تفسیر عرفانی در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

وجه اشتراک [[تفاسیر عرفانی]]، [[تعالیم]] عرفانی یا ذوق وجدانی حاصل از [[شهود]] [[باطنی]] [[مفسران]] آنها، براساس [[تأویل]] [[ظواهر]] [[آیات]] است. در تفاسیر عرفانی برداشت‌های رمزی و اشاره‌ای به عنوان نشانه‌ای از معانی [[حقیقی]]، امری معمول و مصطلح است و معمولاً در این‌گونه موارد، [[آیات قرآنی]] بر معنایی مغایر با مفاهیم ظاهری مورد تأویل قرار می‌گیرند. از دیرباز درباره جواز یا عدم جواز این [[شیوه تفسیری]]، گفت‌گوهای فراوانی میان [[اهل]] نظر انجام گرفته است. برخی آن را دلیل [[مخالفت]] خود با این روش دانسته و حمل لفظ بر معنای خلاف [[ظاهر قرآن]] را، رفض و رها کردن ظاهر دانسته و آن را سبب تجرّی و به هم ریختن مرز [[ظاهر و باطن قرآن]] تلقّی کرده‌اند<ref>التفسیر و المفسرون، ج۲، ص۳۳۷.</ref>.<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[ تفسیر عرفانی - کوشا (مقاله)|مقاله «تفسیر عرفانی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>

{{منابع}}

# [[پرونده: 000059.jpg|22px]] [[محسن قاسم‌پور|قاسم‌پور، محمد]]، [[تفسیر عرفانی - قاسم‌پور (مقاله)|مقاله «تفسیر عرفانی»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۸''']]