جنگ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در جنگ باید اسرار نظامی از دشمن پوشیده بماند، از این‌رو [[قرآن کریم]] در [[آیه]] ۲۷ [[انفال]] / ۸ [[مسلمانان]] را از [[خیانت به خدا]] و [[رسول]] که در واقع [[خیانت]] به امانات خویش است منع کرده است: «یـاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَخونُوا اللّهَ والرَّسولَ وتَخونوا اَمـنـتِکُم». این آیه درباره [[ابولبابه]] <ref>اسباب النزول، ص۱۵۷؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص۴۵۵؛ زاد المسیر، ج ۳، ص۲۳۴.</ref> یا یکی از [[منافقان]] <ref>جامع البیان، ج ۹، ص۲۹۱؛ مجمع البیان، ج ۴، ص۴۵۵.</ref> نازل شد که [[اخبار]] [[امنیتی]] و [[اسرار جنگی]] مسلمانان را به دشمن گزارش دادند؛ همچنین پیش از [[فتح مکه]] یکی از مسلمانان با [[نوشتن]] نامه‌ای قصد افشای [[حمله]] مسلمانان به [[مکه]] را داشت که [[پیامبر]]{{صل}} با [[نزول آیه]] ۱ ممتحنه / ۶۰ از آن [[آگاه]] <ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص۳۶۱؛ جامع البیان، ج ۲۸، ص۷۴؛ احکام القرآن، جصاص، ج ۳، ص۵۸۲.</ref> و با فرستادن چند نفر مانع از رسیدن [[نامه]] به [[مشرکان]] شد. <ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص۳۶۱؛ الصحیح من سیرة النبی، ج ۵، ص۱۳۵.</ref> در آیه ۸۳ [[نساء]] / ۴ نیز [[مسلمانان]] [[مأمور]] شده‌اند تا در صورت اطلاع یافتن از [[اسرار]] و [[اخبار]] خاص، از افشای آنها خودداری کنند و تنها آنها را به [[پیامبر]] یا افراد [[مسئول]] گزارش دهند. افزون بر این، نیروهای خودی باید مراقب [[جاسوسان]] نفوذی [[دشمن]] نیز باشند: «لَو خَرَجوا فیکُم ما زادوکُم اِلاّ خَبالاً ولاََوضَعوا خِلــلَکُم یَبغونَکُمُ الفِتنَةَ و فیکُم سَمّـعونَ لَهُم». ([[توبه]] / ۹، ۴۷)