دعای فرج: تفاوت میان نسخه‌ها

#اقتضای ادبِ [[بندگی]] این است که شکوه و مشکل خود را به درگاه [[الهی]] عرضه کنیم. [[خداوند متعال]] به [[حضرت]] [[عزیز]] [[وحی]] نمود: "ای عزیر! هنگامی که در [[گناه]] واقع شدی، پس به کوچکی آن نگاه نکن، بلکه به کسی که [[گناه]] و [[معصیت]] او را انجام می‌‌دهی، نگاه کن و هنگامی که رزقی به تو داده شد به کمی آن نگاه نکن، بلکه به کسی که آن را به تو هدیه نموده است ([[خداوند]])، نگاه کن و هنگامی که مشکل و مصیبتی بر تو وارد شد، به [[بندگان]] من شکوه و گلایه نکن، همان گونه که من هنگام بالا آمدن [[بدی‌ها]] و [[رسوایی]] هایت نزد فرشتگانم از تو شکوه نمی‌نمایم"<ref>قطب الدین راوندی، الدعوات، ص۱۶۹.</ref>. در این [[دعا]] هم می‌‌گوییم: کسی که از او [[کمک]] گرفته می‌‌شود، فقط تویی و شکوه فقط به سوی توست و در [[سختی]] و آسانی فقط تکیه گاه تو هستی<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۴۸.</ref>.