حضرت ام فروه بنت قاسم: تفاوت میان نسخه‌ها

موّرخان برای [[مادر]] گرامی امام صادق{{ع}}، نام‌های [[قریبه]] و [[فاطمه]] را ذکر کرده‌اند. بنا بر نظر برخی، نام اصلی او قریبه بود و بعد به فاطمه مشهور شد<ref>روضة الواعظین، ص۱۸۱؛ مقاتل الطالبین، ص۱۵۹؛ اعیان الشیعه، ص۶۵۹.</ref>. کنیه‌اش اُمّ فَروه است<ref>کشف الغمه، ج۲، ص۱۵۵؛ الفصول المهمة، ص۲۲۲.</ref>؛ ولی در [[تاریخ]] برای او دختری به نام [[فروه]] یاد نشده است. ممکن است این [[کنیه]]، بنابر رسمِ [[اعراب]]، از [[کودکی]] برای او [[انتخاب]] شده باشد.

سرگذشت [[مادران]] [[امامان]] بعد از [[امام سجاد]]{{ع}}، به طور مفصّل بیان نشده است؛ از این رو تاریخ [[ازدواج امام]] [[باقر]]{{ع}} با ام فروه معلوم نیست. امام باقر{{ع}} دو [[همسر]] دائم به نام‌های ام [[فروه]] و ام [[حکیم]] داشت<ref>الارشاد، ص۵۲۴.</ref>. ام فروه، اولین [[همسر]] دائمی [[امام باقر]]{{ع}} بود. «[[سیدالساجدین]]{{ع}} خواست دختر قاسم را برای پسرش امام باقر{{ع}} [[خواستگاری]] نماید. هنگامی که [[سید الساجدین]]{{ع}} برای خواستگاری، با [[قاسم بن محمد]] [[گفت‌وگو]] کرد، قاسم گفت: یابن [[رسول الله]]! [[حق]] این بود که شما دختر مرا از خودتان خواستگاری می‌کردید؛ زیرا نفسِ [[مقدّس]] شما بر [[جان]]، [[مال]] و عیال من، از من [[برتر]] است. بدین ترتیب، ام فروه، دختر قاسم به [[شرف]] همسری امام باقر{{ع}} [[افتخار]] یافت»<ref>معصوم هفتم، ص۸۶.</ref>.<ref>[[حیدر مظفری ورسی|مظفری ورسی، حیدر]]، [[مادران چهارده معصوم (کتاب)|مادران چهارده معصوم]] ص ۱۴۴.</ref>.

در سال نود [[هجری]]، [[بیماری]] مسری و خطرناک آبله در [[مدینه]] شیوع پیدا کرد و عده‌ای از [[کودکان]] به این بیماری واگیردار [[مبتلا]] شدند. [[امام]] [[جعفر صادق]]{{ع}} در آن [[زمان]] ده ساله یا هفت ساله بود. ام [[فروه]] با [[فرزندان]] خود، از جمله جعفر، از مدینه به طنفسه رفت تا فرزندانش به این بیماری مبتلا نشوند. ایشان پس از سکونت در طنفسه، [[اطمینان]] یافت که فرزندانش به آبله مبتلا نمی‌شوند؛ [[غافل]] از این که خود او به این [[مرض]] خطرناک دچار شده و مانند همه [[بیماران]] مبتلا به آبله، ابتدا نمی‌دانست که دچار آن بیماری خطرناک شده؛ اما به محض مطلع شدن به [[فکر]] فرزندانش افتاد و گفت تا فوری آنها را از طنفسه دور کنند. در مدینه، به [[امام محمد باقر]]{{ع}} اطلاع دادند که همسرش به بیماری آبله مبتلا شده است. چون بیماری خطرناک بود، امام محمد باقر{{ع}} برای رفتن به طنفسه ناچار شد درس را تعطیل کند. قبل از عزیمت بر [[مزار]] [[پیغمبر اسلام]]{{صل}} در همان [[مسجد]] (محل [[تدریس]]) رفت و از [[روح]] [[پیغمبر]]{{صل}} خواست که همسرش را [[شفا]] بدهد. پس به طنفسه نزد همسرش رفت. ام فروه با دیدن امام عرض کرد: چرا به اینجا آمدید؟! مگر به شما نگفته بودند که من به آبله مبتلا شده‌ام؟ مگر نمی‌دانید نباید به [[عیادت]] [[بیمار]] مبتلا به آبله آمد؟! امام فرمود: من از روح پیغمبر{{صل}} درخواست کرده‌ام که تو را شفا بدهد و می‌دانم که شفا خواهی یافت و من هم به بیماری مبتلا نخواهم شد. امّ فروه بعد از مداوا، به مدینه بازگشت؛ ولی چون هنوز بیماری آبله در مدینه ریشه‌کن نشده بود، فرزندانش را به [[شهر]] نیاورد<ref>مغز متفکر جهان شیعه، ص۳۰ و ۳۱.</ref>.<ref>[[حیدر مظفری ورسی|مظفری ورسی، حیدر]]، [[مادران چهارده معصوم (کتاب)|مادران چهارده معصوم]] ص ۱۴۶.</ref>.

ام [[فروه]] محضر سه [[امام]] [[معصوم]]، [[امام سجاد]]{{ع}} ([[پدر]] شوهرش)، [[امام باقر]]{{ع}} (شوهرش) و [[امام صادق]]{{ع}} (فرزندش)، را [[درک]] کرد. او از [[زنان]] [[راوی حدیث]] است. این [[روایت]] در [[اصول کافی]] از او نقل شده است: