نبوت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
←اتمام حجت بر انسان‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۳۴: | خط ۱۳۴: | ||
[[امام]] {{ع}} در این زمینه فرموده‌اند: [[خداوند]] [[پیامبران]] را با اختصاص [[وحی]] خود به آنان برانگیخت و [[پیامبران]] را [[حجت]] خود بر [[بندگان]] قرار داد، تا جای عذری برای کسی باقی نماند<ref>{{متن حدیث|بَعَثَ اللَّهُ رُسُلَهُ بِمَا خَصَّهُمْ بِهِ مِنْ وَحْيِهِ، وَ جَعَلَهُمْ حُجَّةً لَهُ عَلَى خَلْقِهِ، لِئَلَّا تَجِبَ الْحُجَّةُ لَهُمْ بِتَرْكِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِمْ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۴۴</ref>. و نیز درباره [[رسالت]] [[نبی اکرم]] فرموده‌اند: [[خداوند]] [[پیامبر اکرم]] را فرستاد تا فرمان‌های [[خدا]] را [[اجرا]] کند و بر [[مردم]] [[حجت]] را تمام گرداند و آن‌ها را در برابر [[اعمال]] ناروا بترساند<ref>{{متن حدیث|وَ عَمَّرَ فِيكُمْ نَبِيَّهُ أَزْمَاناً حَتَّى أَكْمَلَ لَهُ وَ لَكُمْ فِيمَا أَنْزَلَ مِنْ كِتَابِهِ دِينَهُ الَّذِي رَضِيَ لِنَفْسِهِ وَ أَنْهَى إِلَيْكُمْ عَلَى لِسَانِهِ مَحَابَّهُ مِنَ الْأَعْمَالِ وَ مَكَارِهَهُ وَ نَوَاهِيَهُ وَ أَوَامِرَهُ، وَ أَلْقَى إِلَيْكُمُ الْمَعْذِرَةَ وَ اتَّخَذَ عَلَيْكُمُ الْحُجَّةَ وَ قَدَّمَ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ وَ أَنْذَرَكُمْ بَيْنَ يَدَيْ عَذابٍ شَدِيدٍ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۸۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۸۳۲.</ref>. | [[امام]] {{ع}} در این زمینه فرموده‌اند: [[خداوند]] [[پیامبران]] را با اختصاص [[وحی]] خود به آنان برانگیخت و [[پیامبران]] را [[حجت]] خود بر [[بندگان]] قرار داد، تا جای عذری برای کسی باقی نماند<ref>{{متن حدیث|بَعَثَ اللَّهُ رُسُلَهُ بِمَا خَصَّهُمْ بِهِ مِنْ وَحْيِهِ، وَ جَعَلَهُمْ حُجَّةً لَهُ عَلَى خَلْقِهِ، لِئَلَّا تَجِبَ الْحُجَّةُ لَهُمْ بِتَرْكِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِمْ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۴۴</ref>. و نیز درباره [[رسالت]] [[نبی اکرم]] فرموده‌اند: [[خداوند]] [[پیامبر اکرم]] را فرستاد تا فرمان‌های [[خدا]] را [[اجرا]] کند و بر [[مردم]] [[حجت]] را تمام گرداند و آن‌ها را در برابر [[اعمال]] ناروا بترساند<ref>{{متن حدیث|وَ عَمَّرَ فِيكُمْ نَبِيَّهُ أَزْمَاناً حَتَّى أَكْمَلَ لَهُ وَ لَكُمْ فِيمَا أَنْزَلَ مِنْ كِتَابِهِ دِينَهُ الَّذِي رَضِيَ لِنَفْسِهِ وَ أَنْهَى إِلَيْكُمْ عَلَى لِسَانِهِ مَحَابَّهُ مِنَ الْأَعْمَالِ وَ مَكَارِهَهُ وَ نَوَاهِيَهُ وَ أَوَامِرَهُ، وَ أَلْقَى إِلَيْكُمُ الْمَعْذِرَةَ وَ اتَّخَذَ عَلَيْكُمُ الْحُجَّةَ وَ قَدَّمَ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ وَ أَنْذَرَكُمْ بَيْنَ يَدَيْ عَذابٍ شَدِيدٍ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۸۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۸۳۲.</ref>. | ||
بنابراین [[اتمام حجت]] بر [[بندگان]] از نتایج مهم [[رسالت]] [[پیامبران]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۸۳۲.</ref>. | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||