌دهند که باید در جهت [[سعادت]] یکدیگر کوشا باشند». با این حال، [[تغییر]] زود هنگام ترکیب قبیله‌ای و تعدد [[اعتقادات]] بر مبنای امّت واحده به این [[سادگی]] امکان‌پذیر نبود. از این‌رو، به تک تک قبیله‌ها یادآوری می‌شد که در چهار چوب امّت واحده، [[نظم]] و [[انسجام]] داخلی [[قبیله]] خود را خواهند داشت. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در این باره فرمود: {{متن حدیث|إِنَّهُمْ أمَّةٌ واحدةٌ عَلَى رِبَاعَتِهِمْ}}<ref>مکاتیب الرسول، ج۱، ص۲۴۲.</ref>؛ یعنی: هر قبیله‌ای بر همان ویژگی درون قبیله‌ای سابق خود خواهد ماند، و بدین‌سان طبق طرح «امّت واحدة» هریک از مسلمانان و [[اهل کتاب]] بر [[آیین]] و [[آداب و رسوم]] پیشین خود باقی ماندند و این امر خود، باعث [[شکل‌گیری حکومت]] واحد در مدینه گردید<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص۴۷.</ref>.