شاهدان قیامت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*شرط [[شهادت]] آن است که [[شاهد]]، نخست عمل را ببیند و به آن [[علم]] بیابد و آن گاه بر اساس دیده‌ها [[گواهی]] دهد. این نشان می‌دهد که [[شاهدان]] [[قیامت]]، در [[دنیا]] ناظر [[اعمال]] بندگانند وگرنه [[شهادت]] آنها وجهی نداشت. در اینکه [[خداوند]] همواره‌ [[شاهد]] [[اعمال آدمی]] است، شکی نیست؛ اما [[پیامبران]] و اوصیای آنان{{ع}} چگونه [[اعمال]] همه [[انسان‌ها]] را در [[دنیا]] نظاره می‌کنند؟ آنان از گذر [[ولایت باطنی]] و [[علم الهی]] بدین کار [[توفیق]] می‌یابند<ref>{{متن قرآن| وَقُلِ اعْمَلُواْ فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ }}؛ سوره توبه، آیه ۱۰۵.</ref>؛ چنان که در [[روایات]] آمده است [[اعمال]] همه [[بندگان]] هر هفته بر [[امام زمان]]{{ع}} عرضه می‌شود. او بدین وسیله از آنچه [[مردم]] کرده‌اند، [[آگاه]] می‌شود<ref>الاصول من الکافی‌، ۱۷۱۱.</ref>. از [[آیات قرآن]] نیز برمی‌آید که همه هستی از گونه‌ای [[شعور]] نصیب برده است و اشیای بی‌جان [[جهان]] نیز به گونه‌ای [[شاهد]] [[اعمال]] انسان‌اند و در [[قیامت]] از حیات برخوردارند و [[شهادت]] می‌دهند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 295.</ref>.

{{منابع}}

* [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']]