تفسیر شاه نعمت‌الله ولی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

از [[نقد]] و تحلیل آثار منظوم و منثور وی چنین برمی آید که مرکز و محور بیشتر آراء و [[افکار]] [[عرفانی]] وی، [[مقام]] رفیع و [[منزلت]] [[منیع]] [[خلیفه]] اللّهی [[انسان]] بوده و بسیاری از اشعار و رسائل او در شرح و بیان همین نکته [[قرآنی]] ساخته و پرداخته شده است. شاه نعمت الله ولی با استناد به [[آیات قرآن]] و [[روایات]] [[ائمه]]، [[آدمی]] را [[مظهر]] کمال و [[جمال]] مطلق و جلوه گاه خاص [[انوار]] [[الوهیت]] و [[خلیفه الله]] و [[مقرب]] درگاه الله می‌دانسته است. وی در آثار خود همواره یا از [[مقام قرب]] و وصل حق با [[شور]] و وجد فراوان یاد کرده یا از [[استعداد]] ذاتی و کمال نوعی انسان که قابل تجلیات [[فیض]] [[اقدس]] و [[مقدس]] و مظهر [[اسماء و صفات]] [[حق تعالی]] و [[تقدس]] است، [[سخن]] گفته است<ref>رضوان المعارف الالهیه، شاه نعمت الله ولی، تهران، کتابفروشی فردوسی، ۱۳۳۰ش.</ref> .<ref>[[سید رضا باقریان موحد|باقریان موحد، سید رضا]]، [[ تفسیر شاه نعمت‌الله ولی (مقاله)|مقاله  تفسیر شاه نعمت‌الله ولی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>

در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.