حضرت سلیمان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] به حضرت سلیمان {{ع}} نعمت‌های فراوان عطا فرمود. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: "باد را به تسخیر [[سلیمان]] درآوردیم." بعضی از دیوها و جنیان نیز در [[اختیار]] او بودند تا از آن‌ها در کارهای دشوار استفاده کند. افزون بر این، [[سلیمان]] زبان پرندگان را می‌دانست و از نواها و ناله‌های آن‌ها [[آگاه]] بود. [[سلیمان]] به کمک جنیان، قصری با شکوه ساخت و آن را مرکز حکم‌رانی خود قرار داد. مجموعه امکانات و [[توانمندی]] حکومتی حضرت سلیمان به‌گونه‌ای بی‌نظیر و چشمگیر بود که به فرموده [[امام علی]] {{ع}} اگر کسی راهی برای زندگانی جاویدان در این [[دنیا]] می‌یافت و می‌توانست با [[مرگ]] [[مبارزه]] کند، این شخص حتما [[سلیمان]] بن [[داوود]] بود، زیرا [[خداوند]] [[حکومت]] بر [[جن]] و انس را همراه [[نبوت]] و [[مقام]] بلند و [[قرب]] و [[منزلت]] [[الهی]] به او عطا کرده بود. [[امام]] {{ع}} در کلامی ضمن سفارش به [[تقوا]] و پندپذیری از [[تاریخ]] به حضرت سلیمان اشاره می‌کند و می‌فرماید: ای [[بندگان خدا]]! شما را به پروای از [[خدا]] سفارش می‌کنم؛ همو که بر شما جامه پوشاند و وسایل زندگی‌تان را فراهم ساخت. اگر کسی وسیله‌ای برای همیشه ماندن یا راهی برای دور ساختن [[مرگ]] داشت، همانا [[سلیمان]] بن [[داوود]] بود که [[خداوند]]، همراه [[پیامبری]] و جایگاهی عظیم، [[حکومت]] بر [[جن]] و انسْ را به او داده بود. چون روزیِ مقدّرش را برگفت و مدّتش سرآمد، کمانِ نیستی با تیرهای [[مرگ]]، او را [[هدف]] قرار داد و [[زمین]] از او تهی شد، خانه‌ها خالی و رها ماندند و به [[ارث]] به گروهی دیگر رسیدند<ref>{{متن حدیث|أُوصِيكُمْ عِبَادَ اللَّهِ بِتَقْوَى اللَّهِ الَّذِي أَلْبَسَكُمُ الرِّيَاشَ وَ أَسْبَغَ عَلَيْكُمُ الْمَعَاشَ؛ فَلَوْ أَنَّ أَحَداً يَجِدُ إِلَى الْبَقَاءِ سُلَّماً أَوْ لِدَفْعِ الْمَوْتِ سَبِيلًا لَكَانَ ذَلِكَ سُلَيْمَانَ بْنَ دَاوُدَ (علیه السلام) الَّذِي سُخِّرَ لَهُ مُلْكُ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ مَعَ النُّبُوَّةِ وَ عَظِيمِ الزُّلْفَةِ، فَلَمَّا اسْتَوْفَى طُعْمَتَهُ وَ اسْتَكْمَلَ مُدَّتَهُ رَمَتْهُ قِسِيُّ الْفَنَاءِ بِنِبَالِ الْمَوْتِ وَ أَصْبَحَتِ الدِّيَارُ مِنْهُ خَالِيَةً وَ الْمَسَاكِنُ مُعَطَّلَةً وَ وَرِثَهَا قَوْمٌ آخَرُونَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 468- 470.</ref>.