منظور از ذاتی بودن عدالت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::در اینکه عدالت، فضیلتی ذاتی است و از گذشته‌های دور بر آن تأکید شده است، به این معنا که امری همیشگی و هموارگی است و در گذر [[زمان]]، رنگ نمی‌بازد. مطلوبیت آن نیز به دلیل آن نیست که در جامعه، نقش [[بازی]] می‌کند یا برای آن مطلوب است که موجب می‌گردد تا دیگران نسبت به فرد [[عادل]]، عادلانه برخورد کنند. هیچ کدام از این موارد، در مطلوبیت عدالت، نقشی ندارد؛ همچنان که سودآوری آن نیز تأثیری ندارد. به تعبیر [[افلاطون]]، [[فضیلت]] [[عدل]]، ذاتی است؛ یعنی مربوط به [[اجر]] و پاداشی که عایدشخص عادل می‌شود نیست؛ حتی برای [[اثبات]] این مطلب باید چنین فرض کرد که اگر عمل به عدل، اجر و مزدی برای انسان نمی‌آورد و موجب نیک‌نامی نمی‌شود، بلکه به [[منافع]] مادی و [[اجتماعی]] انسان زیان می‌رساند؛ با این حال، انسان [[شریف]] باید همواره عدل را پیشه خود سازد<ref>افلاطون، جمهور، ص۵۵۰.</ref>؛ البته غالباً چنین است که عدالت، مطلوبیت فرایند امور و [[رشد]] آوری و سودبخشی برای جامعه را به دنبال می‌آورد»<ref>[[سید کاظم سیدباقری|سیدباقری، سید کاظم]]، [[عدالت سیاسی در قرآن کریم (کتاب)|عدالت سیاسی در قرآن کریم]]، ص ۱۳۱.</ref>

==[[:رده:آثار فقه سیاسی|منبع‌شناسی جامع فقه سیاسی]]==