احسان به دشمن در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیش‌بینی]] اصل «[[احسان به دشمن]]» که دارای بار [[عاطفی]] و [[عقیدتی]] است، در مقررات نظامی و [[دفاعی]]، به دیدگاه اسلام در زمینه [[انسان]] مربوط می‌شود که در این دیدگاه، انسان موجودی باکرامت و دارای [[روح الهی]] است و هر [[انسانی]] با وجود هر نوع [[آلودگی]] و [[فساد]] توان ارتقای [[معنوی]] و نیل به [[مقام]] والای شایسته خود را دارد؛ دشمن نیز از این قاعده کلی مستثنا نیست، او هم می‌تواند از این [[رأفت اسلامی]] برخوردار باشد. در حقیقت، احسان به دشمن رعایت [[حقوق اسیران جنگی]]، [[حمایت]] از مجروحان [[جنگی]] و منع از [[کشتار]] [[کودکان]]، [[زنان]]، سالخوردگان و نظایر آنها، که شامل [[رزمنده دشمن]] که در حال فرار بوده و یا [[سلاح]] بر [[زمین]] گذارده است می‌باشد، همه و همه جلوه‌های با شکوه اصل [[رحمت]]، [[رأفت]] و عواطفی است که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر اساس آن و برای اقامه آن برانگیخته شده است. بالاترین [[مظهر]] «احسان به دشمن»، [[دعوت]] و فراخوانی او به [[هدایت]] و [[راه و رسم]] درست [[زندگی]] است که در آغاز جنگ و پیش از آنکه برخوردی [[خشونت‌آمیز]] رخ دهد، توسط [[رزمندگان]] اسلام انجام می‌شود. بی‌گمان، احسان تنها به معنای ایجاد تسهیلات مادی و برخوردار کردن [[دشمن]] از امکانات مادی نیست، هر نوع [[احترام]] و رعایت [[شؤون]] [[انسانی]] نسبت به دشمن، خود بخشی از [[احسان به دشمن]] محسوب می‌شود.