مکر و فریبکاری در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اصحاب]] سَبْت نیز که به بوزینه تبدیل شدند، جز خدعه‌ورزی گناهی دیگر در کارنامه خویش نداشتند؛ آنان چون در روز [[شنبه]] صید ماهیان را بر خویش [[حرام]] یافتند، حوضچه‌هائی تعبیه کردند تا ماهی‌ها در آن قرار گرفته روز یکشنبه به صید و جمع‌آوری آنها بپردازند؛ از این‌رو گوئی به مکربازی با [[حضرت حق]] پرداختند؛ [[خداوند متعال]] نیز آنان را به میمون ـ که صورت [[حقیقی]] مکربازی است ـ تبدیل نمود: {{متن قرآن|فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ مَا نُهُوا عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ}}<ref>«و چون از (ترک) آنچه از آن باز داشته شده بودند سرپیچیدند به آنان فرمودیم:» سوره اعراف، آیه ۱۶۶.</ref>؛ اگر در [[قرآن کریم]] هیچ آیه‌ای در مذمّت این [[رذیلت اخلاقی]] وارد نشده بود، و تنها همین یک [[آیه]] به چشم می‌‌آمد: {{متن قرآن|وَلَا تَتَّخِذُوا آيَاتِ اللَّهِ هُزُوًا}}<ref>«و آیات خداوند را به ریشخند نگیرید» سوره بقره، آیه ۲۳۱.</ref> کافی بود تا آن را در شمار پست‌ترین صفات دانسته احتراز از آن را لازم بشماریم<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۳۹۵.</ref>.

{{منابع}}

# [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۱''']]